Το έχεις μέσα σου (Το Κτήνος, Βιβλίο 2)

Κεφάλαιο 15: Πρέπει οπωσδήποτε να δίνω από ένα όνομα σε κάθε κεφάλαιο; (μέρος 2)

Δεν χωράει ολόκληρος ο τίτλος του κεφαλαίου. Κανονικά είναι:

Πρέπει οπωσδήποτε να δίνω από ένα όνομα σε κάθε κεφάλαιο; Κουράστηκα!

Στέκεται πάλι εκεί...

Για μια ακόμη φορά η Μία Βάλενταϊν κείτεται στις ξύλινες σανίδες του πατώματος της σκοτεινής σοφίτας. Ολόκληρο σώμα της δείχνει διαστρεβλωμένο έτσι όπως βρίσκεται πεσμένο κατάχαμα σε μια αφύσικη, άκαμπτη στάση που αποτελείται από μαρμαρωμένους μυς και παράξενα διπλωμένα άκρα. Σαν σπασμένα. Τα μάτια της που θυμίζουν ψυχρούς, γυάλινους βόλους αντικρίζουν τα δικά μου και μένουν εκεί. Ακίνητα. Παγωμένα. Εμμονικά.

Ανατριχιάζω υπό το συντριπτικό βάρος της συνειδητοποίησης του τι σημαίνει αυτό το βλέμμα. Τι έρχεται, τι επακολουθεί. Είναι πάντα το ίδιο. Μια συνεχής επανάληψη, μια ανελέητη υπενθύμιση της ανικανότητάς μου, της ενοχής μου. Ενός θανάσιμου σφάλματος που μου κόστισε τα πάντα. Φταίω, επειδή δεν κατάφερα να την προστατέψω, απέτυχα να την σώσω όταν με χρειαζόταν περισσότερο από ποτέ. Την νύχτα της δωδεκάτης. Τώρα όμως; Ίσως μπορώ να προσπαθήσω ξανά... ίσως μπορώ να τα καταφέρω τώρα...

Επειδή στην πραγματικότητα ο άνθρωπος που δίνει την μάχη του με τις δυνάμεις του σκότους σήμερα, δεν είναι η Μία. Είναι ο Τζάσπερ. Και δεν βρισκόμαστε στο Μονρό της Νέας Υόρκης και στο πατρικό των Βάλενταϊν, αλλά στην Ονάουα του Μέιν και στο Ντέιβις Πλέις.

Τα βλέφαρά μου ανοιγοκλείνουν μια, δυο, τρεις φορές και μαζί με την όραση μου, καθαρίζει και το στοιχειωτικό συνονθύλευμα από αναμνήσεις και εφιάλτες στο μυαλό μου. Η εικόνα της Μία σβήνει, καθώς επανέρχομαι στο εδώ και το τώρα, στον Τζάσπερ.

Και στην μάχη που δίνει λίγα μέτρα παρά πέρα.

Ένας κύκλος από φιλοπερίεργους και φιλοθεάμονες τρόφιμους έχει ήδη δημιουργηθεί γύρω από τους Μετανοημένους και το σημείο ενδιαφέροντος κι έτσι αναγκάζομαι να σπρώξω, να κλωτσήσω, να ουρλιάξω για ν' ανοίξω ένα μονοπάτι μέσα από το ανθρώπινο μπουλούκι. Προσπαθώ με νύχια και με δόντια έως ότου καταφέρνω να φτάσω σ' εκείνον.

Βλέπω τον Τζάσπερ σωριασμένο στο πάτωμα της καφετέριας και αμέσως το αβάσταχτα γνώριμο σκηνικό με κάνει να αισθανθώ οδύνη ν' ανθίζει μες στον κόρφο μου. Πονάω και φοβάμαι και υποφέρω και δεν θέλω να βρίσκομαι εκεί. Καθόλου μα καθόλου. Όμως δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά. Επειδή την στιγμή που πάω να δειλιάσω και ν' απομακρυνθώ και πάλι, ο νους μου πηγαίνει στην Μία και στον μοναδικό τρόπο με τον οποίο είχε ψιθυρίσει το όνομά μου.