My stepbrother, the badboy. ✔️

Hoofdstuk 15

BLAKE KINGSTON
het is nu al een paar dagen verder. Camille en ik hebben elkaar niet echt meer gesproken, wel tegengekomen maar ja, ongemakkelijk was het wel.

Ik stap net de douche uit en doe mijn kleren aan. Als ik de gang weer inloop bots ik tegen Camille aan. Ik kijk haar diep in haar ogen aan en wil gelijk weglopen.

Camille houd me vast en meteen wordt ik boos. Niemand houd mij zomaar vast! 'Camille, laat me verdomme los!' Roep ik boos. Camille houd me nog steeds vast en ik zie aan haar ogen dat ze niet los gaat laten. 'Nee. Ik wil praten, over het voorval van wat dagen geleden.' Zegt ze. Ik zucht en wil me lostrekken.

Camille laat me uiteindelijk los en ik loop snel de trap af. 'We gaan nog praten!' Roept ze me nog na. Ik zucht. 'Nee!!' Roep ik boos.

Boos loop ik de eetkamer in waar Linda en mijn vader doodleuk zitten te zoenen, mijn dag kan niet beter worden. 'Eehm, wat is dit?' Vraag ik boos. Ik dacht dat ik van Linda af was, maar nee hoor.

'Eehm..' Begint Linda. Ik kijk mijn vader woedend aan. 'We zijn weer samen. Linda en ik laten ons niet beïnvloeden door kleine akkefietjes.' Zegt hij. Ik draai me met een ruk om en loop naar boven. Alweer kom ik Camille tegen op de gang. 'Hoi!' Zegt ze vrolijk. Ik ren naar mijn kamer en ga op mijn bed liggen met de deur op slot.

'Blake?' Vraagt een stem, die ik uit duizenden herken. Camille, natuurlijk Camille. 'Ja.' Antwoord ik. 'Kan ik even binnenkomen. Ik wil even praten.' Zegt ze. 'Oke dan, kom binnen.' Zeg ik uiteindelijk. Camille komt binnen en gaat gelijk naast me zitten.

'Ik weet het ook inmiddels al. Maar je lijkt van streek. Wat is er?' Vraagt Camille gelijk. Ik draai mijn gezicht expres om zodat ze mijn tranen niet ziet.

'Blake. Ik zie aan je dat er iets is. Zeg het dan.' Dringt ze aan. Ik draai mijn gezicht om en wil beginnen met praten. 'Camille, mijn moeder is dood, dood ja. Dood. Papa gaat een half jaar later gelijk weer daten en dan ineens gaat hij samenwonen. Er komt een super bloedmooi meisje bij ons wonen waarop ik verliefd werd en nu is het uit tussen pap en Linda. Ik was blij, ik had niets meer met jullie te zoeken. Loop ik vervolgens weer naar beneden, zitten ze doodleuk aan tafel te zoenen.' Zeg ik in een ademhaling. Camille trekt me in een knuffel.

'Ik had dit ook niet zo gewild. Ik was ook liever in Uden blijven wonen, maar ik kan er niets aan doen, jij ook niet Blake.' Zegt Camille. Ik knik en laat haar los. 'En nu even over ons vorige akkefietje van een paar dagen terug.' Zegt ze.

'Sorry, het spijt me. Het was een soort van automatisme.' Zeg ik. Camille knikt. 'Ja, bij mij ook hoor.' Zegt Camille. 'Nog steeds vrienden toch?' Lach ik. Camille knikt. Al weet ik zelf dat ik toch wat meer voel dan alleen vrienden. Maar dat ga ik nooit van zn lang zal zn leven toegeven.

Camille loopt mijn kamer uit. 'We moeten naar school nu. Kom je?' Vraagt ze. Ik knik en pak mijn tas. Camille en ik lopen samen naar beneden de eetkamer in. 'Sorry.' Is het eerste en enigste wat ik zeg tegen mijn vader en Linda. Camille wil wat in mijn oor fluisteren.

'Praat er met je vader over.' Fluistert ze. Ik knik en loop naar de keuken. Ik gebaar naar mijn vader dat hij moet komen.

'Pap, het spijt me dat ik vanochtend zo deed. Maar je moet me ook begrijpen. Mam was net een half jaar dood.' Zeg ik. Pap knikt. 'Klopt, en ik voel nog heel veel voor je moeder. Echt waar, zoveel kun je je niet bedenken. Ik wilde gewoon door met mijn leven. En dat dat onder jou heeft geleden, dan spijt het me, heel erg.' Zegt hij. Ik knik.

'Maakt al niet meer uit.' Zeg ik. 'Jawel, ik maak het goed met je, we gaan samen een dagje weg.' Zegt pap. Ik knik en geef hem een bro-hug. Ik praat trouwens na school wel met Linda. Eerst op tijd komen.

***
Omg ik heb gwn proefwerkweek

Ik ben best trots op mezelf dat ik in de proefwerkweek een extra hoofdstukje online heb gezet.

~ SHARE VOTE AND COMMENT ~

LOVEYOUALL & NEVER EVER FORGET THAT! <3

Xx, Me.