အချစ်ဆုံး.......အချစ်ဦး | အခ်စ္ဆုံး......အခ်စ္ဦး

အပိုင္းတစ္ဆယ္ - မင္းကအေရးၾကီးဆုံး

အပိုင္းတစ္ဆယ္ - မင္းကအေရးၾကီးဆုံး

Sehun က အေျဖျပန္မေပးခ့ဲသလို Luhan လည္းဘာမွဆက္မေျပာခ့ဲဘူး။

ထုံးစံအတိုင္း သူတို႔ ေက်ာင္းကေန အိမ္ကိုအတူျပန္ျဖစ္
ၾကတယ္။ေနာက္ေတာ့ ႏႈတ္မဆက္ပဲ ကိုယ့္အိမ္ထဲကို အသီးသီးဝင္ခ့ဲၾကတယ္။

နာရီေတြကသြားတာေႏွးလြန္းတယ္။ မနက္ေရာက္ဖို႔
အခ်ိန္ေတြၾကာလြန္းတယ္။

တညလုံး Sehunဘက္က ဖုန္းမဆက္သလို Luhan
ကလည္းစာတေစာင္ေတာင္မပို႔မိဘူး။

Luhan့အိပ္ခန္းထဲကေန ျမင္ရတ့ဲ Sehunတို႔အိမ္က
ညဘက္မွာပိုအေမွာင္ရိပ္သမ္းေနတယ္။

Sehunအိမ္မွာမရွိတာ ျဖစ္ရင္ျဖစ္ မဟုတ္ရင္ သူ
အေမွာင္ထဲငုတ္တုတ္ထိုင္ေနတာပဲျဖစ္ရမယ္။

ေခၚသူမ့ဲတ့ဲဖုန္းငယ္ကို Luhan ခဏခဏေစာင္း
င့ဲၾကည့္မိတယ္။

- ညတာေတြက မလိုအပ္ပဲသိပ္ရွည္လ်ားလြန္းပါတယ္။

အိပ္မရခ့ဲတ့ဲညျဖစ္လို႔ Luhan မနက္အေစာၾကီးမထ
ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေမေမပဲမနက္စာျပင္လိုက္တယ္ထင္တယ္။ မီးဖိုခန္းထဲမွာ အသံေတြၾကားေနရတယ္။

Luhan ေက်ာင္းယူနီေဖာင္းကို ေကာက္ဝတ္ျပီး မေန႔ကညေနေက်ာင္းကျပန္လာတုန္းက ဒီတိုင္းပစ္ခ်ထားခ့ဲတ့ဲ လြယ္အိတ္ကိုေကာက္လြယ္တယ္။ အခ်ိန္ဇယားအတိုင္းစာအုပ္စီထည့္ခ်င္စိတ္လဲမရွိေတာ့ဘူး။အတန္းဝင္မ့ဲဆရာ သို႔ ဆရာမရဲ႕ စာအုပ္မပါလာလွ်င္ ဘတ္စကတ္ေဘာကြင္းထဲပဲ သြားထိုင္ေနလိုက္ေတာ့မယ္လို႔
Luhanေတြးလိုက္တယ္။

"သား သားငယ္ကိုသြားႏႈိးေပး"

"ဟုတ္က့ဲ အန္တီ"

အခန္းတံခါးလက္ကိုင္ကိုဆုပ္ကိုင္ထားတ့ဲLuhan့
လက္ေတြေအးခဲသြားတယ္။ ရင္းႏွီးေနတ့ဲေလသံက
သူ႔ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းပါးကိုအသာကိုက္မိေစတယ္။
ေျခသံတခ်ိဳ႕ အခန္းတံခါးနားကပ္လာတ့ဲအခါမွာေတာ့ Luhanအခန္းတံခါးကိုဆြဲဖြင့္လိုက္တယ္။

Sehunက အခန္းထဲကထြက္လာတ့ဲLuhan့ကိုျမင္တ့ဲအခါ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ျပံဳးျပလာတယ္။ Luhanကေတာ့
ေကာ့ညႊတ္တက္သြားတ့ဲသူ႔ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းေတြကို Sehunမျမင္ေအာင္ျပန္ဝွက္သိမ္းထားလိုက္တယ္။