SINAV / MOTIVASYON

HERŞEYİ BAŞTAN ALALIM

Yürürdüğümüz yollarda tanımadığımız insanlar, olaylar ve birçok şeyle karşılaşıyoruz. Ama ne var ki hep önyargıyla yaklaşıyoruz, karşımızda yanımızdan geçip giden tanıdığımızın aslında bizi tanımamazlıktan gelmesinden değil, yüz körü olmasından dolayı bizi tanıyamamasını bilmiyoruz. Her köşe başında gördüğünüz o teyzenin hep asık suratlı olması, hiç gülümsemeyişi ne kadar da kötü ama. O aslında ailesini kaybetmiş ve asla unutamıyor. Aslında o da kendince gülümsüyor ve biz kendince gülümsemeyi bile bilmiyoruz. Bize her sabah merhaba diyen amcanın ise aslında başka bir problemi olduğunu. Asla kimseye söylemeden içinde hapsettiğini. Ve uzun zamandır eğitim veren kişinin ise şizofren olduğunu yılllar sonra anladığımızda, kendimizden bir kez daha ön yargılı olduğumuz için nefret ediyoruz, ki nefret etmekte haklıyız. Biz herkesi kendimiz gibi görmeye çalışıyoruz. Gerçekleri değil, doğruları görmeye çalışıyoruz, lakin insanları anlamaya, görmeye, en önemlisi hissetmeye çalışmıyoruz bile, o insanlar belki de aynı markete gidip, aynı yollarda yürüdüğümüz, birbirimize dokunup, çarpıştığımız, otobüste merhaba dediğimiz biri belki de.. Herşeye yeniden başlayıp o insanların gününü güzelleştirmek ne harika olurdu değil mi? O insanları, yaşamak zorunda olup hapsoldukları hayattan bir dokunuşla, bir kelimeyle, bir sözle çekip almak bir anlığına?