stepbrother | kookmin

-21-

"Mükemmellik mi?"

"Evet, senin mükemmelliğin."

"Ben mükemmel değilim, hyung."

"Mükemmelsin jimin. Gülünce kısılan gözlerin, dolgun dudakların, minik bedenin.. Benim için yaratılmış gibisin."

"Ben hiç kimse için yaratılmadım!"

"Öyle mi?" Sinsi bakışlarıyla üzerime ilerlerken, ben ise geriye doğru gidiyordum.

"Ne yapıyorsun? Etrafta insanlar var!"

Başka tarafa kaçıp, arabanın o tarafa geldiğimde, onu beklemeye başladım.

Cebinden çıkardığı anahtar ile arabayı açtı ve içeriye geçtim.

"Bugün eve gitmesek?"

"Derken?"

"Yani biraz gezelim, vakit geçirelim.."

"Saat geç oldu."

"Sadece bir kere. Annemlerin kızacağını düşünmüyorum."

"Öyleyse.. Pekala."

Kolumu kaldırıp saatime baktım.

'21.33'

Siktir et. Aslında o kadar da geç değilmiş.

•••••••••••

Arabayı bir sahilin kenarında durduğunda, konuşma gereği duydum.

"Buraya daha önce hiç gelmemiştim."

"Ben hep buraya gelirim.. hastalığım tekrarlayacağı zamanlarda oradaki banklara otururum ve deniz kokusunu içime çekerim."

"Ah, öyle mi?"

"Evet. Hadi inelim."

Peşinden indiğim sırada, arabayı kitleyip yürümeye başladı.

Ben de peşinden adımladım.

"Bir sevgilinin olduğunu öğrendiğim zaman.. Ölmek istemiştim."

"Bekle, o zaman da mı-"

"O zaman duygularımı yeni tanıyordum.. Sen.."

"Ben?"

"Yoongi gibi birisini kabul edip de beni reddetmene çok üzülmüştüm.."

"Biz kardeşiz-"

"Artık şu konuyu kapatmanı istiyorum. Aramızda hiçbir kan bağı yok. Sen sadece bunu kullanarak kendini geçiştiriyorsun. Hem beni, hem kendini üzüyorsun."

"Kendimi üzmüyorum. Bu.. Ben daha önce hiç böyle düşünmemiştim.."

"Neyi?"

"Hyungum ile sevgili olmayı.."

"N-"

"Evet, aramızda kardeşlik olmasaydı kesinlikle sana aşık olabilirdim. Ama lanet olsun ki üvey olduğum bir ailede hiç bir bok yapamamak düşüyor payıma.. Beni anlıyorsun, değil mi? Onların vereceği tepkiden çok korkuyorum. Benim sizden başka hiç kimsem yok ki.. Seni terslemeye çalıştıkça daha çok geliyorsun.."

Daha fazla yaklaştı ve gözlerimden düşen damlaları sildi. Ardından hiç  beklemeden kollarını sıkıca bedenime sardı.

"Sana yıllarca çok şey yaşattım.. Özür dilerim. Çok özür dilerim."

Bu pişmanlığı daha çok ağlamamı sağlıyordu.. Tekrardan konuşmaya devam etti.

"Şimdilik bunları düşünmesek, jimin? Sadece bana odaklansan?"

❤️

Artık kavuştursak mı bunları?

Sizi seviyorum~💜