~The Spider that changed my life~ H.S, P.P(CANCELED)

Deel 15

(A/N: fotootje bovenaan(denk Liv, Becca en Starla er gewoon bij)

We staan nu met onze ogen wijd van verbazing naar de mensen te staren en zij staren even intensief terug. Als je het al zou doorhebben: NED, STARLA EN BECCA ZITTEN VOOR ONS OP HET BED IN DE KAMER MET ONS VOOR HEN IN ONZE SUITS!!! Ik zie Neds gigantisch legobouwwerk uit zijn handen rollen. Het valt en ik kan nog net op tijd bukken om het op te vangen en rustig neer te zetten. Want anders zou ik moeder-problemen hebben. En niemand wil dat.

''Het is niet wat het lijkt!! ''

Fluister-schreeuwt Peter met een gefrustreerde blik op zijn gezicht en ik kan niets zeggen want ik ben aan het knarsetanden van de zenuwen en frustratie.

''Het is niet wat het lijkt zeg je!? Ik heb jullie net op het plafond zien lopen!!! ''

Fluister-schreeuwt Ned nu terug met nog altijd een versteende Becca en Starla naast hem. Becca en Starla wisten veel van me maar dit wisten alleen de Avengers.

''Maar uhh... Tegen iedereen hier. Wil je het wel stil houden en tegen niemand zeggen?''

Fluister ik nu ook. Ik zie Ned en Starla een ontzette blik opzetten en Becca's uitdrukking is in de laatste minuten nog geen haar veranderd.

''Dit is het coolste ding dat ooit met me gebeurd is!! Ik kan dit niet verzwijgen!! ''

Fluister-schreeuwt Starla ontzet. Ned knikt dat hij het eens is met haar.

''Wie weet... dit?''

Vraagt Becca plots.

''De Avengers en... Jullie.''

Beantwoord ik haar vraag.

''En Ned en Starla, alsjeblieft, zeg dit tegen niemand.''

Zegt Peter om het duidelijk te maken aan hen.

''Kan ik je suit passen?"

''En ik de jouw, Liv!?"

"En ook je web-shooters zien?"

''Ja, ik ook!?"

''Mag ik de Avengers ontmoeten?!"

Vragen Ned en Starla enthousiast door elkaar.

''Zijn jullie Avengers?!''

Vraagt Ned nog enthousiaster.

''Eigenlijk wel, toch?''

Antwoord Peter.

''Maar hoe combineren jullie dat dan met de Stark-Stage bij Liv's vader?''

Vraagt Starla nieuwsgierig.

''Dit is de Stark-Stage.''

Antwoord ik nu echt geïrriteerd. Ik sla mezelf nog eens mentaal dat dit is gebeurd. Ik duw ze de deur uit. Ik gooi de deur dicht en leun ertegen aan met mijn hoofd in mijn handen. Ik zucht. Peter komt naast me staan en legt zijn hand op mijn rug om me gerust te stellen. Ik word een beetje kalmer en sta terug recht.

''Hoe kon dit gebeuren?''

Mompel ik gefrustreerd.

''Mrs. Potts zou hen binnen gelaten heben.''

Antwoord Peter die het blijkbaar gehoord had.

''Ja. Wel ik ga nu slapen. Dus tot morgen.''

Zeg ik zuchtend en trek de deur weer open en loop naar mijn kamer. Binnen de kortste keren ben ik binnen en heb ik mijn pyjama aan. Ik laat mijn tanden voor wat het is en kruip rechtstreeks in bed. Vanaf het moment dat mijn hoofd het kussen raakt, val ik in slaap.