Το έχεις μέσα σου (Το Κτήνος, Βιβλίο 2)

Κεφάλαιο 1: Οι στάχτες μου γίνονται ατσάλι

Όλη την επόμενη εβδομάδα μετά την χειροδικία ενάντια στον Κάι είμαι αφηρημένη. Στην τάξη, περνώ σαν να επιπλέω από το ένα μάθημα στο άλλο, παρακολουθώ αναγκαστικά τον Λοκ, την Άρτερτον και όλους τους άλλους καθηγητές, αλλά μετά βίας κρατώ σημειώσεις. Τα διαλείμματα τα ξοδεύω στις πιο απόμερες και σκιερές γωνίες του προαυλίου, μόνη μου. Στην τραπεζαρία, κάνω το ίδιο, επιλέγω κάποιο άδειο τραπέζι και κάθομαι για να σκαλίσω βαριεστημένα μια μερίδα φαγητού που δείχνει ραδιενεργή.

Τίποτα δεν κατορθώνει να τραβήξει ή να διατηρήσει το ενδιαφέρον μου, καμία είδηση, κανένας τρόφιμος, καμία εξέλιξη, τίποτα. Διότι η ζωή εντός του ιδρύματος μπορεί να κυλάει, μα εγώ έχω μείνει στάσιμη. Σκόπιμα. Δεν θέλω να πάω παρακάτω, αφού το σημείο στο οποίο βρίσκομαι τώρα είναι το πιο συγκλονιστικό ολόκληρης της ζωής μου. Βιώνω τον προσωπικό μου Διαφωτισμό. Έχω πιάσει τέλμα, κι όμως αισθάνομαι ότι έχω αγγίξει την κορυφή. Το σώμα μου είναι βεβηλωμένο, αλλά την ίδια στιγμή το πνεύμα μου αναγεννιέται. Είμαι εγώ και παράλληλα δεν είμαι εγώ, επειδή το εγώ μου μετουσιώνεται μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα σε κάτι νέο. Διαφορετικό.

Η μεταστροφή της ιδεολογία μου, βέβαια, δεν είναι αρκετή προκειμένου να πραγματοποιήσω τον στόχο μου: Να εξαλείψω τους Αθληταράδες από προσώπου γης και μέσω του αφανισμού τους να επιτρέψω σε όλα τα δύσμοιρα θύματά τους να γνωρίσουν την γαλήνη. Δεν είμαι έτοιμη ακόμη κι αυτό συμβαίνει επειδή το μυαλό μου έχει γίνει ένα όπλο, αλλά όχι και το σώμα μου. Η Αντριάννα Βάλενταϊν που αντικρίζω κάθε πρωί στον καθρέφτη μου, είναι η ίδια Αντριάννα που ήταν πάντα, μια ισχνή, πελιδνή, αδύναμη φιγούρα με ανάκατα καστανά μαλλιά, μωλωπισμένα μπράτσα, γδαρμένα γόνατα και δύο τρομαγμένα, ελαφίσια μάτια.

Δεν σε πείθει ότι είναι κάποια αφοπλιστική εκδικήτρια. Σε πείθει ότι είναι κάτι εκ διαμέτρου αντίθετο. Έτσι, εδώ και λίγες μέρες έχω επιδοθεί σε έναν πιο σπαρτιατικό τρόπο ζωής, προκειμένου να σκληραγωγηθώ για να ενσαρκώσω επάξια τον ρόλο που μου έλαχε να παίξω. Προσπαθώ ν' αποκόψω μια και καλή τον εαυτό μου από τον πρότερο καθιστικό μου βίο και να αρχίσω να αντιμετωπίζω το κάθε τι ως μια ευπρόσδεκτη σωματική πρόκληση. Η κάσα της πόρτας στον κοιτώνα 41 μου χρησιμεύει πλέον ως λαβή από την οποία γαντζώνομαι σφιχτά για να κάνω έλξεις. Το έδαφος του παραμελημένου γηπέδου έχει μεταμορφωθεί σε στρώμα για πουσάπς και όλα τα χαλικόστρωτα δρομάκια που το περιβάλλουν αποτελούν τώρα διαδρόμους για τζόκινγκ και μονοπάτια για τρέξιμο. Οι κουβάδες που μένουν παρατημένοι στο προαύλιο, ύστερα από κάθε αγγαρεία των τροφίμων φαντάζουν σαν τα ιδανικά βαράκια στα μάτια της φαντασίας μου και τα ξεσκισμένα μαξιλάρια του κρεβατιού εκτελούν πια χρέη σάκου του μποξ.