Deel 8

32 4 1
                                    

"Nobody can drag me down"

Klinken de laatste klanken van 'drag me down'. Ik zit nu op mijn kamer, te lezen, natuurlijk weer op mijn vaste plekje, in een hoekje ondersteboven tegen de muur. Ik weet dat het nog altijd riskant is om zo te zitten terwijl iedereen thuis is. Ik vind het niet erg als Peter hier binnenkomt en me zo ziet zitten. O ja... Er is vandaag geen school want we hebben gewoon een vrije dag gekregen. Ik weet niet waarom maar ik vind het niet erg hoor. Het is nu 10u57 en ik heb ondertussen al ontbeten en mam is naar het werk dus alleen ik, Peter en Lance zijn thuis. Nadat ik een hoofdstuk van het boek heb gelezen, doe ik het dicht en ga terug met mijn voeten op de grond staan. Ik leg mijn boek aan de kant en open de deur van mijn kamer. Ik ga naar Peters kamer want ik moet hem namelijk iets vragen. Ik weet dat ik zonder kloppen mag binnenkomen dus open ik de deur van zijn kamer. En tref hem aan aan het plafond hangend met een aardrijkskundig boek in zijn handen.

"Hey, Peter. Ik kom even langs omdat ik iets moet vragen."

"Oh hey, Liv. Tuurlijk, vraag maar raak."

Zegt hij terwijl hij het boek aan de kant legt en op de grond voor me gaat staan.

"Wel, ik wou je vragen of je me zou kunnen leren om ook zulke webben te schieten?"

"Natuurlijk, Liv. Het is niet zo moeilijk ."

En hij schiet een web naar het plafond. En hij maakt heb daarna weer los.

"Kijk, het komt niet uit mijn lichaam ofzo. Maar uit deze dingen."

      (Dit zijn de web-shooters)

Zegt hij en terwijl stroopt hij zijn mouwen op om apparaatjes te laten zien

Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.

Zegt hij en terwijl stroopt hij zijn mouwen op om apparaatjes te laten zien. Het zijn net armbanden maar dan met een uitsteeksel om op te drukken en dan komt er web uit. Hij doet één van de armbandjes uit en geeft het aan mij om te proberen. Ik pak de armband aan en doe hem om.

"En hoe werkt dit?"

Vraag ik aan hem.

"Je drukt dus gewoon op dat uitsteeksel en dan gaat het web eruitkomen langs je pols. Je gaat je hand dus ietsje naar achter moeten leggen zodat het niet tegen je hand spuit."

(A/N: dit klinkt eigenlijk echt super verkeerd😂)

Legt hij uit. Ik wat hij zegt en doe mijn pols een beetje naar achter. Wanneer ik op de muur heb gericht druk ik op het knopje. Er komt web uit. Wauw, dat had ik totaal niet verwacht... nee hoor, echt niet...

"Dat gaat goed probeer het nog eens en nu wat sneller. En daarna ook met de tweede om."

"Oké"

Ik druk op het knopje zo snel als ik kan maar ik vergat te richten en de webben kwamen op Peter zijn mond terecht. En hij kruipt op het plafond en ik volg hem. Ik probeer de webben van zijn mond te halen. Wat dus nieg lukt. Ik lach me kapot nu. Peter begint  ook te  lachen. Gelukkig dat hij het toch nog grappig vond.

Lance's POV.

Wat the heck hoor ik daar uit Peters kamer komen. Gelach ofzo. Ik weet het niet. Het zal wel Liv zijn die weer iets stoms heeft gedaan.

~1 minute later~

Ik hoor het weer. Ze zijn weer aan het lachen. Wat is er daar toch gaande?
Ik ga denk ik toch wel eens gaan kijken. Ik sta op en trek mijn broek snel nog eens op voordat ik naar de deur van mijn kamer loop en hem open trek. Het gelach word nu luider. En inderdaad het komt uit Peter's kamer. Ik sluip zo zachtjes mogelijk naar de deur van zijn kamer. Ik kijk even door zijn sleutelgat maar ik zie niemand in de kamer staan. Zou het dan toch uit Liv's kamer komen? Ik trek voor de zekerheid de deur open van Peter's kamer. En wat ik daar zie kan ik gewoon niet geloven. Ze hangen alle twee aan het... plafond. Ik wist dat Peter dit kon. Maar Liv... Dat kan toch niet.... Ik sta daar maar te staren naar de twee die elkaar blijkbaar kietelden op het plafond en zij staren terug naar mij want ze hebben mij duidelijk ook niet verwacht.

Liv's POV

Oh shit... Dit is niet goed...

"Uhmm...het is... niet wat het lijkt, Lance"

Zeg ik aan hem om hem op zijn gemak te stellen als ik weer op de grond sta.

"WAT ZEG JE! HET IS NIET WAT HET LIJKT! IK HEB ZOJUIST MIJN BLOEDEIGEN ZUS AAN HET PLAFOND ZIEN HANGEN NET ALS SPIDER-MAN EN MET SPIDER-MAN! DIT KAN TOCH NIET MEER! HOE KAN DIT! NIET TOCH?!"

vliegt Lance naar me uit. Ik voel me schuldig nu. Waarom heb ik niet eerst tegen hem gezegd? Ik kon hem het meest van al vertrouwen en de eerste waar ik het tegen had gezegd was Peter. Niet dat ik er spijt van heb dat ik het hem heb verteld. Maar misschien was het inderdaad beter als ik het eerst tegen Lance had gezegd.

Ik hier nog snel een hoofdstukje in elkaar geflanst voor ElienSaelens. Als hij niet zo goed is sorry daarvoor maar ik was een beetje gehaast. Voor de rest niet echt iets speciaals die gebeurd is behalve de schoolreis dan. Dus ja... stem en comment zeker, dat zou ik zeer leuk vinden.
Grtjs Heike💗

~The Spider that changed my life~ H.S, P.P(CANCELED)Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu