Το έχεις μέσα σου (Το Κτήνος, Βιβλίο 2)

Κεφάλαιο 16: Μενού (μέρος 3)

Με αυτό ο Γκρίφιν ορμάει κατά πάνω μου. Προσπερνάει τους λιγοστούς πάγκους που στέκουν ανάμεσά μας, υπερπηδάει τα εμπόδια του ενδιάμεσου χώρου και με ένα σβέλτο σάλτο βρίσκεται ακριβώς μπροστά μου. Τα γόνατά του είναι ελαφρώς λυγισμένα, οι ώμοι του γερμένοι προς τα μέσα και τα χέρια του διάπλατα ανοιχτά σαν να ετοιμάζεται να με πιάσει.

Ω, να σου γαμ..., σκέφτομαι πισωπατώντας ασυναίσθητα, αυτό εξελίχθηκε γρήγορα, πολύ γρηγορότερα απ' όσο περίμενα. Τελείωσε κόλας η προθέρμανση, η ψιλή κουβεντούλα, οι υποσχέσεις για εξάλειψη του εχθρού από προσώπου γης; Μπήκαμε κιόλας στην μάχη; Έτσι απλά;

Ναι, συνειδητοποιώ κρίνοντας από την στάση εφόρμησης του αντιπάλου μου. Μπήκαμε. Κι εγώ είμαι νωθρή, αργή και άοπλη.

Γιατί είμαι νωθρή, αργή και άοπλη;!;

Αναγνωρίζοντας ότι δεν έχω ούτε ένα επιπρόσθετο κλάσμα του δευτερολέπτου για χάσιμο, στρέφομαι προς τον πλησιέστερο πάγκο και επιδίδομαι στην γρηγορότερη αναζήτηση όπλου της ζωής μου. Μέσα στην ατελείωτη αταξία καταφέρνω να διακρίνω έναν σωρό από φιαλίδια και βαζάκια με πολύχρωμες σκόνες από καρυκεύματα και μπαχαρικά σφραγισμένα μέσα τους, λίγο παραδίπλα υπάρχει ένας τρίφτης τυριού με τα πολυκαιρισμένα τρίματα και ξύσματα ακόμη κολλημένα επάνω του, ανάμεσά τους υπάρχει μια στρογγυλή φρατζόλα ψωμιού που έχει κιόλας εμφανίσει τις πρώτες μπλαβές κηλίδες μούχλας πάνω της. Η φρατζόλα είναι κατά το ήμισυ κομμένη σε λεπτές φέτες και το εργαλείο που χρησιμοποιήθηκε για τον τεμαχισμό της κείτεται δίπλα της: Ένα κουζινομάχαιρο. Το βουτάω δίχως άλλη καθυστέρηση.

Εντούτοις, η επίθεση μου δεν ξαφνιάζει τον Γκρίφιν, δεν τον αιφνιδιάζει ούτε στο ελάχιστο, αφού με έχει δει να την διεξάγω βήμα προς βήμα. Ξέρει τι ετοιμάζομαι να κάνω, ξέρει πού, πώς και πότε πάω να χτυπήσω. Είναι προετοιμασμένος. Αποφεύγει τις επιθέσεις μου μια προς μια και καταφέρνει να αποκρούσει με επιτυχία τα χτυπήματά μου. Το μαχαίρι μου που τον γυροφέρνει είναι πάντοτε μια στιγμή πιο αργό από εκείνον. Μου ξεφεύγει. Εγώ, όμως, δεν μπορώ να κάνω το ίδιο. Έτσι όταν ο Γκρίφιν πιάνει το χέρι μου στον αέρα και το κρατάει με το δικό του τεντωμένο στο πλάι, καταφέρνει να με αφοπλίσει χωρίς την παραμικρή δυσκολία. Κάνω να ζυγώσω το ελεύθερο μου χέρι προς το 'κει, ώστε να ανακτήσω το όπλο μου όσο είναι καιρός, αλλά το εγκλωβίζει κι αυτό μες στο άλλο του χέρι. Με φυλακίζει τις λαβές του και έπειτα σπρώχνει το σώμα μου με το δικό του και με παρασύρει προς τα πίσω μέχρι που βρίσκουμε αντίσταση από μια σειρά εντοιχισμένων ντουλαπιών. Πέφτουμε πάνω τους και ακούμε τα πορτόφυλλά τους να ταρακουνιόταν δυνατά από την σύγκρουση. Λίγο ακόμα και θα ξεχαρβάλωναν οι μεντεσέδες που τα συγκρατούσαν στην θέση τους. Μακάρι να το έκαναν, έτσι ίσως έπαυα να είμαι στρυμωγμένη ανάμεσα στα ντουλάπια και τον Γκρίφιν, ίσως έβρισκα αυτά τα λίγα απαραίτητα εκατοστά που χρειάζομαι για να ξεγλιστρήσω απ' την παγίδα μου. Ωστόσο, η διαφυγή μου δεν είναι δυνατή. Το σώμα μου ασφυκτιεί ακόμα κάτω από το δικό του και οι καρποί των χεριών μου μουδιάζουν υπό την πίεση των λαβών του που είναι σφιχτές σαν σιδερένιες μέγγενες.