Resurrection 》Hemmings & Clifford

#7

Ø Erin point of view.

Het moest een droom zijn. Een droom waarin Luke opeens weer terug was, maar het voelde allemaal te echt. Alle gevoelens die door me heen stroomden, het verdriet en de pijn, het was te echt. Zo echt dat ik dit absoluut niet kon dromen, maar er was geen andere verklaring voor. Luke was dood. Hij was op slag dood geweest en het was onmogelijk dat hij hier opeens weer stond. Dat gebeurde alleen in films, of series! Daar kwamen mensen tot leven en op de één of andere manier was dat daar heel erg normaal, maar hier was het alles behalve normaal! Ik wist ook niet hoe ik op hem moest reageren, maar voor mijn gevoel werd ik echt gek! Ik had heel even gedacht dat ik echt gek was geweest toen ik de deur had geopend en hem had gezien, maar ik was niet de enige die hem had kunnen zien. Iets wat het eigenlijk alleen nog maar erger maakte! Ik had serieus geen idee wat er aan de hand was en ik was alles behalve rustig. Ik kon de tranen echt niet meer binnenhouden toen Luke me ongeveer smeekte om binnen te komen en uiteindelijk had ik ook niets anders kunnen doen dan hem binnen te laten. Dit was tenslotte wel zijn kamer, al zag het er niet meer zo uit. Er was weinig wat nog aangaf dat het van Luke was.

Ik klemde mijn armen stevig rond zijn middel en prevelde zachtjes zijn naam. Dit was zo onwerkelijk. Ik voelde hem tegen me aan. Ik had mijn armen rond zijn middel en ik voelde zijn lichaam tegen dat van mij. Ik kon zelfs zijn hart horen kloppen. Het klopte. Zijn hart pompte bloed rond in zijn lichaam en zorgde er voor dat zijn hersenen functioneerden. Hij was niet dood. Hij leek levendiger te zijn dan dat hij ooit was geweest, maar het klopte niet. Het kon niet en daarom schudde ik ook zachtjes mijn hoofd toen hij me vertelde dat hij hier was en verscheidene kusjes op mijn voorhoofd plaatste.

'Je kunt hier niet zijn. Het is onmogelijk,' wist ik snikkend uit te brengen, terwijl ik mijn armen nog steviger rond hem klemde. Ik wist niet eens wat ik moest voelen op dit moment. Moest ik blij zijn dat hij er weer was? Of moest ik boos zijn omdat hij hier opeens voor mijn neus stond en dacht dat dit allemaal heel normaal was? Want dat was het absoluut niet! Het was alles behalve normaal!

Luke leek me nog steeds te willen sussen, want hij reageerde niet op mijn woorden. Toch kon ik aan hem merken dat hij hier nerveus van werd, onrustig. Toch bleef hij hier staan, bij mij en probeerde hij er voor te zorgen dat mijn tranen zouden verdwijnen. Dat ik rustig in zijn armen zou staan, maar ik had geen idee hoe ik dat voor elkaar zou moeten krijgen.

Ik keek met betraande ogen op naar Luke en voor een paar seconden keken we elkaar gewoon aan. Hij staarde naar mijn betraande gezicht en één van zijn duimen gleed langs mijn wangen om de tranen en de uitgelopen make-up weg te vegen, terwijl hij me nog steeds zo dicht mogelijk tegen zich aan hield met zijn andere hand. Ik staarde naar zijn gezicht. Naar de blauwe ogen die ik een jaar niet had kunnen zien, naar zijn lippen die ik bijna 365 dagen niet had kunnen zoenen. Ik had zoveel om hem gegeven, ik had zelfs van hem gehouden en elke nacht had ik gewenst dat ik nog een keer afscheid had kunnen nemen, want ons laatste afscheid was geen afscheid geweest. We hadden elkaar geknuffeld, hij had me een kus gegeven en ik had vervolgens gefluisterd dat ik hem de volgende dag weer zou zien. Iets wat niet was gebeurd. Als ik had geweten dat dat ons laatste afscheid was geweest, dan had ik hem zo goed vastgenomen dat hij niet eens weg had gekund.

'Het kan gewoon niet,' herhaalde ik zachtjes. Mijn vingers gleden over zijn wang en ik liet mijn duim zachtjes over zijn lippen glijden. Het voelde allemaal zo echt. Het voelde alsof hij nooit weg was geweest. Alsof alles een grote, boze droom was geweest. Dat Luke en Michael niet dood waren, dat ze nooit aan waren gereden en dat alles weer zou worden zoals het hoorde. Hij was nog steeds dezelfde Luke. Lang, een blonde kuif en prachtige, blauwe ogen die me ergens zo onzeker aankeken. Ik had van deze jongen gehouden, meer dan dat ik hem eigenlijk ooit had kunnen vertellen.

Langzaam ging ik op mijn tenen staan, al waren we daardoor nog steeds niet op gelijke hoogte. Luke legde zijn arm weer rond mijn middel en hield me zo staande, terwijl ik mijn armen naar zijn hals verplaatste.

'Ik heb je zo gemist,' fluisterde ik zacht. Ik wist alleen niet hoe ik dat aan hem moest laten zien en hem zoenen voelde op dit moment als iets wat ik niet mocht doen. Daarom plaatste ik zachtjes een kus op zijn wang en liet ik me weer op mijn voeten zakken, waarna ik mijn hoofd begroef in zijn borstkas.

