«Απλά δεν λες να πεθάνεις, έτσι;», παρατηρεί ο Γκρίφιν απ' την είσοδο. Τα μάτια του με κοιτάζουν εξεταστικά, προσηλωμένα. Περιπλανιόνται πάνω μου και όταν φτάνουν το σημαδεμένο μου πρόσωπο, σταματούν εκεί και εστιάζουν στην ουλή του μάγουλου μου. «Τραβήχτηκες», το θέαμα τον κάνει να θυμηθεί την σύγκρουση μας στο δάσος. «Όταν σε έβαλα κάτω, σε ακινητοποίησα όπως μπορούσα και παρά την αρχική σου αντίδραση, τελικά ενέδωσες. Σταμάτησες να σπαρταράς και να χτυπιέσαι και να αντιστέκεσαι. Παρέδωσες τα όπλα και απλά απόμεινες να με κοιτάζεις από το χώμα με ένα αβοήθητο ύφος», κάνει μια μικρή παύση για ν' αναλογιστεί τι συνέβη ύστερα. «Θυμάμαι ότι σε κοίταξα και σκέφτηκα: Αυτό είναι, εδώ τελειώνουν όλα για σένα, Αντριάννα, εδώ τελειώνεις εσύ. Και θυμάμαι που μια στιγμή αργότερα κατέβασα το μαχαίρι μου κατά πάνω σου. Στόχευα για το σημείο ανάμεσα στα φρύδια σου, ξέρεις». Το λέει απλά, σχεδόν αδιάφορα σαν να με σημάδευε με ένα μαρκαδόρο και όχι με μια θανάσιμη λεπίδα. Ο δείκτης του υψώνεται και αγγίζει απαλά το κέντρο του μετώπου του σαν να μην θέλει να αφήσει την παραμικρή αμφιβολία για το ποιος ήταν ο αληθινός του στόχος. «Αλλά αστόχησα», συμπληρώνει. Ένα μοχθηρό, υποχθόνιο χαμόγελο παίρνει μορφή στα χείλη του. «Με έκανες να αστοχήσω, δηλαδή. Επειδή τραβήχτηκες την τελευταία στιγμή. Μέχρι τότε έδειχνες σαν να είχες παραδοθεί στην μοίρα σου, σαν να είχες παραδοθεί σ' εμένα. Όμως δεν το έκανες, έτσι δεν είναι;» ρωτάει ρητορικά. «Όχι, όχι ολοκληρωτικά τουλάχιστον. Μέσα σου είχε απομείνει λίγη ακόμα μάχη, λίγη περισσότερη αντίσταση απ' όση είχα δει και πάνω στο κρίσιμο σημείο, αυτό το απόθεμα ενέργειας άρπαξε τα ηνία και σε έκανε να τραβηχτείς στο πλάι. Σαν αντανακλαστικό ή έκκριση αδρεναλίνης ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων. Ότι κι αν ήταν, πάντως, με έκανε να αστοχήσω».
Αργά αργά ο Γκρίφιν αφήνει το κατώφλι και αρχίζει να περιδιαβαίνει τους πάγκους της κουζίνας με μερικούς μεγάλους, ανέμελους δρασκελισμούς. Απλώνει το χέρι του και το αφήνει να συρθεί πάνω σ' ένα λερωμένο ράφι. Τα δάχτυλά του χαράζουν αυλάκια πάνω στην γκρίζα σκόνη και μαζεύουν τους σκούρους κόκκους της. Στο τέλος τα αποτυπώματά του είναι μαύρα απ' τους λεκέδες. Τα φέρνει κοντά στο πρόσωπό του σαν να θέλει να επιτηρήσει την καθαριότητα του χώρου, σαν να κρατάει μια νοερή σημείωση να πει στην θεία του να επιπλήξει το προσωπικό της κουζίνας, αφού με ξεκάνει. Όταν η σκόνη που καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος του περιβάλλοντα χώρου χάνει το ενδιαφέρον της για εκείνον, ο Γκρίφιν σκουπίζει την λερωμένη του παλάμη στην πισινή τσέπη του παντελονιού του και στρέφεται ξανά σε μένα. «Ομολογώ ότι με έχεις δυσκολέψει αρκετά», λέει και δεν το κάνει ενοχλημένα ή επιτιμητικά. Υπάρχει μια σπάνια ειλικρίνεια στον τόνο του σαν να επικροτεί αυτό μου το κατόρθωμα. Σαν να παραδέχεται ότι έχω καταφέρει να εναγάγω τον πόλεμο μας σε ένα νέο, ανώτερο επίπεδο δυσκολίας, ότι είμαι μια αντίπαλος που πρόσμενε καιρό. Μια αντάξια εχθρός. «Δεν το περίμενα αυτό από 'σένα», λέει. «Δεν περίμενα ότι θα αποδεικνυόσουν τόσο... ανθεκτική, τόσο... μαχητική. Δεν σου το 'χα, όμως, είσαι σκληρό καρύδι, έτσι;»
أنت تقرأ
Το έχεις μέσα σου (Το Κτήνος, Βιβλίο 2)
غموض / إثارةΈπειτα από πολλές εβδομάδες εγκλεισμού στο ίδρυμα, αρχίζω επιτέλους να κατασταλάζω, ν' αντιλαμβάνομαι τι μου συμβαίνει. Ο Ζίρο και τα Μαθήματα Φόνων του με βοηθούν να γνωρίσω τις μέχρι τώρα άγνωστες πτυχές του εαυτού μου, άγνωστες και σκοτεινές. Πάν...
