Resurrection 》Hemmings & Clifford

#25

Ø Erin point of view

Ik wist ook niet wat ik tegen Luke moest zeggen. Voor mijn gevoel herhaalde ik alles alleen maar en dat was ook precies wat ik vannacht had gedaan. Ik had wakker gelegen en naar het plafond gestaard, hopend dat daar een soort oplossing uit zou kunnen verschijnen. Iets wat onmogelijk was geweest. Het enige wat er door mijn hoofd was gegaan, was dat het me speet. Ik had Ben nooit mogen zoenen, maar het was toch ergens ook belachelijk dat dit allemaal gebeurde? Luke was terug. Ik wist niet hoe dat kon, hoe het mogelijk was. Ik had hem in de kist zien liggen. Ik had zijn hand die dag voor het laatst vastgehouden en ik herinnerde me nog zo goed hoe het voelde. Koud, ijzig. Nu lagen zijn handen voor me, warmer en levendiger dan ooit te voren. Het liefst nam ik ze nu stevig vast tussen mijn handen, maar ik wist niet wat daar het gevolg van zou zijn.

Ik veegde mijn tranen weg en ik keek naar Luke. Hij zag er veel te leuk uit. Zijn blonde haren kwamen onder zijn snapback vandaan en ik kon niet anders dan naar zijn onderlip kijken, waar hij zijn tanden in had gezet en zo speelde met zijn piercing. Wie zou daar nou niet naar willen kijken? Hij zag er zo verdomd goed uit, dat had hij altijd al gedaan. Ik wilde niet meer zonder hem. Ik had hem veel te lang moeten missen en ik wilde dat niet opnieuw. Ik wilde niet opstaan met het gevoel dat Luke er niet meer was. Ik wilde dat hij naast me zou liggen. Dat ik wakker zou worden en hem kon zien liggen, of zien zitten. Ik wilde mijn hoofd op zijn benen leggen terwijl hij gitaar speelde en me laten meenemen door zijn prachtige stem.

Ik besloot mijn chocolademelk even te laten voor wat het was en ik stond op van mijn stoel, die ik vastnam en meesleepte naar de kant van Luke, wie nogal verbaasd naar me keek door de actie. Ik zuchtte en nam zijn handen dit keer wel vast. Ik liet mijn vingers tussen die van hem glijden en staarde voor een paar seconden naar onze handen. Het was een jaar geleden en toch voelde het zo vertrouwd. Alsof het nooit anders was geweest. Alsof mijn handen niet in de handen van Ben hadden gelegen.

'Erin?' Ik keek op toen ik zijn stem hoorde en ik beet twijfelend op mijn onderlip. Ik kneep zachtjes in zijn handen en ik haalde diep adem.

'Ik weet niet wat ik anders moet zeggen, Luke. Ik heb het gevoel dat ik alles maar blijf afspelen en herhalen in mijn hoofd en ik lijk er niet uit te komen. Het enige wat ik heel erg zeker weet, is dat ik een jaar geleden van je hield en dat die gevoelens niet weg zijn gegaan. Dat soort gevoelens verdwijnen niet zomaar, zelfs nu niet,' fluisterde ik zachtjes. Ik wist wat ik hier mee zei. Ik had hem verteld dat ik van hem hield, wat betekende dat ik niet van Ben hield. Niet op die manier.

'En Ben dan?' vroeg Luke. Ik haalde mijn schouders op. 'Weet ik niet.'

Ik wist het gewoon niet. Het juiste was om het te beëindigen tussen mij en Ben, maar wat zou er gebeuren als ik dat zou doen? Luke was net terug en alles was zo breekbaar nu. Zijn familie moest juist bij elkaar komen. Ze hadden tijd voor hen nodig en daar hoorde ik niet tussen te komen, maar ik had Luke echt gemist en ik wilde heel erg graag bij hem zijn op de manier.

Ik liet Luke zijn handen los, alleen maar zodat ik mijn armen om hem heen kon slaan. Ik begroef mijn gezicht in zijn heerlijke, brede schouders en ik voelde hoe zijn armen zich stevig rond mijn middel wikkelden en me dichter tegen hem aan trokken.

'Als ik had geweten dat je terug zou komen, dan had ik nooit...' Ik durfde mijn zin niet eens af te maken. Het klonk zo belachelijk. Ik had nooit kunnen weten dat hij terug zou komen, want dar hoorde ook niet te gebeuren.

'Het is oké, je hoeft het niet te zeggen,' zei Luke, terwijl zijn handen zachtjes over mijn rug aaiden. Ik knikte voorzichtig en kwam een stukje overeind, zodat ik hem aan kon kijken. Ik legde mijn handen rond zijn gezicht en liet mijn duimen zachtjes over zijn wangen glijden.

'Ik denk dat ik weet wat ik wil... En dat is op dit moment doen alsof Ben er niet is,' fluisterde ik zacht en ik bracht mijn lippen naar de zijne. Het was misschien alles behalve slim, maar ik wilde Luke. Het was nooit echt uit gegaan, zoals ik al eerder had gezegd. De gevoelens die ooit voor hem waren begonnen te kriebelen in mijn onderbuik, waren er nog steeds en ze zouden ook niet zomaar weg gaan.

