~The Spider that changed my life~ H.S, P.P(CANCELED)

Deel 34

-Tony's POV-

Peter en Olivia zijn net weg naar de auto en Happy komt naar me toe.

"Ik heb het gezegd dat ze goede kids zijn."

Zegt Happy. Ik maak een beweging met mijn armen van ik weet niet. Dan gaat de deur van de zaal met reporters open. Pepper komt naar buiten. 

"Waar zijn de kids? Iedereen is aan het wachten."

Vraagt ze verward.

"Ze zijn weggegaan."

Antwoord Happy. Ik draai me om naar Pepper.

"Weet je, ze hebben eigenlijk een heel volwassen keuze gemaakt. Het heeft net ons compleet verrast."

Zeg ik tegen haar wijzend naar Happy en ik bij die laatste woorden. 

"Hebben jullie dit verpest?"

Vraagt Pepper.

"Ze zitten nu tecwachten in de auto."

Zeg ik nog eens. 

"Dat meen je niet."

zegt Pepper zuchtend.

"Ik heb een kamer vol met mensen wachtend daar op een grote aankondiging. Wat gaan we hen zeggen?"

Vraagt Pepper ongerust. 

"We gaan dit wel oplossen. Happy, heb je die ring nog altijd?"

vraag ik aan Happy. Happy zoekt door alle zakken die hij heeft.

"Meen je het? Ik draag dit ding al bij me van 2008."

zegt hij en toont hem als hij het gevonden heeft. Pepper kijkt hem aan met een verward gezicht.

"Oké."

zeg ik. Pepper draait zich weer naar mij om.

"Ik denk wel dat ik op een beter plan dan dat kan komen."

Zegt ze.

"Maar dit zou ons genoeg tijd geven."

Zeg ik tegen haar. Dan kust ze me. Ik praat onder de kus heen.

"Ik denk niet dat we tijd nodig hebben."

Zeg ik bijna onverstaanbaar. Pepper draait zich lachend om en loopt de zaal weer binnen. Ik volg achter haar en Happy gooit me nog de ring toe.

-1 maand en 29 dagen later-

-Liv's POV-

Het is nu exact 1 maand en 29 dagen geleden dat Peter en ik die aanbieding gekregen hebben van pap. Ik woon nu inmiddels daar, naast Nat en Cap. En ik zal zeggen, het valt me daar niet tegen. Ja ik zie Peter en mijn vader nog altijd niet echt veel maar ik overleef wel. Vandaag ging in naar Peter dus ik ben me nu daarvoor aan het klaarmaken. We gingen op een date gaan in het park. Ik hoop alleen niet dat hij het vergeten is. Ik pak mijn tas en vraag Happy om me te brengen. Hij gaat akkoord en brengt me naar het park in Queens. Als ik daar ben ga ik op een bankje zitten. Niet veel later komt Pete aanlopen. Ik zie dat hij heeft gehuild. Maar waarom? Ik geef hem een knuffel en een kus en dan gaan we samen op het bankje zitten.

"Wat is er, Pete? Waarom heb je gehuild?"

Vraag ik aan hem. Ik zie dat hij naar beneden kijkt.

"i- ik mis je gewoon zo veel... Nu dat je niet meer in New York woont is alles gewoon dood... H-Het gaat niet meer... En ik denk gewoon dat je me niet zoveel mist als ik jou.."

Zegt hij en hij begint weer te huilen. Ik kruip dichter tegen hem aan en trek hem in een knuffel.

"Tuurlijk mis ik jou ook, Pete..."

Zeg ik tegen hem gedurende de knuffel. Er beginnen zelfs tranen in mijn ogen te komen... Ik haat het om hem zo te zien...

"i-ik... Ik heb denk ik een oplossing.."

Zegt hij snikkend. Ik knik als tegen dat hij het mag zeggen.

"I-ik denk... Dat we misschien even... You know... Pauze moeten houden... Ik denk dat we beter beiden een beetje tijd nodig hebben om alles op een rijtje te zetten..."

Zegt Pete snikkend. Ik... Nee... Ik had veel verwacht maar niet dit... Maar hij heeft gelijk...

"Je hebt gelijk... Ik zal dan maar gaan zeker... Ik zie je wel nog..."

Zeg ik en ik sta op... Ik loop van hem weg... Nooit gedacht dat ik dat zou doen... Ik sla een smal steegje die dood loopt in. Ik ga op de grond zitten, mijn knieën opgetrokken en mijn hoofd in mijn handen... Ik huil even uit... Plots voel ik de grond trillen. Alsof er iets zwaar voor me is gevallen. Ik kijk op en zie een grote... paarse... man... Ik sta snel op en ga tegen de muur staan. Wat ben ik toch dom, ik heb mijn suit niet mee, niets eens mijn web-shooters. 

"Ah, hier ben je, mijn kind. Ik kan je helpen met je heartbreak. Ik kan alles oplossen. Kom hier, dan kan ik je helpen."

zegt de paarse man. Ik zie dat hij 1 gouden handschoen aanheeft met daarin 6 gaten waarvan al 1 gevuld is met een soort van edelsteen. Het is raar maar ik geloof hem. Ik geloof hem echt. Ik kom dichterbij hem. Hij hurkt neer en geeft me een klein mesje met een rode edelsteen erop.Hij legt deze op zijn wijsvinger, perfect in balans.

"Kijk, dit is hoe het leven moet zijn. Gebalanceerd.Dit kun jij ook. Jou leven is uit balans nu, maar je kan dit weer goed maken. Kom gewoon mee met mij en luister naar me. Want ik kan je helpen."

Legt hij uit. Ik geboeid naar het mesje. Hij geeft het aan mij. Ik leg het op mijn wijsvinger, eerst wiebelt het een beetje maar uiteindelijk is het perfect in balans. Ik kijk op naar hem. Ik knik. Ik ga mee met hem. Ik wil geen pijn meer, ik wil in balans zijn. Hij neemt mijn hand in zijn reusachtige paarse hand kijkt naar boven. Nog geen seconde later zijn we in een soort van ruimteschip. Hij leidt me naar een kamer waar er een stoel staat. 

"Ga maar zitten. Er zal dadelijk iemand komen die je zal helpen, mijn kind."

Zegt de paarse man. Ik ga zitten op de stoel en wacht. Een paar minuten later komt hij terug met nog een man bij hem maar als ik die andere bekijk zie ik dat dat geen mens is. Hij heeft een raar gezicht en heeft lange vingers en een grauwe huidskleur.

"Hij zal je helpen. Geen zorgen. Hij zal je geen pijn doen."

Stelt hij me gerust. Ik knik. De rare man komt dichterbij en boeit me aan de stoel. Ik kijk hem met grote bange ogen aan.

"Maar wat doet hij?"

Vraag ik aan de paarse man, die blijkbaar Thanos heet. 

"Geen zorgen, mijn kind. Hij zal je niets aan doen. Of toch als ik er bij ben."