Το έχεις μέσα σου (Το Κτήνος, Βιβλίο 2)

Κεφάλαιο 2: Εισαγωγή στα Μαθήματα Φόνων για αρχάριους

Τελευταία έχω όλο και συχνότερα την αίσθηση ότι περιμένω κάτι, ότι περιμένω να ξεκινήσει η κούρσα της ζωής μου, στημένη στην αφετηρία σαν χαζή αθλήτρια που δεν άκουσε τον πυροβολισμό. Απόψε, ετούτη η αίσθηση έχει επιστρέψει ενισχυμένη.

Ενώ ζυγώνουν μεσάνυχτα εγώ βρίσκομαι μόνη, καθισμένη στο παλιό, ξύλινο γραφείο με τα στραβά, ασταθή πόδια που έχουν αρχίσει να σαπίζουν και να φθείρονται. Διαβάζω ένα μακροσκελές λογοτεχνικό κείμενο που έχω να ετοιμάσω για το αυριανό μάθημα της δεσποινίδος Άρτερτον, που ωστόσο ξεγλιστρά από το θολωμένο μου μυαλό δίχως να μου εντυπώνεται το παραμικρό.

Λογικό είναι να μην μπορώ να συγκεντρωθώ στις δολοφονίες της οδού Μοργκ, όπως ονομάζεται το αφήγημα του Πόε, την στιγμή που εγώ η ίδια σχεδιάζω τις επερχόμενες δολοφονίες του Ντέιβις Πλέις!

Κάθομαι λοιπόν νευρική και ανήσυχη και περιμένω, περιμένω αυτό το κάτι...

Ταυτόχρονα προσπαθώ να μελετήσω, μα προκειμένου να το επιτύχω ετούτο, οφείλω πρώτα να διώξω τις δυσάρεστες αναμνήσεις της τελευταίας ατελείωτης, κοπιαστικής και δύσκολης εβδομάδας που πέρασα.

Κατά τα φαινόμενα, αποτυγχάνω κι εδώ.

Δεν υπάρχει χώρος για οτιδήποτε άλλο στο κεφάλι μου. Όσο πασχίζω να συγκεντρωθώ στο κείμενο τόσο πιο καθαρά διαγράφεται μπροστά μου το αυτάρεσκο πρόσωπο του Γκρίφιν Σέιγουορθ που γέρνοντας σαν ασυγκράτητο θηρίο πάνω από τον αιμόφυρτο Γκρίνγουντ διατυμπάνιζε περίτρανα την ασύδοτη δύναμή του μπροστά σε όλους, λέγοντας πως μπορούσε να κάνει ότι θέλει, σε όποιον το θέλει, όποτε και όπου το θέλει... Επειδή η Κονστάνς Ντέιβις, η μονάρχης του ιδρύματος, τον είχε υπό την προστασία της.

Γυρίζω τη δεύτερη σελίδα του κειμένου, βλέπω πόσες μου μένουν ακόμα και καταθέτω τα όπλα. Δεν υπάρχει καμία ελπίδα να διαβάσω περαιτέρω απόψε. Ανακλαδίζομαι και κοιτάζω ολόγυρα με απελπισμένο ύφος. Το γραφείο μου είναι σφηνωμένο στην άκρη του ψυχρά καταθλιπτικού κοιτώνα 41. Μαζί με μια πλαστική, δίφυλλη ντουλάπα και ένα παλιό κρεβάτι με στρεβλό σιδερένιο σκελετό συνοψίζουν τα λιγοστά μου υπάρχοντα. Στρέφω το βλέμμα μου προς το μικρό, σκούρο, παράθυρο με τα κάγκελα στην μέση του τοίχου που τώρα είναι κατάκλειστο λόγω του ασυνήθιστου για την εποχή κρύου.

Σηκώνομαι με ένα ελαφρύ ρίγος, κατευθύνομαι προς τα 'κει και κοιτάζω την αραιή ομίχλη που κολλάει στα τζάμια και χάνομαι στους λογισμούς μου. Ξάφνου, όπως στέκομαι με την πλάτη στο δωμάτιο, ακούω πίσω μου ένα διακριτικό πλην ειρωνικό βήξιμο.