+ + + + + +

Ø Michael point of view.

Dit was onmogelijk. Het verhaal wat Dani had verteld, was precies zoals ik het in mijn hoofd had. Luke en ik hadden wat willen lopen om af te zijn van Calum en Ashton, want ze hadden toch alleen maar op hun mobiel gezeten, dus hadden we net zo goed even samen iets kunnen doen. Ik kon me niet echt herinneren of we ook echt bij die snelle autoweg waren geweest, maar we waren er wel wakker geworden en Luke... Ik had hem zien liggen en ik had echt gedacht dat hij dood was geweest, maar dat was niet het geval. Of misschien ook wel. Ik snapte het niet! Was ik dan dood?! Was Dani de enige die me kon zien en had ik Luke kunnen zien omdat hij ook dood was?! Maar als je een geest was, hoorde je dan ook niet te weten wat er aan de hand was? Geesten wisten dat ze dood waren, toch? Ik had het gevoel dat ik leefde! Wat ik volgens mij ook gewoon ook deed! Ik wist het echt niet meer!

Ik staarde tussen mijn vingers door naar Dani, wie mijn naam had genoemd. Ze wilde weten waar ik aan dacht en waarom ik er waarschijnlijk bij zat als een spook, en dit was niet eens grappig bedoeld. Ik haalde rillerig adem en liet mijn handen vervolgens van mijn gezicht zakken. Ik nam de handen van Dani vast en keek haar twijfelend aan. Ik wist niet hoe ik dit moest verwoorden!

'I-ik... Ik werd net wakker naast een weg. Zo'n eentje die jij ook noemde en Luke was er ook. Ik schrok me dood toen ik hem zag liggen, maar hij werd al snel wakker,' fluisterde ik zachtjes. Dit sloeg toch helemaal nergens meer op!? Dani had net verteld dat ik aan was gereden! Dat ik dood was, al een jaar! Een heel jaar was voorbij gegaan en dat begon ik nu pas een beetje te beseffen. Daarom zag dit huis er anders uit, daarom leek de straat niet meer op de straat die ik in mijn hoofd had. Ik was er een jaar niet geweest. Een heel jaar. Een jaar waarin Dani haar haren niet meer had geverfd, waarin ik er niet meer was geweest. Er was bestond misschien een kleine kans dat dit een grap was, maar ik kende Dani. Hier maakte ze geen grappen over, zeker niet tegenover mij

'Oh, mijn god, mijn moeder! Ik moet haar bellen! Of de jongens, en... En iedereen!' Als iedereen dacht dat ik dood was, dan moest ik ze laten weten dat dat niet het geval was! En dan was Luke ook niet dood, toch? Tenminste, hij was op dezelfde manier wakker geworden en voor zover hij had geweten, waren we ook net van Ashton zijn huis weggelopen, dus hij zat in hetzelfde schuitje als ik. Al wist ik niet precies wat dat inhield. Ik had geen idee van wat er was gebeurd en ik wist ook niet eens hoe ik het aan een ander uit moest leggen, maar het belangrijkste was toch dat ik er weer was? Voor mijn gevoel was ik nooit weggeweest, maar nu ik wist dat er een jaar tussen dit had gezeten en mijn dood, begonnen steeds meer dingen duidelijk te worden. Nou ja, duidelijk... Het verklaarde waarom dingen er opeens anders uit zagen.

'Mike, Michael, hé,' sprak Dani zachtjes en ze nam mijn handen stevig vast. Haar ogen dwongen me haast om naar haar te blijven kijken, maar ik wilde alles behalve hier rustig zitten! Ik wilde naar huis, naar mijn ouders om hen te laten weten dat ik er nog steeds was en dat ze zich nergens meer zorgen over zouden moeten maken!

'Wacht, en de band dan?' Wat was er met Calum en Ashton gebeurd als Luke en ik er niet meer waren? Waren ze alleen door gegaan? Dat kon toch haast niet? 5 seconds of summer was iets van ons vieren geweest en eerlijk gezegd zou ik het helemaal niet snappen als ze ons hadden vervangen. Dat was gewoon onmogelijk!

'Michael, je moet proberen om rustig te worden,' sprak Dani, nog altijd veel te kalm naar mijn zinnen. Hoe kon ze nou verwachten dat ik rustig zou worden? Ze had me net verteld dat ik dood hoorde te zijn! Dat wilde je niet horen en ik begreep er vooral niets van! Ik wilde niet tegen haar schreeuwen en ik wilde ook niet doen of dit haar fout was, want dat was het absoluut niet, maar ik wist op dit moment ook niet wat ik moest doen.

'Ik kan niet rustig doen als jij me geen antwoorden geeft!' riep ik uit en ik kwam overeind van de bank. Ik was normaal niet van het nadenken en nu maakten mijn hersenen overuren. Ik wilde gewoon zorgen dat iedereen weer zou weten dat ik niet dood was! Dat was toch niet raar? Ik vond het niet raar om zo te denken!

'Michael, alsjeblieft...'

'Vertel me dan gewoon iets!'

'5SOS is uit elkaar gegaan vanaf het moment dat jij en Luke dood waren,' fluisterde ze zachtjes en die woorden kwamen binnen als een bom.