~The Spider that changed my life~ H.S, P.P(CANCELED)

Deel 10

"Is dat niet... een beetje te snel, Nat? Ik kan nog niet eens die web-shooters fatsoenlijk gebruiken."

Vraag ik aan Natasha.

"Het zal niet lang meer duren hoor... New Avenger."

Beantwoord Nat mijn vraag met een grijns op haar gezicht. Pap is inmiddels al naar zijn lab zoals altijd en mam is in de keuken ook zoals altijd. Ik knik naar Nat en ga dan ook naar mijn kamer.

Nu dat bijna iedereen het weet kan ik hier in het huis wel ongestoord mijn boek lezen op mijn vaste plekje op het plafond. Zo gezegd zo gedaan, ik ga op het plafond mijn boekje lezen. En als je zou willen weten wat ik lees. Ik lees Divergent (A/N: 😉BillieJanexx)
Tris heeft dus net voor onverschrokkenheid gekozen. Dat had ik dus echt niet verwacht van haar. Echt een mooi boek dus. Na ongeveer 4 uren te hebben gelezen, ben ik aan het tweede boek bezig. Ik zit in de helft ergens. Opeens schrik ik van iemand die op de deur klopt en ik val dus van het plafond op de grond. Ik kijk naar de deur terwijl ik nog altijd op de grond lig en ik zie pap staan. En sta snel recht.

"Oh... hi pap. Wat is er?"

Vraag ik verwonderd dat pap hier staat want normaal komt hij nooit naar mijn kamer en als hij naar mijn kamer komt is het echt heel belangrijk.

"Ik moet je iets laten zien."

Zegt pap een soort van... gestresst of zenuwachtig. Ik knik en volg hem naar zijn lab. Als we in zijn lab zijn gaat hij in de koepel staan waar hij al zijn Iron Man pakken opbergt. In het midden van de halve cirkel waarin zijn pakken staan is er een standaard waar er geen pak op staat. Pap draait zich om naar me... Heeft hij gedaan wat ik denk dat hij heeft gedaan.... Daarna geeft pap de afstandsbediening voor de standaarden van zijn pakken aan mij.

"Druk op het knopje, lieverd."

Zegt pap aan me. Ik knik en druk op het knopje om de middelste standaard naar boven te laten komen. De standaard komt naar boven... en wat ik zie is echt niet normaal...

(Stel gewoon dit costuum voor op zo'n standaard)

"Is... deze voor... mij?

Vraag ik vol ongeloof en hopend dat ze wel voor mij is wat eigenlijk wel vrij logisch is.

"Nee, hij is niet voor jou..."

Zegt pap. En ik kijk met een lang gezicht naar beneden. Als pap dat ziet voegt hij er snel nog iets aan toe.

"Tuurlijk is hij voor jou!"

Ik zucht opgelucht en vlieg hem in de armen.

"Dank je. Dank je! DANK JE!"

Bedank ik hem. Het laatste schreeuw ik natuurlijk. En hoe de heck heeft hij dat kunnen maken in 4 uur.

"En, pap, hoe heb je dat zo snel kunnen in elkaar geflanst hebben?"

"Ik had het ontwerp al ergens liggen en nu met dat jij dat hebt, heb ik het kunnen uitwerken. En ik heb ook snel voortgedaan zodat je zo snel mogelijk in de stad zou kunnen gaan slingeren met Pete. Oh ja, ik heb de web-shooters ook al in je pak verwerkt."

Legt pap uit. Hij heeft dit gedaan voor mij en zo snel.

"En waarom had je dat ontwerp al liggen?"

Vraag ik nog snel voor ik weer naar boven ga met mijn pak in een metalen koffer.

"Oh... toen ik Pete ontmoette dacht ik dat het messchien handig zou zijn als er een vrouwelijk versie van zijn pak werd gemaakt of toch al geschetst tenminste."

"Oké, goeie reden. Ik ga het pak aan Peter laten zien en dan ga je binnenkort door New York zien slingeren."

Zeg ik met een glimlach van hier tot Tokyo. Ik ren daarna zo snel mogelijk de trap op naar de kamer van Peter. Zonder te kloppen storm ik zijn kamer binnen. Ik tref Peter daar op de grond aan. Hij is van het plafond gevallen volgens mij.

"PETEEEEERR!!!!"

Roep ik naar hem. En hij staar zo snel mogelijk op en kijkt me met grote ogen aan.

"Ja, ik ben hier. Je hoeft niet zo te schreeuwen. Wat is er nu, Liv?"

Zegt Peter lichtelijk geïrriteerd.

"Look at this!"

Zeg ik als een hyperactief kind terwijl ik de metalen koffer omhoog houd voor zijn neus.

"Is dat wat ik denk dat het is?!"

Vraagt/roept hij met een super grote glimlach. En ik knik. Ik open de koffer en het pak ligt erin. Peter kijkt er met grote ogen vol bewondering naar. Dan verandert zijn blik opeens van opgetogen naar een soort van gespeeld jaloers.

"Jij krijgt na 3 dagen je pak en ik heb verdomme 3 weken in een zelfgemaakt pak rondgelopen!"

Zegt hij jaloers. Maar ik ken hem al langer dan vandaag en weet dat hij het speelt. Ik kijk hem aan met een blik van 'serieus-Peter'. Ik blijf hem zo aan kijken tot hij zelf in lachen uitbarst. Ik kan het ook niet langer meer houden en lach met hem mee.

"Dus, terug naar dat pak van je, we gaan je eerst moeten leren om beter met de web-shooters om te kunnen gaan. Maar dat kan je wel in de stad doen."

"Natuurlijk. Ik wil dat van de vorige keer niet meer meemaken alhoewel het was wel grappig hoor."

Zeg ik lachend terugdenkend aan gisteren.

"Maar we gaan dat morgenavond wel doen want het is morgen school en het is nu al laat."

Zegt Peter. En inderdaad het is weeral 23u39. Dus ik zeg Peter snel gedag, klap de metalen koffer weer dicht en loop zijn kamer uit naar mijn kamer. Ik doe mijn pyjama aan en poets mijn tanden en ga daarna op mijn bed liggen. Ik val al snel in slaap, denkend aan alle dingen die er vandaag zijn gebeurd.

Heey volgertjeees. Hier weer een hoofdstukje van Strong. Harry komt volgend hoofdstukje weer terug en Peter blijft voorlopig in alle hoofdstukjes. Het volgende hoofdstukje gaat van Stay With Me zijn. Dus bij dit verhaal ga je me minstens overmorgen pas horen. Voor de rest geen nieuws. Dus comment en stem even. Adios🕷
Grtjs Heike💖