i can't think straight

XV

Taehyung günlüğü okumaya devam etti.

Onu bu kadar çok düşünmem, o gün yanıma geldiğinde hissettiklerim.. Bunlar beni korkutuyordu. Onu aklımdan çıkarmalıydım. Bir çocuk için bu kadar reaksiyon göstermem doğru değildi.

Neyse ki ondan kaçmayı başardım. İki yıl boyunca ona pek rastlamadım. Kız arkadaşlarım oldu, yakın arkadaşlarım kafamı dağıttı. Onu neredeyse unutmuştum. Bugüne kadar.

Kapıdan yavaşça içeri geçtiğini gördüm. Bir melek gibi. Bunu neden yazdım ki sanki?! Silgiyi de bulamıyorum. Neyse kalsın. Zaten sen, günlük, sen onun hakkında böyle düşünmediğimi biliyorsun.

Ona göz ucuyla bakıyordum. Tek ümidim benimle aynı sınıfta olmamasıydı. Ama hayır, adımlarını benim sırama yönlendirdi. Başımı tamamen eğip müzik dinliyormuş gibi yaptım. Yanım boştu ve oturacağını biliyordum.

Evet, geldi ve oturdu. Ama ben hâlâ tepkisizdim. O da büyük bir ihtimalle kulağımdakiler yüzünden onu fark etmediğimi düşünmüştü.

Çok fazla düşündüm ne yapmam gerektiğini. Yanımda oturmasına izin mi vermeliydim? Onu kovmalı mıydım? Sonunda karar verdim. Kalp atışlarımı duyduğumda.

Gerçekten korktum günlük. Erkekler, başka erkeklere karşı böyle şeyler hissetmemeli. O an kafamı kaldırdım. Hâlen kafam karışıktı. Ama konuştum. "Buraya bir arkadaşım oturacaktı, senden kalkmanı istesem?" Yalan söylemiştim. Arkadaşım gelmeyecekti.

Sanırım kalbini de kırmıştım. Üzüntülü bir ifadeyle özür dileyerek ayağa kalktı.. ve benim canım acıdı. Neden ama günlük? Neden?

Dördüncü teneffüste tekrar yanıma geldi. Bana iki yıl önceki karşılaşmamızı hatırlayıp hatırlamadığımı sordu. Elbette hatırlıyordum. Ama unutmuş gibi yaptım. Gitmesi, beni rahat bırakması için.. ve tekrar üzülerek pes etti.

Benim kalbim yine acıdı. Neden ama? Neden bir çocuk bana bunları hissettiriyor? Bu çok korkunç! Kendimden tiksiniyorum günlük..

Taehyung onun tüm bu çelişkilerini okumaya devam etti. Gözünde yaşlarla..