Το έχεις μέσα σου (Το Κτήνος, Βιβλίο 2)

Κεφάλαιο 10: H δικαιοσύνη της Αντριάννα (μέρος 1)

Όλα αυτά από τα οποία ήμουν φτιαγμένη, έχουν πια καταρρεύσει. Ο αμνός έχει μεταμορφωθεί σε λιοντάρι. Λογικό. Δεν μπορείς να πιάσεις έναν θηρευτή παραμένοντας το θήραμα, οφείλεις να προσαρμοστείς, να εξελιχτείς, να γίνεις ίση μαζί του. Για να το θέσω ακόμα απλούστερα: χρειάζεται ένα τέρας για να καταστρέψει ένα τέρας. Κι εγώ έχω μετουσιωθεί σε αυτό ακριβώς που χρειάζεται να είμαι.

Ο καθρέφτης που φωλιάζει στο εσωτερικό φύλλο της ντουλάπας του κοιτώνα 41, έχει αιχμαλωτίσει ένα είδωλο, το δικό μου, και αντικατοπτρίζοντάς το μου επιβεβαιώνει αυτό που γνωρίζω ήδη: Δεν είμαι αυτή που ήμουν κάποτε.

Όλα όσα έχουν συμβεί, όλα όσα έχω ζήσει με έχουν αποδομήσει και με έχουν επαναδομήσει εκ νέου, έχω σφυρηλατηθεί από την αρχή κι αυτό φαίνεται σε κάθε μου κύτταρο, σε κάθε τι που είμαι εγώ.

Το πρόσωπό μου μοιάζει διαφορετικό, σαν να μην είναι αυτό που ήταν πάντοτε, αλλά ένα άλλο που απλά του φέρνει. Το σχήμα του είναι ένα πελιδνό οβάλ με λεπτεπίλεπτα χαρακτηριστικά, τα οποία έχουν πια χάσει την απαλότητά τους και τώρα δείχνουν πιο έντονα κι αιχμηρά, απρόσμενα δυναμικά. Το δέρμα μου έχει τσιτωθεί πάνω στο κρανίο μου, δείχνοντας λείο και αλαβάστρινο, το πιγούνι μου είναι λίγο πιο μυτερό από ότι παλιά, τα μάγουλά μου έχουν ρουφηχτεί αμυδρά προς τα μέσα πράγμα που δημιουργεί αχνές σκιάσεις κάτω από τα ζυγωματικά μου και τα τονίζει με έναν απροσδόκητα κολακευτικό τρόπο, παράλληλα κάνει τα χείλη μου να φαντάζουν ροδαλά και γεμάτα, πιο σαρκώδη από ότι παλιότερα. Ελκυστικά. Τα μάτια μου περιπλανιόνται στον καθρέφτη έως ότου εντοπίζουν την αντανάκλασή τους μέσα απ' το γυαλί. Δεν έχουν πια εκείνο τον φόβο μέσα τους, εκείνο τον πανικό που τα έκανε να φαντάζουν λες κι ανήκαν σε ένα μικρό ελαφάκι. Απόψε έχουν μια αφοπλιστική, σκοτεινή λάμψη κι αστραποβολούν.

Έχεις πάντοτε την ίδια σπίθα στο βλέμμα σου όταν σε προειδοποιώ ότι κάτι θα είναι επικίνδυνο. Είναι σαν να φωτίζεσαι ολόκληρη. Μου αρέσει πολύ να βλέπω αυτή την σπίθα...

Έχω φορέσει το λευκό μου φόρεμα, το μικροσκοπικό μου baby doll που αποπνέει μια ρομαντική κι αθώα διάθεση, σαν να θέλγει όποιον το βλέπει να 'ρθει και να μου κλέψει τα τελευταία ψήγματα αγνότητας που έχω διαφυλάξει. Είναι προκλητικό, μα όχι με τον συνηθισμένο τρόπο. Η βαθιά V λαιμόκοψη, που δημιουργείται από τις δύο άκρες του ρούχου που κλείνουν μπροστά ενωμένες σαν ρόμπα, αφήνει αρκετά μέρη μου εκτεθειμένα: τον λαιμό και το κλειδοκόκαλο, τους ώμους και τον κόρφο μου. Εκεί αργοσβήνουν ακόμη κάποια σημάδια του παρελθόντος. Οι γρατζουνιές από την αιχμή του μαχαιριού του Γκρίφιν, αυτού που χρησιμοποίησε για να με κάνει να του υποταχτώ, να του παραδοθώ. Νόμιζα ότι εκείνη η νύχτα στο υπόγειο με τον Γκρίφιν ήταν το τέλος μου, αλλά έκανα λάθος, ήταν απλώς το ξεκίνημα μου, η αφετηρία της εξέλιξής μου. Λίγο χαμηλότερα στο ύψος της κλείδας μου υπάρχουν μερικές οπές που επουλώνονται σιγά σιγά, πιο κάτω η ολοστρόγγυλη μελανιά που άφησε το δάγκωμα του Μαρκ στο στήθος μου. Μισοφαίνεται κιτρινισμένη κάτω από το βαμβακερό ύφασμα και το οριζόντιο τελείωμα του σουτιέν. Πίσω από τα κοντά αραχνούφαντα μανίκια του φορέματος ξεθωριάζουν τα μωλωπισμένα αποτυπώματα από τα δάχτυλα του Πιτ που μπήχτηκαν στα μπράτσα μου και κάτω από τον δαντελένιο ποδόγυρο ξεπροβάλλουν οι κάτωχροι μηροί μου, αυτοί που χώρισε τόσο βάρβαρα ο Άσερ για να μπορέσει να χωθεί ανάμεσα στα πόδια μου.