Το έχεις μέσα σου (Το Κτήνος, Βιβλίο 2)

Κεφάλαιο 15: Πρέπει οπωσδήποτε να δίνω από ένα όνομα σε κάθε κεφάλαιο; (μέρος 1)

Δεν χωράει ολόκληρος ο τίτλος του κεφαλαίου. Κανονικά είναι: 

Πρέπει οπωσδήποτε να δίνω από ένα όνομα σε κάθε κεφάλαιο; Κουράστηκα!

Κάποιες φορές, όταν νιώθεις ότι έχεις φτάσει στα όρια σου και δεν αντέχεις να δεχτείς άλλα πλήγματα της μοίρας, στρέφεσαι στο σύμπαν, το κοιτάζεις καταπρόσωπο και αγανακτισμένα λες: «Εντάξει τώρα; Φτάνει το μαρτύριο; Ή σκέφτεσαι να μου τα κάνεις πολύ χειρότερα; Βέβαια, δεν νομίζω ότι γίνεται χειρότερα...» Και το σύμπαν σου ανταποδίδει την ματιά, χαμογελάει κακιασμένα και αποκρίνεται μ' ένα: «Δεκτή η πρόκληση. Το χείριστο έρχεται».

Μια από αυτές τις φορές είναι και η σημερινή.

Βρίσκομαι στην τραπεζαρία του Ντέιβις Πλέις και περιμένω υπομονετικά στην ουρά για την τροφοδοσία. Πεθαίνω της πείνας κι αναρωτιέμαι ποια συνταγή από το μενού των Ορκ θα έχουν εκτελέσει οι αθεόφοβες οι μαγείρισσες μας πάλι. Βατραχοπόδαρα; Μάτια σαλαμάνδρας; Νυφίτσα στιφάδο; Μπορώ μονάχα να κάνω υποθέσεις... Απ' την μια τρέμω στην ιδέα του ποια μπορεί να είναι η αηδιαστικά ευφάνταστη σπεσιαλιτέ της ημέρας. Διχάζομαι σχετικά με το εάν θέλω πραγματικά να προχωρήσει η ουρά και να φτάσει η σειρά μου για να σερβιριστώ ή εάν προτιμώ την αναμονή και την απόσταση ασφαλείας μου από το μπαρ. 

Απ' την άλλη η τωρινή μου θέση δεν είναι λιγότερο βασανιστική. Στέκομαι στην ουρά περικυκλωμένη από ανόητους φυλακόβιους που χαρακτηρίζονται από παντελή έλλειψη ευαισθησίας, καλών τρόπων και τακτ. Αισθάνομαι τα μάτια τους επάνω μου και ακούω τους ψιθύρους τους και τα κακεντρεχή σχόλια τους, όσο μιλάνε χαμηλόφωνα ο ένας στον άλλο, παρατηρώντας την ουλή μου, το πόσο φρικιαστικά παραμορφώνει την όψη μου, το πόσο αποκρουστική με κάνει. 

Και νιώθω ακριβώς όπως ο Ζίρο εκείνο το πρώτο βράδυ στο αναρρωτήριο, όταν στράφηκε λυπημένα προς το μέρους μου και είπε: Ένα πράγμα θα σου ζητήσω μόνο: Πάψε να με κοιτάζεις με αυτό το ύφος. Το ύφος κάποιου που έχει εμπρός του ένα αποτυχημένο πείραμα του Δόκτωρ Φρανκενστάιν. Ξέρω ότι δείχνω παράξενος, απόκοσμος, τερατώδης... Δεν πρέπει όμως να ξεχνάς ότι σε αυτόν τον κόσμο γεννιούνται συχνά τέρατα που προέρχονται από ανθρώπινους γονείς.

Ή, προσθέτω εκ των υστέρων, μερικές φορές δημιουργούνται. Όπως εγώ.

Ντροπιασμένη αφήνω το κεφάλι μου να πέσει μπροστά και τα μαλλιά μου να καλύψουν τα πλαϊνά του παραμορφωμένου μου προσώπου, και απλώς υπομένω την κατάσταση, περιμένω μέχρις ότου έρχεται η σειρά μου για να παραγγείλω.