-8 ay sonra-
Bindiği taksi evine doğru ilerlerken, zorla gülümsedi. En fazla beş ay diye gitmişti, tatilini de orada yapmıştı. Kanada'ya gittikten sadece üç hafta sonra Arın yeni biri ile tanışmıştı. Birinci ayında da, kız ile flört etmeye başlamışlardı. Dikkat çeken kişiler oldukları için flört aşamasına pek takılmadan, sevgililiğe ilerlemişlerdi. Yani Arın, Eflal'i beklememişti. Eflal'de vazgeçmek için çok uğraşmıştı. Düşündüğü gibi olmuştu. Artık fazla aklına gelmiyordu. İzleri duruyordu ama o izleri silmek için uğraşıp, duruyordu Eflal! Eflal Kanada'ya gidişinin dördüncü ayında yeni biri ile tanışmıştı. Güzel arkadaş olmuşlardı, bedensel çekimleri de vardı. İçinde, garip bir heyecanda oluşuyordu. Yani Eflal, gerçekten aradığı kişiyi bulmuştu. Adı Andrew'di. Hoş biriydi, onun da ilişkiden beklediği şeyler öyle büyük ve abartılı duygular değildi.
Arın'ın devam eden ilişkisi onu daha da gererken, üç ay tatilini de Andrew ile geçirmeye karar vermişti. Sonra zaten bir ay sonra ayrıldıklarını öğrenmişti. Andrew ile mutluydu. Garip kıskançlıkları olmayan, sakin, eğlenceli, kitap okumayı seven biriydi. Şarkı zevkleri de çok uyuyordu. Sürekli beraber vakit geçirip, eğleniyorlardı. Andrew'in ailesi ve çevresi dolayısıyla Eflal'in sosyal medya hesapları dikkat çekmişti. Hatta Kanada'daki magazinlere de bomba gibi oturmuştu. Andrew'in ailesi gazetecilik okuduğu için ilk başta pek olumlu bakmasa da, sonradan onların ailesine gönderilen bir gizli gazeteci olmadığını anlamışlardı. Şimdi Eflal'in dönüş zamanıydı. Türkiye'ye dönmüş, annesinin yanına gitmişti. Şimdi ise evine dönecekti. Andrew ile gelmeden önce konuşmuşlardı ve eğer bu ilişkiyi uzaktan sürdüremeyeceklerse, en iyi şekilde arkadaş kalacaklardı.
Eflal, evinin önünde duran taksici ile gülümsedi. Eşyalarını bagajdan çıkaran taksiciye gülümsedi ve kedi taşıma kafesini de bir diğer eline aldı. Kedisi Kül'e baktı ve gülümsedi. Asansöre bavullarını koyup, büyük zorluklarla içeri doğru sıvıştı. En son kata çıktığında, heyecanlandı. Evini özlemişti. Asansörün kapısını açtı ve asansörün kapısını ayağı ile tuttu. Bütün eşyalarını dışarı taşıdı.
Cebindeki anahtarla kapıyı açtı. Ardından hızlıca eşyalarını içeri koyup, kedisi Kül'ü içeri aldı. Kül'ün ihtiyacı için gerekli olan şeyleri belirli yerlere koydu ve ardından camları açtı. Hızlıca tayt ve kazak giydi. Telefonunu eline aldı ve Naz'a mesaj attı.
Eflal: Naz, kuşum neler yapıyorsunuz?
Naz: Öyle, evde oturuyoruz. Sen neler yapıyorsun?
Eflal: Andrew ile film izliyorduk, film beni pek sarmadı. Bende hemen sana mesaj atayım dedim.
Eflal: Kim kim oturuyorsunuz?
Yazdı ve hızlıca Kül'ü taşıma kafesine koydu. "Haydi, kızım! Gel seninle teyzeye ve dayılara gidelim!" dedi. Yola çıktığında, yakın olduğundan dolayı hızlıca evin önüne gelmişti. O sırada gelen mesaj bildirimi ile gülümsedi.
Naz: Öyle! Ben, Alp, Doğuş, Çağrı oturuyoruz.
Naz: Sensiz sıkılmıyor, değilim ha yani!
Eflal: Seni çok özledim! Hatta hepinizi çok özledim!
Eflal: Keşke gelebilsem!
Naz: Keşke, kuşum! Keşke.
Hızlıca asansörle beşinci kata çıktılar. Asansör durunca, hızlıca Kül ile asansörden indi. Eflal, geldiği evde Arın ve Arın'ın eski sevgilisi Seren'in olduğunu bilseydi, geri eve dönerdi. Kapıyı çaldı ve kapının önüne Kül'ü bırakıp, merdiven duvarına yaslandı. Kapıyı açan Çağrı, "Hay! Bu ne böyleee ya?" diye bağırırken, güldü. Kafamı uzattığın da, "Oha! Yuh! Ne, ne, ne? İnanmıyorum, hayır!" dediğinde, hızlıca kollarına atıldı. Özlemişti, koca kafalıyı! "Özledim, özledim! Çok özledim!" dediği sırada içeriden sorular geliyordu. Çağrı ile ayrıldığı sırada, Kül'ü kucağına aldı. "Bu kim böyle?" diyerek Kül'ü plastik parmaklara rağmen ellerini oynata oynata sevdi. Onun bu haline güldü. "Kedim." dediğinde, "O zamana Duman'ı evde bıraktınız, sende pabucunu dama attın dimi oğlumun?" dedi. Eflal'in yüzündeki bütün mutluluk yok olurken, bu yüksek modunu daha da düşürmemek için "Haydi, içeri girelim! Daha konuşacak çok şeyimiz var!" dedi.
