RUHUMA DOKUN (TAMAMLANDI)

Bölüm 7

Merhabalar... Çok fazla bir şey söylemeden bölüme geçeceğim ama yorumlarınızı görmeyi çok isterim. Bölümün son kısmı Destan'dan oldu:)

NOT: Bundan sonraki bölümler okuma sayısına bağlı olarak gelecek o yüzden tam bir zaman veremiyorum.

İyi okumalar:)

....&&&&&&....

BÖLÜM 7

 Hastaneden çıkalı üç gün olmuştu. İlk günkü kadar sorun yaşamasam da yine de bazen nefesimin zorlandığını hissediyordum. Bundan sonra kullanmam gereken ilaçlar olacaktı ve düzenli olarak kontrole gitmem gerekecekti. Kendimi şu an için daha iyi hissediyordum ama çok yorgundum. Mantığım ve duygularım her saniye birbiriyle savaşıyor, her ikisi de beni kaybetmeye zorlamaya çalışıyordu.

Anlayamıyordum, Yağmur'la yaşadığımız her anın, her duygunun nasıl bu kadar sahte olabileceğini anlayamıyordum. Onun gözlerindeki sevginin nasıl bu kadar acımasız olabildiğini anlamak istemiyordum. Kalbim yara bere içinde kalsa da onu unutmayı reddediyordu.

Hastanede kaldığım o iki günde beni belki de onlarca kez aramıştı. Her seferinde bakışlarım ekrana takılı kalmış telefonun susmasını beklemiştim. Attığı mesajları okumamak için savaşmıştım kendimle. Beni merak ettiğini söylüyordu her bir mesajında ama içimdeki kırıklar ona inanmamı engelliyordu.

Ona olan güvenimin gün geçtikçe daha da azaldığını hissetmek yaralıyordu beni daha çok. İçimde açılan her yara canımı yakıyor, onu benden biraz daha uzaklaştırmama neden oluyordu.

İnsan en çok sevdiklerinden yara alıyor, en güvendikleriyle ölüyordu. Kendime sorduğum onlarca soru cevapsız kalıyor, cevapları ondan duymak istesem de yapamıyordum.

Telefonumun sesiyle bakışlarımı pencereden çektim ve uzanıp telefonumu aldım. Gelen mesajı açtığımda dudaklarım buruk bir gülümsemeyle kıvrıldı. Yağmur'dan gelmişti. Yalnızca birkaç gün önce ondan gelecek olan tek bir harf bile kalbimi sevgiyle sarmalarken şimdi içim kırgınlıkla kavruluyor, önleyemediğim bir öfke tüm ruhumu kavurmaya başlıyordu.

Elimdeki telefona bakıp ekranda açık duran mesajı bir kez daha okudum ve derin bir nefes aldım. Kalbimin çırpınışları artarken telefonu tamamen kapatıp yan taraftaki komodinin üzerine bıraktım. İstemesem de kalbim okuduğum cümleleri bir kez daha hatırlattı bana.

'Her şeyi öğrendiğini biliyorum Bulut. Zamanı geldiğinde beni dinlemesen de her şeyi anlatacağım sana. O zamana kadar tek istediğim seni çok sevdiğimi hiçbir zaman unutmaman sevdiğim...'

.......&&&&&&.......

''Yağmur, hadi kızım çık şu odadan artık.''

Annemin sesini duyduğumda oturduğum tekli koltuktan kalktım ve yatağın üzerinde duran telefonumu aldım. Parmaklarım istemsizce aynı numarayı ararken bir kez daha açılmayan telefonla gözlerimi kapattım. Yanaklarımdan süzülen bir damla yaşı hızla sildim ve annemin sesini bir kez daha duyduğumda yavaş adımlarla kapıyı açtım.

Boş gözlerle ona bakarken bana dikkatle baktı. Hiçbir şey söylemedim, hiçbir şey yapmadım. Belki de dakikalarca baktık birbirimize. Ona her bakışımda nasıl bir kadın olmamam, nasıl bir anne olmamam gerektiğini gördüm bir kez daha. Her seferinde biraz daha yandı canım.

''Niye hazırlanmadın kızım? Birazdan çıkacağız?'' Sustum, yalnızca gözlerine baktım.

''Kızım neden konuşmuyorsun?'' Eğer beni biraz anlayacağını bilseydim, bir kez olsun gerçekten yanımda duracağına inansaydım konuşacaktım. Bir kez olsun beni koruyacağına güvenseydim her şeyi anlatacaktım ona. Ama ona anlattığım her şeyi gidip babama anlatacağını biliyordum.