Resurrection 》Hemmings & Clifford

#3

Ø Erin point of view.

Ik wist nog niet wat ik over een paar dagen zou gaan doen. Misschien dat we met z’n allen naar het graf van Luke zouden gaan, maar ik wist dat ik het dan niet droog zou kunnen houden. Dat kon ik al nauwelijks als er een liedje van hen op de radio kwam. Zodra ik de stemmen van Luke of Michael hoorde, was het gewoon over en begonnen de tranen al te stromen. Al zorgden de stemmen van Ashton en Calum daar ook voor, want daardoor moest ik gelijk weer denken aan de begrafenis. Hun lied was prachtig geweest en bijna niemand had het droog kunnen houden. Ook zij niet. Het was zo dapper geweest dat ze dat hadden willen doen voor hun vrienden. Ik had ook iets willen zeggen tegen Luke, maar ik had het niet gedurfd. Ik was zo bang geweest dat ik in tranen zou uitbarsten voor de hele groep mensen en dat had ik niet gewild. Al had ik uiteindelijk toch huilend voor het graf gestaan. Ik had van hem gehouden, zoveel, en opeens was hij verdwenen in de grond. Iemand die een paar dagen daarvoor nog bij me was geweest, naast me had gezeten en zijn armen om me heen had geslagen, was toen opeens weg geweest en dat had zo bizar en verschrikkelijk gevoeld. Zo voelde het nu nog steeds. Ik was mijn beste maatje verloren. Degene met wie ik altijd had kunnen lachen, om alles. Al was hij vooral degene geweest die mij aan het lachen had gemaakt, met zijn gekke liefde voor pinguïns en tegelijkertijd zijn stoere uiterlijk. Misschien dat het niet had geklopt voor de meeste mensen, maar voor mij wel. Het was mijn Luke geweest en ik was dol op hem geweest.

Ik vroeg me af of ik Calum en Ashton van de week nog zou zien. We hadden niet veel contact meer met elkaar. Misschien kwam dat ook wel omdat iedereen hier mee probeerde te dealen op zijn of haar eigen manier. De familie van Michael leek met niemand te willen praten, zelfs niet met Dani. Met haar had ik nog wel contact. We waren door hetzelfde heen gegaan, we hadden elkaar begrepen en dat was fijn geweest. Misschien dat ik haar op zou kunnen bellen en dan zouden we samen kunnen gaan. Natuurlijk wilde ik ook met Ben, Liz en de anderen, maar Dani was een goede vriendin van me en ik vond dat we dit samen moesten doen. Het was bijna één jaar geleden en volgens velen was dat het moeilijkste. Het eerste jaar. De eerste keer bij het graf, de eerste herdenking, als je het zo zou kunnen noemen. Het klonk al verschrikkelijk moeilijk in mijn hoofd.

Ben was net naar de wc gegaan toen de bel door het huis klonk, waardoor hij gehaast had geroepen dat hij snel de deur open zou doen. ‘Ik doe het wel!’ riep ik naar hem, waarna ik overeind kwam. Ik trok mijn bordeauxrode vest iets rechter en haalde een hand door mijn blonde haren. Ik had geen idee wie er op dit moment voor de deur zou kunnen staan. Ik hoopte niet dat het een journalist was die ons zou willen interviewen, want daar hadden we er al genoeg van gezien. Ze hadden ons alleen moeten laten, een jaar geleden al. Ze hadden moeten begrijpen dat niemand had willen vertellen over het verlies van de twee jongens, maar natuurlijk hadden ze dat niet gedaan. Ze hadden maar al te graag een verhaal willen hebben, een sappige scoop voor hun krant of tijdschrift. Ik had nooit met de paparazzi gepraat en ik was het ook niet echt van plan.

Ik liep naar de voordeur en opende die voorzichtig, zodat ik eerst kon kijken wie er voor stond. Mijn lichtgrijze ogen werden groot van verbazing toen ik een blonde kuif, twee blauwe ogen en een lippiercing tevoorschijn zag komen. Of deze jongen leek heel erg op Luke, of ik zag spoken.

‘Oh, mijn god,’ fluisterde ik zachtjes, terwijl ik mijn ogen dicht kneep en mijn hoofd schudde. Dit kon niet. Het kon niet! Dit was Luke niet! Aan het begin had ik vaak gedacht dat ik hem ergens had gezien. Ik had maar een jongen hoeven zien lopen met blond haar en ik had al gedacht dat hij het was geweest, maar natuurlijk had dat niet gekund. Hij was dood en dode mensen liepen niet opeens over straat. Ik legde mijn handen voor mijn ogen en haalde diep adem. Dit kon niet. Wie dit ook was, het was Luke niet.

‘Erin?’ klonk de verbaasde stem van Luke. Hij klonk als Luke. Ik opende voorzichtig mijn ogen. Hij stond er nog steeds, met een niet-begrijpende blik in zijn ogen.

‘Dit kan niet. Dit kan gewoon niet! Jij bent niet echt, je kunt hier niet staan!’ Het kon gewoon niet! Luke was dood! Ik had hem in de kist zien liggen! Ik had die kist naar beneden zien gaan. Het was onmogelijk dat hij hier voor mijn neus stond!

Luke wilde net naar voren stappen om me te omhelzen, daar leek het in ieder geval op, toen Ben aan kwam gesneld.

