Resurrection 》Hemmings & Clifford

#27

Ø Erin point of view

Het hoefde niet nog ingewikkelder te worden dan dat het al was. Luke en Ben. Ben en Luke. Luke had me twee keer gezoend en vervolgens wilde hij dat niet, wat helemaal nergens op sloeg? Op dit soort momenten wilde ik hem eigenlijk gewoon een klap verkopen, omdat ik geen idee had wat hij nou wilde en hoe ik daar achter moest komen. Ik had hem net verteld dat ik van hem hield en hij dacht aan zijn broer? Aan de andere kant, hij deed wel het juiste. Hij wilde het niet erger maken en een kus zou alles erger maken, maar voor mij voelde dat niet zo. Voor die paar seconden dat mijn lippen op die van hem hadden gelegen, had het geleken alsof alle chaos uit mijn hoofd was verdwenen. Alsof Luke nooit weg was geweest.

'Erin, ik hou met heel mijn hart van je. Echt, ik heb toch altijd die kriebels van geluk wanneer jij er bent, jouw aanwezigheid drijft me tot waanzin. Ik wil echt van alles met je doen, maar kan ik dat wel maken? Erin, ik hou van je en...'

'Oh sukkel, zoen me toch,' floepte ik er uit en zonder zijn verdere woorden nog af te wachten, plaatste ik mijn lippen weer op die van hem en dit keer was ik niet van plan om hem los te laten, of hem te laten gaan. Ik voelde hoe zijn armen langs mijn middel gleden en me dichter tegen zich aan trokken. Ergens maakte dit me nog veel meer in de war, omdat hij het nu opeens weer wel wilde. Ik had ook geen idee wat hij allemaal had gezegd net, echt niet. Het was allemaal langs me heen gegaan, behalve een paar woorden. Hij hield van me. Dat was alles wat ik had willen horen. Dat was hetgeen waardoor ik wist dat dit een goede keuze was geweest.

Tot mijn verbazing trok Luke weer terug, maar aan zijn gezicht te zien, was het niet omdat hij dit niet wilde. Zijn blauwe ogen glommen gevaarlijk ondeugend en de grijns rond zijn lippen zei genoeg.

'Let's get outta here.'

Een grijns verscheen op mijn gezicht en ik knikte. Ik wilde hier heel erg graag weg. Ik wilde zo graag dicht tegen Luke aankruipen en weer bij hem liggen zoals ik dat gewend was. Misschien wel meer, dat wist ik ook niet. Ik wist alleen dat ik hier heel erg graag weg wilde, ondanks dat mijn chocolademelk nog niet op was en dat behoorlijk zonde was, omdat Luke het waarschijnlijk al had betaald. Aan de andere kant, die chocolademelk kon me gestolen worden op dit moment.

Ik kwam overeind van mijn stoel en nam de hand van Luke aan, wie me zo ongeveer mee naar buiten trok. Ik grinnikte zachtjes en legde mijn hand op zijn borstkas, zodat ik hem kon stoppen.

'Waar wil je heen?' We konden natuurlijk een hoop kanten op, maar ik wist niet wat hij in gedachten had. Misschien wilde hij wel naar zijn eigen huis, maar dat leek me in dit geval niet slim. Ben zou het niet trekken als hij mij en Luke samen naar binnen zou zien rennen, dat was één ding wat zeker was.

Luke haalde zijn schouders op en legde zijn armen rond mijn middel, waardoor hij me weer dichter tegen zich aantrok. 'Weet ik niet. Ergens?' Hij grinnikte, waardoor ik ook moest lachen. Het deed me gewoon zo goed om hem weer zo te zien.

'We kunnen naar mijn huis? Er is niemand thuis?' Het ging me er meer om dat niemand Luke zou zien. Ik had nog niet aan mijn ouders verteld dat hij er weer was. Dat deed je toch ook niet zomaar? Dat soort dingen kon je niet zomaar tijdens het eten op tafel gooien. Ze zouden zich waarschijnlijk dood schrikken, of ze zouden denken dat ik gek was geworden. Iets wat nog best logisch was, want doden konden niet zomaar terug komen. Al was het toch wel gebeurd. Dat was duidelijk.

'Sounds good to me? grijnsde Luke. Ik knikte en nam zijn hand vast, zodat we naar mijn huis konden lopen. Gelukkig was het niet ver, anders zou het veel te lang duren. Ergens was het best vreemd, want dit zou de eerste keer zijn dat Luke weer bij mij thuis zou komen. Dat hij mijn kamer weer zou zien. Er was niet veel veranderd, maar wel een paar kleine dingetjes. Iets wat voor hem vast heel verwarrend was.