Το έχεις μέσα σου (Το Κτήνος, Βιβλίο 2)

Κεφάλαιο 4: Οι φίλοι δεν σε μαχαιρώνουν πισώπλατα. Μόνο από μπροστά. (μέρος 2)

«Με κοιτάς σαν να 'μαι τρελός», παρατηρεί ο Ζίρο εν τέλει.

Αυτό φαίνεται να τον προβληματίζει. Κάπως. Όχι αρκετά.

«Φαίνεται να είναι η κατάλληλη αντίδραση», συμφωνώ σταυρώνοντας τα χέρια μου στο στήθος με αμυντικό τρόπο.

Πώς αλλιώς να αντιμετωπίσεις κάποιον που σου ζητάει να τον μαχαιρώσεις κατάστηθα;

Η προτροπή του και μόνο ηχεί αδιανόητη...

«Έλα τώρα», με τσιγκλάει. «Είμαστε τόσο κοντά... Μη μου λακίζεις».

«Δ-δεν λακίζω. Σκέφτομαι... Ναι, εντάξει. Η θεωρία διαφέρει από την πράξη. Δεν αρκεί να μελετήσω την ανατομία σου για να βρω τα τρωτά σημεία, πρέπει να τους επιτεθώ κιόλας. Ν' αποφύγω τα κόκαλα, να σκίσω την σάρκα, να ασκήσω δύναμη για να διαπεράσω τους μυς. Είναι περίπλοκο, δύσκολο και πρέπει να το προβάρω, αλλά φοβάμαι να σε χρησιμοποιήσω σαν ανδρείκελο. Δεν είσαι ανδρείκελο, άνθρωπος είσαι!»

Τρωτός, θνητός, μπορώ να σε βλάψω.

Όλα τα πλάσματα του κόσμου τούτου παύουν να υφίστανται μετά από μια μαχαιριά στην καρδιά, γιατί εσύ ν' αποτελείς εξαίρεση;

«Ήμουν». Ο Ζίρο πιάνεται σκόπιμα απ' τις λέξεις. «Ήμουν άνθρωπος. Τώρα είμαι ημί-αθάνατος».

«Λάθος», διαφωνώ καθέτως. Για να υπογραμμίσω, θαρρείς, την άρνηση μου χτυπώ το πόδι μου στο έδαφος με μια κοφτή, υστερική κίνηση. «Είσαι ημί-πεθαμένος και τρέμω στη σκέψη ότι ίσως σε καταστήσω εντελώς πεθαμένο».

Τα μάτια του στριφογυρίζουν ειρωνικά προς τους αιθέρες και υιοθετεί για μια ακόμη φορά την έκφραση που μοιάζει να λέει: Άντε πάλι τα ίδια...

«Το έχουμε θίξει τόσες φορές», καγχάζει. «Το χειρότερο που μπορούσα να πάθω, το έπαθα. Πλέον δεν μπορείς να-»

Δεν τον αφήνω να ολοκληρώσει την πρόταση του. Ξέρω τι θα πει. «Δεν μπορείς να χαλάσεις το χαλασμένο. Έτσι νομίζεις, δεν το ξέρεις όμως... Δεν έχεις ξαναφάει μαχαιριά στην καρδιά για να δεις τις συνέπειες Μ. Θ. Επιπλέον, όση ώρα υπερασπίζεσαι την ακινδυνότητα του εγχειρήματος, ο εγκέφαλός μου ψέλνει τον νόμο του Μέρφυ».

«Ότι μπορεί να πάει στραβά θα πάει στραβά», συμπεραίνει.

«Ακριβώς».

Επιτέλους, σε αυτό το σημείο κάνει μια παύση από αυτή την ηλίθια αντιπαράθεση και μοιάζει να μην αντικρούει, αλλά ν' αναλογίζεται όσα του λέω. Είμαστε και οι δύο ολωσδιόλου ανίκανοι να υπολογίσουμε την έκβαση της μαχαιριάς.