‘Erin, wat is er aan de-‘ zijn zin bleef ergens in de lucht hangen en net zoals bij mij, werden ook zijn ogen groot.

‘Luke…’

 +          +          +          +          +          +

Ø Michael point of view.

Ik moest gewoon naar Dani. De ruzie kwam helemaal weer terug in mijn hoofd. We hadden tegen elkaar geschreeuwd alsof we elkaar hadden gehaat, iets wat nooit mijn bedoeling was geweest. Ik was dol op haar! Ze was een geweldig meisje en we hadden zoveel leuke dingen met elkaar kunnen doen. Het leukste was toch wel geweest dat we elkaars haren hadden geverfd, of wel eens dezelfde kleur hadden gekozen. Vaak had ik haar kleur gekozen en zij de mijne. Ik wist dat er één foto van ons was waarop we allebei roze haar hadden, die was al van een paar maanden terug. Ik had de foto nog als achtergrond op mijn mobiel, dat wist ik. Ik was er gewoon trots op dat ik een geweldige vriendin had. Ik had alleen geen ruzie met haar moeten maken, dat was dom geweest. Ik wist eerlijk gezegd ook niet meer waar de ruzie nou over was gegaan. Alleen dat ze zo hard tegen me had geschreeuwd dat ik had moeten verdwijnen dat ik echt had gedacht dat het uit was tussen ons. Ik wilde echter niet dat het uit zou zijn. Ik hield van haar, met heel mijn hart en ik had alles voor haar over. Ik was er dan misschien niet elke dag om dat aan haar te vertellen, maar als dat had gekund, had ik dat echt wel gedaan. Natuurlijk was ik liever vaker bij haar, maar ik had het druk. We hadden een druk schema en in het eerste jaar moest je zoveel mogelijk je best doen, want je moest er voor zorgen dat je bleef hangen. Mensen moesten weten wie je was en ze moesten je ook blijven onthouden. Iets wat niet een al te gemakkelijke taak was. Zeker niet als veel mensen het idee hadden dat je een standaard boyband was. Dat waren we niet. Absoluut niet.

Ik stak mijn handen in mijn zakken en begon richting het huis van Dani te lopen. Ik had het gevoel alsof ik er al jaren niet meer was geweest, al was de ruzie nog maar een paar dagen geleden. Toch had ik haar in mijn hoofd al een hele tijd niet meer gezien en daar kon ik niet tegen. Ik wilde haar bij me hebben, haar tegen me aan houden en haar vertellen dat het me speet. Dat laatste nog wel het meeste. Ze verdiende een verdomd goed excuus. Bloemen en chocolade was wel een beetje standaard en uiteindelijk zou ze meer hebben aan mijn woorden dan aan een doos chocolade, dus het was beter als ik nu zo snel mogelijk naar haar toe zou gaan om haar te vertellen dat het me speet. Dat ik niet tegen haar had mogen schreeuwen en dat ik het ook nooit meer zou doen. Ik werd niet snel boos, maar als ik eenmaal chagrijnig was, dan was het snel gebeurd en soms was dat niet de beste eigenschap die je kon hebben, maar Dani had al een hoop dingen van me geaccepteerd, dus ik hoopte dat ze dit ook zou kunnen accepteren.

Ik kwam aan in haar straat, die er opeens heel anders uit zag. De bomen waren dan wel kaal, want het was ook winter, maar er waren andere dingen. Tuinen zagen er anders uit, auto’s stonden niet waar ze hoorden te staan en sommige huizen stonden opeens te koop. Het huis naast dat van Dani stond zelfs leeg, dat terwijl we vorige week nog op haar buurmeisje hadden gepast. Vreemd, heel erg vreemd. Ik had niet eens geweten dat haar buren zouden verhuizen, maar blijkbaar kon dat zomaar gebeuren, zelfs in een paar dagen tijd.

Ik bekeek mezelf in de ruit en haalde een hand door mijn rode haar. Het altijd verven was niet het beste wat ik kon doen, maar ik vond het leuk en ik probeerde momenteel zo lang mogelijk bij één kleur te blijven, zodat mijn haar een beetje zou kunnen herstellen van wat ik het allemaal aan had gedaan. Daarbij stond het rode ook heel leuk bij het paarse haar van Dani. Daarmee vielen we toch wel op samen. Op sommige momenten was dat alleen niet zo handig, maar op andere momenten was het geweldig. En als we elkaar zochten, vonden we elkaar al snel.

Ik liep naar de voordeur van Dani en belde een paar keer aan. Haar ouders waren niet thuis, had ik al gemerkt. De auto stond er in ieder geval niet, dus dat betekende dat ze weg waren. Ik kon echter wel zien dat de tv aan was, dus er was iemand thuis en ik hoopte dat het Dani was. Eigenlijk kon het helemaal niemand anders zijn, tenzij Dani weg was met de auto. Al was dat een beetje onmogelijk, want voor zover ik wist, kon ze niet eens rijden.

Ik belde nog een paar keer aan. Misschien had ze me wel gezien en wilde ze de deur niet open doen, omdat ze nog steeds boos op me was. Als dat zo was, dan zou ik proberen om via de achterdeur binnen te komen. Ik moest met haar praten!

‘Dani! Dani, ben je thuis?’