Το έχεις μέσα σου (Το Κτήνος, Βιβλίο 2)

Κεφάλαιο 17: Μαγειρεύω ένα γεύμα για κανίβαλους. Ζω το όνειρο. (μέρος 3)

Σπρώχνω την λεπίδα μου και την αφήνω να γλιστρήσει ακριβώς κάτω από την επιδερμίδα του Γκρίφιν. Ξεκινάω από χαμηλά, γδέρνοντας σιγά σιγά το δέρμα γύρω από τους αστραγάλους του κι από 'κει αφήνω το μαχαίρι μου να ανηφορήσει. Οι κινήσεις μου είναι μικρές αλλά δυναμικές, καθώς σέρνω το λεπίδι ανάμεσα στην σάρκα και τους μυς ξεχωρίζοντάς τα, ξεκολλώντας το ένα από το άλλο. Για να εκτελεστεί η συνταγή, το δέρμα πρέπει να αφαιρεθεί. Είναι ένα γκροτέσκο, αλλά υποχρεωτικό στάδιο.

Έχουμε τοποθετήσει τον Γκρίφιν επάνω σε έναν από τους πολλούς πάγκους του μαγειρείου και κάθε τόσο τον ακούω ν' αντιδρά όπως μπορεί, να χρησιμοποιεί τα τελευταία αποθέματα ενέργειας που έχει για να τρεμουλιάσει, να ζαρώσει, να αναστενάξει ή να βογκήξει ανήμπορος για έλεος. Κάθε φορά που κλαψουρίζει ή εκλιπαρεί, κάτι μέσα μου απειλεί να λυγίσει, όμως ξέρω ότι τώρα πια είναι πολύ αργά. Δεν μπορώ να κάνω πίσω. Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου να μην σκέφτεται ότι κάνει, μονάχα ν' ακολουθήσει τις ακριβείς οδηγίες του Ζίρο. Δεν μπορώ να υποκύψω στην αηδία που συσσωρεύεται στο στομάχι μου, στον φόβο που κυριεύει το νου μου ή την ενοχή στον κόρφο μου που μου λέει να σταματήσω. Δεν μπορώ να σταματήσω. Όχι τώρα, όχι εδώ που φτάσαμε.

Κινώ το χέρι μου και βυθίζω την λεπίδα του μαχαιριού μου λίγο πιο ψηλά, προσποιούμενη ότι δεν ακούω τον Γκρίφιν και τα σπαραξικάρδια παρακαλετά του, ότι δεν νιώθω το ισχνό του τρέμουλο ή το αίμα του που σφυροκοπάει ακριβώς κάτω από την ζεστή σάρκα. Δεν είμαι δολοφόνος, δεν είμαι χασάπης, είμαι ένας ξυλοκόπος που πελεκάει τον κορμό ενός δέντρου. Αφαιρώ την φλοίδα από τον κορμό, αφήνω το ρετσίνι να στάξει...

«Έλεος...» Ο Γκρίφιν προσπαθεί να αποτραβηχτεί κάπου μακριά μου, μα το εξουθενωμένο του κορμί τον έχει εγκαταλείψει. Δεν μπορεί να γλιτώσει, δεν μπορεί καν να ανακαθίσει ή να σταθεί επάνω στον βρώμικο πάγκο για να δει εμένα και όσα του κάνω. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να δείχνει αποκαμωμένος, οικτρός και αξιοθρήνητος καθώς ικετεύει για μια πιο ευνοϊκή μεταχείριση. «Έλεος... Ξέρω... ξέρω ότι έχεις υποφέρει εξ αιτίας μου, αλλά... αλλά αυτό παρά πάει... είναι πολύ... πάρα πολύ ακόμα και... ακόμα και για κάποιον σαν εμένα...», ψελλίζει. «Θα πρέπει να είναι πολύ και για εσένα... θα πρέπει να 'ν' πολύ...»

Είναι, σκέφτομαι και ξεροκαταπίνω προσπαθώντας να καταπιώ τον κόμπο από τύψεις και ενοχές που έχει φράξει τον λαιμό μου. Ω, είναι... Υπάρχει μια αίσθηση τιμής στο να αντιμάχεσαι έναν αντίπαλο που στέκει αντάξιος απέναντί σου, η οποία τώρα λείπει από μέσα μου. Δεν πολεμάω τον εχθρό, τον βασανίζω, τον υποβάλλω σε κάτι αβάσταχτα μαρτυρικό... Αυτό είναι διαφορετικό, το αισθάνομαι ως κάτι αλλιώτικο... Επειδή ο Γκρίφιν δεν μπορεί να αντισταθεί, δεν μπορεί καν να πεθάνει... Είναι παντελώς ανίκανος, παραδομένος σε εμένα και το μαχαίρι μου. Τρέμει και κλαίει και υποφέρει...