opia

yirmi dokuz

Mazhar'ın gidişinin üzerinden geçen 6 ay sonra

Son koliyi de yere bıraktığımda nefesimi üfledim. İşte bu kadardı. Her şey şimdi daha güzel olabilirdi. Taşındığım ev üniversiteye biraz uzaktı ama şimdi daha güzel bir yerdeydim. 

Kitabım basılmıştı. Bir aydır çok satanlar listesindeydi. Bunun heyecanını hala bastıramıyordum. Her şey yolunda ilerliyordu. 

"Sen dinlen istersen. Ben kolileri açarım."

Fırat'ın yüzüne baktığımda duraksadım. "Şey, sen gidebilirsin. Beren'le hallederiz. Başka iş kalmadı zaten. Bir artı bir evi de yerleştiremezsem yuh bana," deyip güldüm. Burnuma fiske vurdu. "Yardım etmek istiyorum. Hadi otur şuraya."

İnanılmaz anlayışlı ve iyi bir adamdı. Aynı yaştaydık. O grafik tasarımı okuyordu. Sakin ve güleç biriydi. Ama aynı hisleri paylaşmıyorduk. Denemiştim. Onunla olmayı denemiştim ama gözlerime ulaşmıyordu. O da zaten beni zorlamıyordu. Yakın bir arkadaş gibiydi. 

Ev mutfakla birleşik bir oda ve o odadan daha büyük başka bir odadan ibaretti. Minik bir banyosu ve tuvaleti vardı. Kolilerin bir kısmını Beren ve Fırat sayesinde çabucak açmıştık. Sonra yemek yedik ve onları evden gönderdim.

Çarşafını kaldırdığım tekli koltuğa çöktüm ve bir süre karanlık odada oturdum. Bu sene mezun oluyordum. Okulun bitimi beni hüzünlendiriyordu. Son derslerime ve son sınavlarıma girecektim.

Telefonum çaldığında orta sehpaya uzandım ve telefonumu çektim. Ekranda yazan bilinmeyen numara yazısı dişlerimi sıkmama neden oldu.

"Efendim?"

Derin nefes sesleri ve arkadan gelen soft bir şarkının karışımı kulağıma dolduğunda nefesimi tuttum. Sol elim yumruk haline geldi ve beklemeye başladım. 

"Alo?"

Cevap yoktu. Zaten kısa süre sonra da telefon kapandı. Ben de dümdüz bir şekilde ekrana baktım. Bu son bir aydır aldığım kaçıncı aramaydı bilmiyordum. Ama arayan kişiyi biliyordum. 

Ve konuşacağı günü umutla bekliyordum.

xxx