Kampilan: Lihim at Misteryo

1: Mond Jewelry Shop

CHAPTER 1 - Mond Jewelry Shop

As seven o'clock drew nearer, the guard stood up from his seat. Lumabas siya ng Mond Jewelry Shop upang alamin kung masama pa rin ang panahon sa gabing iyon.

The rain had started in the afternoon. And though it's the month of November, there were still some instances of heavy rain with strong gust of wind. Ayon sa balita, nasa Philippine area of responsibility ang isang low pressure area.

Napaangat ng tingin ang guard sa kalangitan, sabay agad na napabuntonghininga. When a cold wind whipped around him, he lifted up his jacket's collar, then pocketed his hands to keep them warm.

Napagawi ang atensiyon ng mamang guard sa may kanan, partikular sa dulo ng sidewalk na kinatatayuan nito. Right across the T junction, a dance club & bar wouldn't be missed. The queue near its entrance door was getting longer every passing minute. Kahit masama ang panahon, mayroon pa ring mga taong gustong gumimik sa parteng iyon ng Manila. Karamihan ay may bitbit na payong at nakatakip ng hood ng jacket ang ulo upang proteksiyon sa tilamsik ng ulan.

Katabi at kahilera ng club ay isang café. Panaka-naka ay may ilang tumatambay roon. Sa labas, lalo na sa salaming pintuan, may mga nakadekorasyon nang pam-Pasko kahit next month pa ang December. Every street lamp in the area was already decorated with Christmas lights and lanterns.

Ilang saglit pa, isa-isang dumilim ang mga sinding ilaw sa katabi at kahilerang mga establisimyento ng jewelry shop. It meant that business hours had ended. Hudyat na tapos na ang duty ng mama at magsasara na rin ang shop na ginaguwardiyahan.

Napatingin siya sa relo sa bisig at napailing. Wala pa ang kanyang ka-relyebo.

Bumalik ang mama sa loob. At sa pangalawang pagkakataon ay napailing sa isang empleyada roon.

"Malakas pa rin?" sagot ng empleyada sa iling ng mama. "Wala pa naman akong dalang payong ngayon."

"Ako nga rin, e," wika ng isa pang empleyada na nagliligpit ng mga papeles.

Bumalik ang mama sa mesa sa tabi ng pintuan at nagsulat ng kanyang report sa log book.

Suddenly, the shop's glass door swung open and the three looked up almost at the same time. Isang babae ang nakatayo sa paanan noon. Matangkad, nakasuot ng coat (hanggang tuhod ang laylayan) na tinernuhan ng boots, at kapansin-pansin ang kagandahan. Nasa aktong tinitiklop nito ang bitbit na basang payong.

"Sorry, ma'am, sarado na po kami," magalang na wika ng empleyada.

The woman didn't respond. Sa halip ay isinara nito ang pinto, ibinaba ang blind noon, at iginala ang paningin sa naka-display na mga alahas. Pagkatapos, lumapit ito sa counter.

"Ma'am, bumalik na lang ho kayo bukas kasi kanina pa kami sarado," ulit ng empleyada.

"I know," malumanay na tugon ng babae. Sopistikada itong tingnan sa mas malapitan. Pati ang pagkilos ay mahinhin. "That is why nandito ako sa eksaktong oras na sarado na kayo."

"H-ho?"

Mula sa bitbit na bag, parang kidlat sa bilis na may dinampot ang babae roon at in-spray sa ilong ng dalawa. Lumagpak sa sahig ang mga ito sa isang kisapmata lang!

"Ano'ng ginawa mo sa—?" Agad na binunot ng mama ang baril at itinutok sa likod ng babae. "Bitiwan mo 'yang spray bottle at bag! At itaas mo 'yang mga kamay mo!"

Itinaas ng babae ang mga kamay pero bitbit pa rin ang mga dati nang hawak.

"Ilapag mo sa sahig sabi!" sigaw ng mama. Hinigpitan pa niya lalo ang pagkakahawak sa baril sa pangambang malalaglag iyon dahil sa panginginig ng mga kamay.