W tym roku mijałoby 20 lat odkąd polubiłem najwspanialszą kobietę na ziemi. To jak ta niepozorna osoba potrafiła zmienić moje życie jest niewiarygodne. Nie miła osiemnastu lat, gdy ją poznałem, była krucha i niewinna. Życie nigdy jej nie oszczędzało, ale ona zawsze walczyła.
-Tato, Marc znowu płacze. -mówi Marcella, podchodząc do mnie.
-Już idę kochanie. -oznajmiłem, wzdychając.
Malcella jest już piękną, dorosłą kobietą. Z wyglądu jest bardzo podobna do Ruby, ma jasnobrązowe włosy, które sięgają jej do ramion i te piękne niebieskozielone oczy niemal identyczne jak matki.
-Co jest mały? -pytam, siadając na brzegu łóżka, na którym leży chłopiec.
-Tęsknie za mamą.
Gdy 4 lata temu dowiedziałem się, że Ruby ponownie jest w ciąży, bylem wniebowzięty. Marc jest uroczym brunetem o ciemnobrązowych oczach.
-Kochanie, mamusia jest z nami. Pamiętasz jak ci mówiłem, że cały czas nas obserwuje? Mama byłaby smutna, gdybyś płakał z jej powodu.
-Gdzie jest? Nie widzę jej.-mówi chłopczyk, rozglądając się po pomieszczeniu.
-Mama jest w twoim serduszku.
-Ale jak to? W twoim też? -pyta, uważnie mi się przyglądając.
-Tak, jest przy każdym, kto ją kocha. Spróbuj zasnąć synku. -odpowiadam, otulając go do snu.
Ruby od zawsze ciągnęło do śmierci. Co prawda przez ostatnie lata jej stan psychiczny bardzo się poprawił, ale widocznie tak miało być... Zmarła kilka godzin po narodzinach Marca. Wynikły komplikacje podczas porodu, które zaczęły się objawiać, gdy kołysała małego.
Pogodzenie się z jej śmiercią było najtrudniejszą rzeczą z jaką musiałem się mierzyć, ale wiedziałem że muszę być silny dla dzieci. Nasze maleństwa są tym, co mnie tu jeszcze trzyma.
Ruby, mam nadzieję, że będziesz tam w pełni szczęśliwa.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
