i can't think straight

XVII

Moralim ciddi anlamda bozuk. Taehyung'un bana gizlice baktığını yakalıyorum arada. Yüzünde öyle korkak bir ifade oluyor ki.. Bunun beni üzmemesi gerek, onu umursamamam gerek.

Çok zor.

Onu düşünmek ve düşünmemem gerektiğini kendime yinelemekle harcadığım vakti ödevlerime ayırmam gerekiyordu. Yapamadım. Komik olan şu ki, ödevimi bile o kontrol ediyordu.

Defterime bakmak için yanıma her gelişinde ona bakmamak için verdiğim mücadeleyi bilemezsin günlük. Ya da onunla konuşmamak için verdiğim iç savaşı. Başlarda bana seslenirdi, sadece boş ya da eksik defterimi koyardım sıraya. İlk başlarda şaşırırdı. "Ah ödevini yapmamışsın.." derdi. Sesi çok hoşuma giderdi. Ama konuşmazdım. Pes edip giderdi. Sonraları tamamen pes etti. Artık konuşmuyordu, bakıp gidiyordu.

Bugün de, ödevimi kontrol etmek için geldi yanıma. Fakat bu kez konuştu. "Çok fazla eksin var. Bu senin için iyi değil." Sesini duyduğumda ona baktım. Ne söylemeliydim? Ona iğrenç birisi olduğunu, onun kontrol ettiği ödevi yapmak istemediğimi söyledim.. ve bir daha benimle konuşmamasını.

Yine çok üzüldü. "Özür dilerim. Bırakacağım artık bu görevi. Ödevlerini yap ama sen de.. Düşük not almanı istemem."

Kalbim çok acıdı. Hatırlayınca bile acıyor.. Çok fazla. Onu üzüyorum ama o benim için endişeleniyor. Benim için görevini bırakıyor..

Taehyung bugün görevini bıraktı.. ve ben de ödevlerimi yapmaya başladım, günlük.

Ben ondan hoşlanıyorum. Bunu inkâr edemem. Ama sadece sen bileceksin, günlük. Taehyung bile bilmeyecek. Ya da annem ve babam. Hiçkimse.

Kimse hasta olduğumu bilmeyecek.