~The Spider that changed my life~ H.S, P.P(CANCELED)

Deel 9

Liv's POV

"Echt waar. Sorry Lancey. Ik had het eerst tegen jou moeten vertellen. Maar ik wist dat Peter hetzelfde was als mij dus het leek me beter om hem als eerste om raad te vragen."

Leg ik zo oprecht en schuldig mogelijk uit aan Lance. Ik keek hem zo zielig mogelijk en met een pruillipje aan want ik weet dat hij daar niet tegen kan en dat hij dan wel moet vergeven.

"Oké, oké. Je weet dat ik daar niet tegen kan als je zo kijkt."

Geeft hij toe. Daarna kijkt hij kort naar Peter en dan weer naar mij.

"En Liv, hoe ga je dit ooit uitleggen aan mam en pap?"

"I...ik weet het niet. Ik heb er nog niet eens over nagedacht...."

Zeg ik twijfelend of ik het vandaag al zou zeggen aan mam. Maar pap is nog niet thuis. Dus misschien moet ik wachten tot pap thuiskomt want hij komt vanavond al terug thuis volgens mij? Lance draait zich om om terug naar zijn eigen kamer te gaan. Maar ik stop hem.

"Hey Lance. Pap komt vanavond al thuis, toch?"

Vraag ik nog snel.

"Yep. Ik zou het zo snel mogelijk zeggen zodat je het niet meer moet verstoppen als je hier thuis bent."

Antwoord hij mijn vraag. En draait zich om en loopt weg. Ik ga op de rand van Peter's bed zitten.

"Wat denk jij, Peter, zou ik het al zeggen als pap thuis komt of zou ik nog moeten wachten?"

Vraag ik aan Peter.

"Ik zou het zo snel mogelijk zeggen. Want ik heb echt lang gewacht met het te zeggen tegen tante May en ik heb daar nu echt spijt van."

Beantwoord Peter mijn vraag. En ik hoor echt de spijt in zijn stem.

"Ik denk ook inderdaad dat het het beste zal zijn als ik het vanavond vertel."

~na het avondeten en nadat Lance en Peter weg zijn gegaan naar hun kamers~

"Uhmmm... mam, pap. Ik... uh... moet jullie wat... vertellen..."

Zeg ik moeizaam. Mijn ouders kijken op van hun bezigheden en kijken me afwachtend aan.

"Je gaat me toch niet zeggen dat je zwanger bent, hé?"

Vraagt pap met een bezorgde blik, of toch voor zover Tony Stark bezorgd kan kijken. Ik lach.

"Pap, waarom denk je dat? Ik is iets anders hoor. Het komt zelf niet in de buurt van zwanger zijn."

Zeg ik lachend en mam begint ook te lachen. Pap kan er niet echt mee lachen zie ik nu.

"Maar... wat ik jullie dus wou vertellen...uhmm... Hoe moet ik dit uitleggen?"

Zeg ik aarzelend. Want ik weet echt niet hoe ik dit moet zeggen.... misschien... zou ik ze het kunnen laten zien....

"Ik zal het... laten zien. En alstjeblieft schrik niet ofzo."

Zeg ik bijna smeekend. Ik loop naar de dichtstbijzijnde muur en zet mijn handen ertegenaan. Daarna ook mijn voeten en ik kruip zo naar het plafond tot net boven mijn ouders. Ze zitten te staren naar me. Net zoals Lance.... Ik hoop alleen dat ze niet zo uit hun slof schieten net als Lan...

"JONGEDAME! WAAROM HEB JE DIT NIET METTEEN TEGEN ONS GEZEGD! JE ZOU AL VEEL SNELLER AVENGER ZIJN GEWORDEN!"

Te laat... Pap vliegt net als Lance naar me uit. Maar ja... zo vader zo zoon hé...

"Maar p..."

"NIETS TE PAP! KOM NU VAN DAT PLAFOND!"

beveelt pap me. En natuurlijk moet ik gehoorzamen. Ik laat mijn voeten los van het plafond waardoor ik nu alleen aan mijn handen aan het plafond hang. Daarna laat ik mijn handen los en land ik op mijn voeten voor mijn ouders.

"Ik kan het uitleggen. Ik kan het hele verhaal vertellen."

Smeek ik hen. Eigenlijk... wat me opvalt is dat mam nog geen woord heeft gezegd. En ze zat me ook niet raar en met open mond aan te kijken toen ik nog aan het plafond hing.... Misschien wist ze het.

"Mam..."

Vraag ik aan mam in de hoop antwoord te krijgen en mijn vraag te kunnen stellen. Na een minuut ofzo kijkt ze op.

"Ja, lieverd."

"Het leek er net op alsof je het als wist."

"Dat klopt, schat."

Na die woorden valt de mond van pap weer open. Maar hij zegt dit keer niets.

"Ik wist dat er iets gaande was met je toen je de hele tijd heel erg moe was en altijd de hele dag op je kamer bleef. En daarna ons altijd het zelfde antwoord gaf. Ik wist wel dat er iets niet juist was. Maar ik wist niet wat. En nu dus wel en daarom was ik niet zo verrast. Ik was wel verrast doordat je hetzelfde kan als Peter. En vertel ons nu maar het verhaal, Liv."

Vervolgt mam haar uitleg. Zij was dus de enige die merkte dat er wat mis was. Vervolgens vertel ik mijn verhaal.

~30 minutes later~

Na het verhaal zitten mijn ouders me nog altijd aan te staren. Dit word nu echt weird.

"Dus... nu weten jullie het verhaal... En dit is wat ik jullie dus wou zeggen."

Mompel ik moeizaam. Oppeens voelt mijn spidey-sense iemand komen. Ik draai me vlug om en ik kijk recht in de ogen van Natasha, die blijkbaar heel het verhaal heeft gehoord.

"Dat is echt heftig, Liv. Je gaat je krachten wel leren gebruiken en daarna kan je een Avenger worden en zij aan zij vechten met ons om de wereld te redden."

The eind.

Nope... nothing ends right now. Oké dat was vies van me maar ja. Ff een kort A/Netje en dan slapen. Want ik ben moe 😴. Dus stem en comment even en ga daarna ook slapen. Ik zou dat heel erg leuk vinden.
Grtjs Heike💗