[ EPISTOLARY NOVEL #1 | JUNGKOOK FF ] A girl. A not so perfect painter who lost her art. A boy. A lost musician who's trying to find his purpose again. A whole lot of conversations for months. What could go wrong between their lives?
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
LEVI ANDRADE
♡
In my life, I felt useless, a burden to the people around me and a destruction of my own dream. It has always been hard for me, simula noong mangyari ang insedenteng 'yon sa akin.
After the incident and the tragic death of my parents, naiwan akong malungkot. Salamat na lang talaga sa nakakatanda kong kapatid na si Francis dahil sinasamahan niya ako. Salamat sa kambal kong si Matthew na kahit matagal kong hindi nakakasama ay hindi tumitigil na kausapin ako.
Sometimes I would think that they did those things out of pity. Sa tuwing mararamdaman nila na ganoon ang iniisip ko, they would disagree, especially Kuya.
The accident affected my legs. Nabali ang buto ko sa parehas na binti, pati ang muscle ay naapektuhan. It's still a miracle to me kung paanong naagapan ng doktor ang lahat. Hindi ko na inalam kung ilang oras ako sa ER, natatakot ako.
Akala ko ganoon lamang kadali 'yon pero hindi pala. Buong akala ko pagkatapos ng pananatili ko sa ospital ay makakabalik na ako sa dati kong buhay pero hindi, hindi talaga.
Going to therapys, trying to make my condition better until I can finally use my lower body. Ilang taon kong ginugol ang oras ko sa ganoon, I even had to stop going to the university and just be home schooled. Hassle na rin ata ako sa mga kaibigan ko.
Nang makasama ako kay Kuya, lahat ng ibang kaibigan niya ay nakilala ko din. Kahit na 'yong mas mga bata pa sa kanya and nasa mas mababang year. That includes Abby.
Sa unang pagkakataon pa lamang na makita ko siya ay natameme na ako. Hindi ako makaisip ng salita para magpakilala sa kanya kaya nag-tago na lamang ako. Nag-taka nga sila Kuya noon kung bakit bigla akong nawala, not knowing na nakikinig ako, na sinusulyapan ko si Abby mula sa isang tagong sulok at lugar.
Nang umuwi kami noon, nag-kasalubong kaming dalawa ni Abby. Natamaan niya pa nga ang balikat ko ng siko niya pero noong mag-sorry siya ay hindi siya napatingin sa akin. She was too occupied back then.
Nang malaman ni Kuya ang nararamdaman ko para kay Abby ay hindi ko na itinago pa. Tinawanan niya ako pero akala ko ay hanggang doon lang. Bigla siyang nag-sabi na tutulungan niya ako.
Kuya knew that I am too shy when it comes to the girl that I like or interested in. Kaya pala nagulat ako na isang araw friend ko na lang si Abby. Hindi niya pinakialaman ang cellphone ko pero noong isang beses daw na hindi hawak ni Abby ang phone niya ay siya ang nangialam dito.
Damn, who knew that it would turn out into something like this? The girl I liked for so long actually noticed me but not in a really nice way. Naging masungit niya. Mailap pero soon enough, pinakita niya sa akin ang totoong siya kahit sa chat pa lang.
