အပိုင္းဆယ့္ရွစ္ - လမ္းခြဲျခင္းမမည္ေပမဲ့
ည၁၁နာရီထိုးတ့ဲအခ်ိန္မွာ Luhanက အိမ္ကိုျပန္
ေရာက္လာတယ္။
တအိမ္လုံးကေမွာင္အတိက်ေနျပီး Sehunအခန္းက
လည္းတိတ္ဆိတ္ေနခ့ဲတယ္။
Luhanအသံတသံေတာင္မထြက္ဝံ႕ပဲ ကိုယ့္အိပ္ခန္း
ထဲကိုတိုးတိုးတိတ္တိတ္ဝင္သြားခ့ဲပါတယ္။
တညေနနဲ႕တညလုံး သူ ေျခဦးတည့္ရာေလွ်ာက္သြား
ေနခ့ဲတာ။
စိမ္းသက္တ့ဲနယ္ေျမမွာ လမ္းေတြလည္းေပ်ာက္ခ့ဲတယ္။ ဆက္မသြားခ်င္ေလာက္ေအာင္ေျခေထာက္ေတြ
လည္းေတာင့္ခ့ဲတယ္။လမ္းေလွ်ာက္ရင္းမ်က္ရည္ေတြ
ျဖိဳင္က်ေနတ့ဲLuhan့ကို လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
လည္ျပန္ၾကည့္ခ့ဲၾကတယ္။
ဆက္တိုက္ျမည္ေနခ့ဲတ့ဲSehunဆီကဖုန္းသံကို Luhanလ်စ္လ်ဴရႈခ့ဲပါေသးတယ္။
အဝတ္အစားလည္းမလဲႏိုင္ပဲ ေအးစက္ေနတ့ဲအိပ္ရာေပၚမွာ Luhanတက္ေခြလိုက္တယ္။ ေအးစိမ့္မႈက
တကိုယ္လုံးကိုစိမ့္တက္လာေပမ့ဲ Luhanေစာင္ျခံဳ
လိုက္ဖို႔စိတ္ကူးမရွိဘူး။ သူကေႏြးေထြးမႈနဲ႕မတန္
သလိုပဲ။
ခမ္းသြားျပီလို႔ထင္ထားတ့ဲမ်က္ရည္ေတြက ေခါင္းအုံးေပၚထိလိမ့္ဆင္းလာျပန္တယ္။ Luhanအသံမထြက္ရဲဘူး။ မ်က္စိစုံမွိတ္ျပီးၾကိတ္မွိတ္အိပ္တယ္။
သူ႔မ်က္ရည္ေတြကက်ေနတုန္းပဲ။
"ဘယ္ေတြေလွ်ာက္သြားေနတာလဲ ? "
ေစာင္တထည္သူ႔ေပၚကိုလႊားက်လာျပီး တိုးတိတ္ေနတ့ဲအသံတခုLuhan့နားကေနထြက္လာတယ္။
Sehun က ကုတင္ေပၚမွာ တင္ပလႊဲထိုင္ေနျပီး နံရံ
ဘက္ကိုမ်က္ႏွာမူလို႕ ေက်ာခို္င္းထားတ့ဲLuhanရဲ႕
ပခုံးေလးကိုထိကိုင္ဖို႔ျပင္တယ္။
ဒါေပမ့ဲ လက္ကိုျပန္ရုတ္သြားတယ္။
"ငါ တညေနလုံးမင္းကိုလိုက္ရွာေနတာ ဖုန္းေလးေတာ့
ကိုင္သင့္ပါတယ္ကြာ"
-ေနာက္ဆို ငါ့နားကေနထြက္မသြားပါနဲ႕ - Sehun
ထိုစကားကိုမေျပာရဲခ့ဲဘူး။ သူမွားခ့ဲျပီေလ။ အႏိုင္လို
ခ်င္တ့ဲစိတ္တခုေၾကာင့္ေရွ႕ေနာက္မစဥ္းစားပဲ သူေျပာ
လိုက္မိတာ။ Luhan့ကိုထိခိုက္ေစမိျပီ။ Luhan
အထင္လြဲႏိုင္တာေပါ့။ သူနားလည္တယ္။ အခန္႔
မသင့္ရင္ သူ႔ကိုမုန္းေတာင္မုန္းႏိုင္ေသးတယ္။
ŞİMDİ OKUDUĞUN
အချစ်ဆုံး.......အချစ်ဦး | အခ်စ္ဆုံး......အခ်စ္ဦး
Hayran Kurguအခ်စ္ဦး ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ သိပ္လွတ့ဲျဖစ္တည္မႈပဲ။ အချစ်ဦး ကျွန်တော့်အတွက်တော့ သိပ်လှတဲ့ဖြစ်တည်မှုပဲ။
