~The Spider that changed my life~ H.S, P.P(CANCELED)

Deel 29

-Peter's POV-

Ik stap uit de auto. nog steeds in shock van wat de vader van Liz heeft gezegt. Ik wandel beduusd naar de ingang van de school. Voor ik naar binnen ga, kijk ik nog eens achter me. de auto is weg, maar de woorden die hij zei blijven zich herhalen in mijn hoofde, ''ik zal je afmaken. Dat is wat ik doe om mijn familie t beschermen.''.  Ik sta stil voor de deur. Ik kijk naar binnen in de zaal, iedereen lacht en danst. En ik zie ook Ned, Becca en Starla staan en een beetje verder op zie ik ook Liz staan met Jaxon. Ik glimlach meteen als ik haar zie. Ned zwaait naar me en maakt een beweging dat ik naar binnen moet komen. Ik open de deur en het lawaai van de muziek en geschater van mensen dramt mijn oren binnen. Ik loop langs Ned en de rest langs en ga naar Liz die bij haar vriendinnen staat. Als ze mij ziet aankomen draait ze zich om en stapt naar me toe.

''Hey. Wat heeft hij tegen je gezegd?''

Vraagt ze lachend als ze mijn beduusde gezicht ziet. Als ze ziet dat ik niet antwoord, kijkt ze me vragend aan.

''Ik moet gaan."

Zeg ik. Ik moet nu naar Liv, zij zal wel weten wat te doen.

"Sorry, Liz. Jij verdient beter."

Verontschuldig ik me en ik loop langs haar heen op zoek naar Liv. Ik zie haar bij de bar staan. Ze ziet er werkelijk prachtig uit. Maar wanneer ik dichter kom zie ik dat Jaxon bij haar is. Ze lachen samen... Eerlijk, dit doet wel pijn. Maar ik moet er mee door, dit was het plan ook wel. Ik zal er maar door moeten spartelen. Ik tik Liv op haar schouder en als ze ziet dat ik het ben glimlacht ze nog breder. 

"Hey, Pete. Wat is er?"

Vraagt ze als ze de uitdrukking op mijn gezicht ziet. Ik pak haar hand en trek haar mee naar een van de lege schoolgangen.

"Liz' vader is de Vulture."

Zeg ik fluisterend. Haar ogen worden groot en ze kijkt verbaast.

"Dan moeten we nu achter hem aan! Jij zal waarschijnelijk weten waar hij is."

Zegt ze en ik knik. 

"Maar hoe? We hebben geen suits."

Zeg ik tegen haar. Mr. Stark heeft ze tenslotte van ons afgenomen. Dan zie ik haar denken.

"Heb je nog die oude suits die we droegen voor we onze deftige suits hadden? En onze oude web-shooters?"

Vraagt ze. Ik knik. We rennen door de gangen van de school tot we bij de juiste lockers komen. Pete heft de lockers op en daaronder zitten onze oude suits en web-shooters. We trekken die aan de rennen naar de achterdeur van de school.

-Liv's POV-

Pete doet de achterdeur van de school open en we rennen samen langs de schoolbussen heen. Pete lijkt te weten waar hij naartoe gaat dus zit ik hem op de hielen. Plots springt er iemand van achter een bus en slaat met een stroomstoot ding naar Peter! Ik ren in paniek naar hem toe om te kijken of hij oké is. 

"Ik ben oké, hoor. Alleen mij web-shooters zijn naar de kloten."

Zegt hij gefrustreerd. Ik help hem overeind en kijk dan naar de man die Peter heeft aangevallen.

"Hij heeft je een keuze gegeven en jij hebt verkeerd gekozen."

Zegt hij tegen Pete terwijl hij dichter naar ons toe loopt. 

"What the hell?"

Fluistert Pete. Ik kijk de man met vuur in mijn ogen aan zelfs al kan hij het niet zien.

"Waarom die lelijke costuums, huh?"

Zegt de man plagerig. Ja, man, ik weet dat deze niet de beste creaties zijn, maar oké. We moeen er maar mee leven. Dan activeert de man zijn stroomstoot ding weer en loopt weer naar ons toe. Peter en ik lopen weg. Maar voordat we ons veilig konden stellen, slaat de man met het stroomstoot ding tegen een van de bussen. De bus wordt door de kracht van het wapen op hoge snelheid in onze richting geduwd. De bus knalt tegen ons beiden aan en we vliegen tegen de bus achter ons aan. Ik kreun van de pijn. Ik kijk naar Pete, er zit wat glas in zijn been maar voor de rest is hij oké, thank god. Een van mijn web-shooters zijn van deze knal ook stukgegaan. Ik zucht en probeer recht te staan.

"Ik was eerst niet zeker wat ik moest denken van dit wapen maar daaamn!"

Zegt de man en rent naar ons toe en slaat ons beiden met het wapen nog voor we zelf deftig op onze voeten konden staan. We worden beiden door een bus gekatapulteerd. Mijn arm zit vol met glasscherven en ik weet zeker dat heel mijn lichaam onder de blauwe plekken zit en ik denk die van Pete ook. Ik kreun van de pijn en als ik mijn ogen open zie ik onder de bank van een van de stoelen in de bus, een hele collectie met minstens 20 kauwgoms op.

"Eew! Vies!"

Zeg ik en sta snel recht maar nog voor we uit de bus kunnen stappen, slaat de man alweer tegen de bus met zijn wapen. De bus blijft maar rollen en ik begin duizelig te worden. Ik krijg moeite om mijn ogen open te laten. Uiteindelijk stopt de bus met rollen en landt hij op zijn dak. Ik kan nog net wakker blijven van al dat rollen. Ik zie dat Peter uit de bus is gerold en ook heel erg misselijk is. Ik wankel uit de bus en val waar neer op het koude asfalt naast Peter. De man komt weer dichterbij. peter en ik kruipen weg van hem, zover dat lukt tenminste.

"Waarom heeft hij je heer gezonden?"

Vraagt Pete kreunend van de pijn aan de man. Ik leg een hand op Peter zijn rug. Ik heb zo'n klein gevoel dat dit ons laatste moment kan zijn...