RUHUMA DOKUN (TAMAMLANDI)

Bölüm 15

Merhabalar...

Uzun bir aradan sonra bölüm geldi. Beni biraz zorladı bu bölüm hem yazarken hem de duygusal olarak.

Son kısımla bağlantılı olarak Mutluluk Baharı adlı hikayemde bir özel bölüm yayımlamıştım. Aynı bölümü buraya tekrar yazmak istemedim ama bakmak isterseniz bölümü oradan bulabilirsiniz:)

Fazla uzatmadan bölüme geçiyorum. İyi okumalar...

...&&&&&&...

BÖLÜM 15

Öykü'den...

Her şey bir anda oldu. Kulaklarımı sağır edecek bir ses duydum önce, sonraysa Destan'ın kolları sımsıkı sardı beni. Neler olduğunu anlayamamıştım. Kendisini geri çekip benim iyi olup olmadığını öğrenmeye çalıştı korkulu gözleriyle. Bakışlarındaki korku kalbimin çırpınışlarına karışırken bir anda keskin bir nefes aldı. Bakışları gitgide donuklaşırken kalbim acıyla yandı.

''Destan!'' dedim korkuyla ona bakarken. ''Destan iyi misin? Destan ne oldu sana?'' Gözleri acıyla kısılırken elimi sırtına doğru götürdüm ve sarılmaya çalıştım. Parmaklarıma bulaşan sıcaklıkla gözlerim korkuyla açılırken acıyla inledi.

''Öykü...'' Titreyen sesi, kalbimde koca bir yangın başlattı. Gözleri zorlukla kapanıp açılırken gözlerimde tutamadığım yaşlar yanaklarıma ulaştı.

''Destan! Yardım edin!'' Hıçkırıklarım boğazımda koca bir kaya gibi beni boğarken tutamadığım bedeni ellerimden kaydı. Dudaklarımdan kaçan çığlıkla beraber düşen bedenlerimiz yere hızla çarptı.

Başını dizlerimin üstüne getirip yanaklarını nazikçe okşadım titreyen ellerimle. Dudaklarımdan kaçan hıçkırıklar nefesimi keserken kapattığı gözlerini açması için yalvardım.

''Destan, kapatma gözlerini aşkım yalvarırım kapatma!'' Sessizliği bana ölüm oldu, gözlerini açmadığı her saniye kalbim onlarca yangında kavruldu. Dizlerime yasladığım başını kalırdım yavaşça ve sımsıkı sarıldım ona. Saçlarına yasladığım burnuma dolan kokusu içimde bir yerleri kırıp dökerken dakikalarca ağladım. Dudaklarından bir inilti kaçtığında hızla kendimi geri çektim ve bulanık gören gözlerimle, umutla baktım ona. Zorlukla açtığı gözleri gözlerimi bulduğunda bir elimi saçlarına getirdim ve titreyen sesimle yalvardım.

''Destan, ne olur kapatma gözlerini bi'tanem, yalvarırım kapatma!''

''Öykü...'' Zorlukla çıkan sesini duyduğumda daha çok sarıldım ona. Boğazımda koca bir yük olan acı nefesimi keserken dudaklarımı alnına bastırdım. Zorlukla çıkan sesi kulaklarıma doldu bir an sonra. ''Seni çok seviyorum...'' Gözleri bir kez daha kapandığında gevşeyen başı geriye düştü.

''Destan! Destan yapma, bırakma beni ne olur!'' Bedeni kollarımda gitgide ağırlaşırken titreyen ellerimle daha çok sardım onu. Sıcaklığı kalbime umut olsun istedim, kalbimin atışları ona can olsun istedim. Dudaklarımdan kaçan haykırış gözlerimin önündeki bentleri yıkıp geçti. Kucağımda hareketsiz duran bedenini kendime doğru çektim ve daha sıkı sardım onu.

''Öykü, kızım izin ver.'' Babamın sesi kulaklarıma dolduğunda başımı Destan'ın boynuna saklayıp kokusunu içime çektim derince. Koluma dokunan eli hissetsem de umursamadım. Kalbim acıyla sıkışsa da umursamadım.

''Öykü, hadi babacığım. İzin ver yardım etsinler.'' Başımı sakladığım yere biraz daha yasladım ve acıyla haykırdım gözlerimden akan yaşlarla. Koluma dokunan eller beni geriye çekmeye çalıştığında Destan'ı benden aldıklarını gördüm.