Eflal: Tut elimi, burdan gidelim.
Eflal: Olmaz demeden dinle beni bi'
Eflal: Rüzgarım söndü, dindi ateşim.
Eflal: Ah bebeğim, ben hala deliyim.
Eflal: Sen yokken, ne gece , ne de gündüz
Eflal: Ne ay var, ne tek bir yıldız
Eflal: Her yer karanlık ve ıssız
Eflal: Göremiyorum.
Arın: Geldim, kapıyı açabilirsin.
Eflal: Azıcık orada dursan güzel olur.
Arın: Neden?
Eflal: Beyinsiz insanlar eve girince çıldıran bir kedim var da, onu uyutmam lazım.
Arın: Uyuyordur o sen yanlış görüyorsundur. Yoksa şu an, kedimiz bütün binayı ciyaklayarak uyandırıyor olurdu.
Eflal: Çok biliyorsun sen.
Arın: Evet, kapıyı açsan iyi olur.
Eflal: Tamam, açıyorum.
Arın: Yani iyi olur.
