Zamanların en iyisiydi, zamanların en kötüsüydü. Hem akıl çağıydı, hem cahillik. İnanç devriydi. İnandıkları şey ise dönemin yeni Kral'ı Luhan'dı.
Galaksinin, Batı Samanyolu'nun bir ucunda, haritası bile çıkarılmamış ücra bir köşede gözlerden uzak...
İhanetin ne hissettirdiğini de bu yüzden çok iyi biliyordum. Daha yeni yeşeren tüm duygularınıza hissizliğin namlusu çevrilirdi ve ortalık kan gölüne dönerdi. Bunu yaşadım.
Yaşıyorum.
Dakikalardır, belki de saatlerdir aynı noktaya bakıyordum. Ne düşündüğümü bile bilmeden bir duvarı izlemek bazen can sıkıcı bir hâl alabiliyordu. Canım sıkılmıştı.
Sehun, kendi gezegenimize dönmek için lazım olan ve Kahin efendinin istediği kağıdı parmaklarının arasında tutuyordu. Nasıl bu kadar çabuk bulduğunu düşünmemiştim bile.
Kitabı okumuştu.
"Bu kadar büyüt-"
Elimi kaldırdım ve bu onu susturdu. Gözlerimi, gözlerinin aynasına çevirdiğimde zaten büyük bir dikkatle beni izlediğini gördüm. Karşımda oturuyordu ve yanımızda kimse yoktu. Sorgulayıcı, öfkeli, patlamaya hazır halim yüzünden olmalıydı ki, çok fazla bakmadı gözlerime. Sanki beni daha fazla sinir etmek istemiyordu.
"Bana söylemek istediğin bir şey var mı? Mesela neden o kitabı okuduğunu? Neden gelecek olan şeyleri bilmek istediğini?" Gözlerimi kıstım ve dişlerimi sıktım. "Sen ne yaptın?"
Hızla ayağa kalktı. "Elime bir kılıç aldım."
"Ne?"
"Artık karşıma çıkan herkesin ne ve kim olduğunu biliyorum. Bundan daha iyi bir şey olamaz. Şayet sen benim neler okuduğumu bilseydin, bana teşekkür ederdin."
Alaycı bir gülüş döküldü dudaklarımdan. "Sen, hâlâ kaderin değişeceğine inanmıyorsun!" Diye çıkıştım ayağa kalkarak. "Bu yaptığın bizi iyi etkilemeyecek! Hiçbir şey okuduğun şeylerde olduğu gibi gitmeyecek!"
"Bana bağırma." diye hırladı dişlerinin arasından.
Ona yaklaştığımda bana baktı.
Her bir kelimeyi ince ince işledim. "Sana bağıracağım ve beni susturman için dilimi kesmen gerekecek. Haksızsın, bunu kabul edene kadar sana bağırabilirim. Senin boş merakların bizim başımıza bela açıyor!"
Birkaç saniye gözlerime baktıktan sonra üstündeki tişörtü tek seferde çıkarttı ve sırtını bana çevirdi. "Haksız değilim, birimizin başımıza gelenleri bilmesi bizi her zaman bir adım önde tutacak. Bak, mühür düzeldi bile. Ben yaptım, hem de kitabı okuduğum için... Bildiğim için." Bana döndü. "Eğer ben o kitabı okumasaydım mühür ne zaman düzelecekti biliyor musun? Altı ay sonra! Koskoca altı ay ve senin çok güvendiğin kahinin, hiçbir bok yapamadan çayını yudumlayarak oturacaktı o boktan odasında!"
