school, sex & love || kookmin

Oops?

Zgodnie z waszą prośbą przedłużam nieco perspektywę Jisunga (ale serio tylko nieco xD). Chcę wam powiedzieć, że teraz czeka nas kolejne moje dzieło liryki, just wait.

Mój drugi najdłuższy rozdział w życiu, moi kochani.

Chapter XXVII

Jisung | 26 listopada

Z rana obudził mnie okropny ból głowy. Z początku ogarnęło mnie dziwne zdezorientowanie, które przyszło razem z potwornych światłowstrętem. Tak szybko jak otworzyłem oczy, unosząc się znad poduszki, tak szybko je też zamknąłem, opadając z powrotem na łóżko. Ból przeszył moją głowę, a ja wydałem z siebie głośny jęk, czując się, jakbym miał zaraz zwrócić wszystko to, co wczoraj jadłem  — cokolwiek to było. Poza okropnym bólem w głowie nie miałem kompletnie niczego — i to dosłownie, nie miałem zielonego ani różowego pojęcia, co działo się wczoraj. Gdy w końcu udało mi się rozchylić powieki, również nie miałem pojęcia, gdzie się znalazłem. Nic nie mówiły mi też drewniane ściany wokół i szare zasłony, które odrobinę hamowały rażące mnie słońce.  

Jednak to potworne zdezorientowanie zmieniło się w paniczny strach, gdy moje oczy natrafiły na leżącą na ziemi koszulkę, która znajdowała się tuż koło czyiś spodni. Automatycznie przekierowałem wzrok w bok, w życiu nie spodziewając się tego, co mnie tam czekało. Tuż obok mnie, pochrapując cicho, leżał bowiem półnagi Hyunjin, ten sam, który wkurwiał mnie niemiłosiernie, którego rzygi sprzątałem i który następnie kompletnie mnie olał, nie mówiąc nawet dziękuję za to, że pomogłem przetrwać ich drużynie. Moje oczy rozszerzyły się gwałtownie, a ja po prostu zapomniałem o jakimkolwiek bólu głowy, całkowicie zatracając się w przerażeniu.

Niewiele myśląc, oderwałem wzrok od spokojnej i pogrążonej w śnie twarzy czarnowłosego, automatycznie podnosząc kołdrę. I szczerze nie wiem, czy pasowało wtedy bardziej stwierdzenie, że miałem na sobie tylko bokserki czy aż bokserki.

Opuściłem kołdrę w dół, czując, jak moje serce zaczyna galopować przez strach, który zaczął je przepełniać. Po raz kolejny zdałem sobie sprawę z tego, że nie pamiętałem kompletnie niczego — moja głowa była przepełniona pustką, a ostatnim, co pamiętałem, był moment, w którym wpadłem na ledwo stojącego Chana. Nie miałem pojęcia, co stało się w nocy, dlaczego leżałem w jednym z łóżku z chłopakiem, którego nie lubię i przede wszystkim, dlaczego oboje byliśmy prawie że nadzy. Podciągnąłem kolana, opierając na nich brodę i zaczynając się zastanawiać nad tym, co powinienem teraz zrobić. Bo obudzenie go chyba nie było najlepszym pomysłem, prawda?

Jeszcze raz uniosłem brzeg kołdry, tym razem ze strachem spoglądając na to, co na sobie miał mój niespodziewany towarzysz. I naprawdę odetchnąłem z ulgą, gdy zobaczyłem, że również miał na sobie bieliznę. Poza tym nie miał na sobie jednak kompletnie nic, przez co ujrzałem jego dobrze zarysowane mięśnie i wyrobione uda. Jakoś tak nie z mojej woli zagryzłem dolną wargę, a gdy zdałem sobie sprawę z tego, co zrobiłem, szybko odwróciłem wzrok, nie potrafiąc nawet spojrzeć na jego twarz.

Co ja kurwa zrobiłem?

Jimin | 26 listopada

Rozchyliłem powoli oczy, czując nikłe promienie słońca które zaczęły drażnić moje powieki. Po chwili jednak ponownie je zacisnąłem, ponieważ nagły ból przeszył moją głowę. Od razu doszło do mnie to, że zaatakował mnie właśnie potworny kac, który był skutkiem wczorajszej imprezy. Znajome, nieprzyjemne uczucie ogarnęło moje ciało, a ja wydałem z siebie jęk bólu. Nigdy nie urwał mi się film, chociaż nieraz upiłem się już z moimi przyjaciółmi, dlatego też nie zdziwiło mnie to, że już po chwili zaczęły wracać do mnie obrazy z wczorajszego dnia — taniec z Jungkookiem, szczera rozmowa z nim oraz późniejsze wydarzenia. Mimo otępienia, jakie czułem, uśmiechnąłem się pod nosem, mając szczerą nadzieję, że pomysł Jeona wypalił. Impreza miała w końcu ukoić nasze szargane przez ostatnie wydarzenia nerwy i poprawić kontakty między drużynami. Gdybym jeszcze tylko wiedział wtedy, że ta impreza wcale nie wniosła za dużo.