cafuné • yoongguk

9

Yoongi odasında Jeongguk'un dediklerine üzülürken, ablası kapıyı bile tıklatmadan içeri girdi. Onu yine ağlarken görünce oflayıp, gözlerini devirdi ve çok fazla ona yaklaşmadan konuşmaya başladı.

"Her şeye ağlıyorsun, bu sefer ki sebep ne? Birisi kafanda yumurta mı kırdı? Gerçi ben bu ana şahit olsam gülerdim."

Yoongi o kadar kötüydü ki, konuşmak bile istememişti. Sadece arkasını döndü, penceresinden dışarı bakmaya başlarken ağlamaya devam etti.

Ablası daha fazla dayanamayıp, odadan çıktığında elini ağzına kapattı. Kimse onu sevmiyordu işte, Jeongguk da soğumuştu ondan. O da arkasına bakmadan gitmişti, herkesi kaybettiği gibi onu da kaybetmişti.

Yoongi her gidenin arkasından böyle oluyordu, bu sadece Jeongguk'a özel bir şey değildi. Evet, kendisinin çok çabuk bağlanabilen bir yapısı vardı ve bunu aşamıyordu.

Jeongguk'u aşamadığı gibi.

Ne yapmıştı, onu bile bilmiyordu. En son bir hafta önce konuştuğu adama ne yapmış olabilirdi ki? Bir şeyler demişti Jeongguk ama Yoongi anlamamıştı, cidden anlamamıştı!

Dediklerinden birisini bile hak edecek bir şey yapmamıştı. Bir insan nasıl bu kadar acımasız olabilirdi? En azından diğerleri onu ön yargı ile dışlıyordu, ama Jeongguk öyle yapmamıştı. İyi olmasını daha kendisini tanımadan sağlamaya çalışmıştı, ona yardımcı olmak istemişti. Hemen ardından ise saçma bir bahaneyle gitmişti işte.

En çok yaralayan da buydu Yoongi'yi, keşke en başta gitseydi diyordu kendi kendine. Neden şimdi gitmişti ki? Neden ona güzel sözler söyledikten sonra gitmişti? Neden kendini alıştırmıştı, mesela ona sarıldığı anda ittirseydi kendisini? Ya da hayaller ve istekler hakkındaki konuşmayı yapmasaydı?

Bunları düşünmenin bir anlamı olmadığını biliyordu Yoongi, çünkü gitmişti zaten Jeongguk. Ama yine de yaptıkları ve dedikleri aklından çıkmıyordu.

Çıkmayacaktı da.