Το έχεις μέσα σου (Το Κτήνος, Βιβλίο 2)

Κεφάλαιο 8: Θέλω να συνεισφέρω στο χάος σου (μέρος 3)

Δεν ξέρω τι περίμενα. Να με περιγελάσει; Να με επιπλήξει για τον τρόπο που έχω μισό-καλύψει τα πιο θηλυκά και θελκτικά σημεία του κορμιού μου με το μικροσκοπικό μου φόρεμα; Να επιμείνει να δοκιμάσω κάτι από αυτά που μου έφερε; Δεν ξέρω πραγματικά, ποτέ δεν μπορώ να είμαι σίγουρη μαζί του, για τίποτα. Υποθέτω, όμως, ότι περίμενα να αντιδράσει κάπως... μα δεν το κάνει.

Ο Ζίρο στέκεται εκεί, στην άκρη του κοιτώνα 41, σιωπηλός, αψυχολόγητος και πέρα για πέρα ανέκφραστος. Δεν κάνει το παραμικρό, μονάχα με κοιτάζει για κάμποσο. Τα μάτια του που είναι καρφωμένα επάνω μου είναι σταθερά, διαπεραστικά και θεοσκότεινα. Αμετακίνητα.

«Τι;», ψελλίζω. Τι είναι; Τι συνέβη; Τι σκέφτεσαι; Πες μου, πες κάτι, τον ικετεύω νοερά.

Και περιμένω, και μετά περιμένω λίγο περισσότερο, και έπειτα πιο πολύ έως ότου μιλάει. Αρχικά ένα μικρό, φιμωμένο επιφώνημα δραπετεύει από τον λαιμό του, ένας ανεπαίσθητα ηχηρός ήχος έκπληξης. Ασυναίσθητα σχεδόν τα μάτια του ανοιγοκλείνουν μια, δυο, τρεις φορές, σαν να προσπαθεί να δει καθαρότερα, σαν τον ναυτικό που πασχίζει να βρει την λάμψη ενός φάρου πίσω από την ομίχλη της νύχτας. Δείχνει ξαφνιασμένος, εμβρόντητος.

Γιατί; Επειδή για πρώτη φορά στα χρονικά τον έχω αιφνιδιάσει εγώ.

Τον ακούω να ψιθυρίζει κάτι ακατάληπτο στον εαυτό του, μια πνιχτή λεξούλα που ηχεί σαν: «Γαμώτο».

«Ναι...», μουρμουρίζω μαγκωμένα. Οι ώμοι μου καμπουριάζουν προς τα μέσα και τα χέρια μου κολλάνε άκαμπτα και δυσκίνητα στα πλευρά μου. Χωρίς να το θέλω σφίγγω τις γροθιές μου και καταφεύγω στο να κάνω στράκες με τις κλειδώσεις των δαχτύλων μου. Αυτές είναι οι αυτόματες αντιδράσεις του κορμιού μου κάθε φορά που νιώθω άβολα. Αυτή είναι μια από ετούτες τις φορές. «Πιο ξεφτίλα πεθαίνεις», χαχανίζω νευρικά και αρχίζω να δαγκώνω και να μασουλάω το κάτω χείλος μου. «Σωστά;»

Και ορίστε, έχω γίνει ξανά αμήχανη, ντροπαλή, αβέβαιη. Νόμιζα ότι το είχα ξεπεράσει αυτό, αλλά έκανα λάθος. Δεν αισθάνομαι και τόσο καλά με το να εκτίθεμαι, να φανερώνω τον εαυτό μου, τα ψεγάδια και τις ατέλειες μου. Κάνοντας το είναι σαν να προσφέρω ένα κομμάτι μου σε όποιον με βλέπει, σαν να δίνω αλλού κάτι δικό μου που δεν θα το πάρω ποτέ πίσω. Μικρά θραύσματα του ποια είμαι... Κάποτε κάποιοι μου έκλεψαν μερικά από αυτά τα θραύσματα διά της βίας και έκτοτε είμαι πολύ, πολύ, πολύ προσεκτική με τα εναπομείναντα. Είναι ότι πολυτιμότερο έχω.