+ + + + + +

Ø Michael point of view

Vanmiddag was echt heel erg fijn geweest. We waren weer met z'n viertjes geweest en we hadden zelfs echt muziek kunnen maken, met gitaar, bas, drums en al. We hadden niet veel gespeeld, omdat het voor Calum en Ashton behoorlijk raar was geweest om dat opeens weer te doen. In de ogen van mij en Luke was het niet meer dan normaal geweest, maar ik had er een tijdje over nagedacht. Als ik een jaar zonder hen had moeten zijn, dan zou ik het ook raar hebben gevonden om opeens de drums van Ashton te horen, of de stem van Calum. Dus uiteindelijk hadden we meer met elkaar gepraat over wat we nu zouden doen. We waren er weer, dus we zouden muziek op kunnen pakken, al was het voor mij en Luke heel duidelijk geworden dat de jongens wel verder waren gegaan. Calum had zijn school afgemaakt en Ashton was verder gaan studeren. Toch had hij ons heel duidelijk gemaakt dat hij het makkelijk stop zou kunnen zetten als we het weer op zouden pakken. Iets wat ik ergens heel erg fijn vond om te horen. Alsof ze toch niet helemaal door waren gegaan met hun leven, al was het voor mij wel duidelijk geworden dat het toch allemaal net iets anders was dan het hoorde te zijn. Daarbij was ik zelf nog gewoon achttien, terwijl de jongens al een jaar verder waren. Eenentwintig en negentien! Dat klonk zo onrealistisch. In mijn ogen waren ze nog steeds achttien en twintig. In dat opzicht was het heel duidelijk dat ik een jaar had gemist.

Nu was ik echter bij Dani en daardoor had ik weer hele andere dingen aan mijn hoofd. Ze wilde duidelijk te weten komen wat er aan de hand was, maar dat was ik van haar gewend. Ze was altijd al zo geweest en ik had vanaf het begin al gevonden dat het mooi was dat ze in dit soort dingen wilde, of kon, geloven. Nu dit echter was gebeurd, wist ik niet meer of ik er wel of niet in moest geloven.

Ik trok mijn wenkbrauwen op toen Dani iets aanklikte en boog me iets meer over haar, zodat ik naar het scherm kon kijken en naar wat er stond geschreven. Iets met Venus en Mars en de doden die tot leven kunnen komen.

'Dani?' vroeg ik zachtjes.

'Hmm?'

'Denk je dat dat echt kan?' Ik slikte en kwam overeind. Ik pakte de stuiterbal van de grond, waar ik net mee had gespeeld, en liet hem tussen mijn vingers rollen.

'Je bent nu hier, toch?' Dani draaide zich om in de stoel van haar vader en keek naar me op. Ik knikte en leunde met mijn handen op de leuningen van de stoel. Dat was waar. Ik was inderdaad hier, maar voor mijn gevoel was ik ook nooit weg geweest. 'Er moet een verklaring voor zijn, Mikey. Dit zou er één kunnen zijn.'

Ik zuchtte en knikte. Dat was waar, maar ik was er nu toch? Was dat niet veel belangrijker dan hoe ik terug was gekomen? Ik wist dat er mensen zouden zijn die een verklaring wilden, maar voor mij was het goed zo. Ik was hier en dat was het belangrijkste. Daarbij bracht deze kamer een hoop dingen terug. Dit was ons plekje geweest. Hier hadden wel heel erg vaak gezeten als we wat tijd samen hadden willen hebben. Er waren behoorlijk wat dingen gebeurd hier en ik wist zeker dat als haar vader die zou weten, we hier niet eens meer zouden mogen komen.

'Is het niet belangrijker dat ik er gewoon ben? Wat de reden ook is?' Ik boog me iets verder naar voren en legde mijn hoofd tegen het voorhoofd van Dani. Ik liet mijn blik afglijden naar haar lippen en grijnsde voordat ik de mijne er op legde. Het was heus niet alles wat we hier hadden gedaan, maar het was niet raar dat ik er aan terug moest denken, toch?

Aan de leuningen van de stoel trok ik Dani een stukje naar me toe, wat het makkelijker maakte om haar te zoenen, al trok ze al veel te snel weer terug van de zoen.

'Mikey, ik meen het,' mompelde ze zachtjes, waardoor ik grinnikte.

'Ik meen het ook,' fluisterde ik en ik probeerde mijn lippen weer op de hare te plaatsen, maar doordat ze bewoog, belandden ze op haar kaaklijn, wat eigenlijk alleen nog maar beter was. Ik hield mijn handen stevig rond de leuningen, zodat ze niet weg kon draaien. 'Je bent heel erg schattig als je ergens achter wil komen, weet je,' fluisterde ik in haar oor, waarna ik er zachtjes een kus onder plaatste. Ik veegde haar haren voorzichtig aan de kant, zodat ze me niet zouden hinderen.