Resurrection 》Hemmings & Clifford

#14

Ø Dani point of view.

Ik dacht rustig naar huis te gaan en dan een onderzoek te beginnen over Michael die uit de dood was opgestaan. Maar Michael wilde me bij hem houden en dwong me half om bij hem te blijven, wat ik maar al te graag wilde. In bed liggen en elkaar niet meer loslaten totdat het moest. En hier lagen we dan, in elkaars armen. Ik had Michaels oude trui geruild voor een shirt van Michael, wat schoon rook tot mijn verbazing. De hele kamer was overigens schoon, in vergelijking met het huis. Alsof zijn ouders alleen deze kamer een beetje wisten te onderhouden en de rest ze niet meer boeide.

Een kleine glimlach kroop omhoog toen Michael mij vertelde dat hij ook blij was dat ik bij hem was, dat ik in zijn armen lag na wat voelde als jaren, hoewel het vorig jaar nog zo was. We deden het vaak, gewoon bij elkaar in bed liggen en dan niets doen. In stilte in elkaars armen liggen, misschien af en toe een woordje of een zoen, maar meer absoluut niet.

Michael zuchtte diep uit en ik keek omhoog, naar zijn gezicht. Zijn ogen waren gesloten en een hele kleine glimlach was te zien. Hij was al in slaap gevallen, wat ik snapte. Het was een vermoeiende dag voor hem geweest en hij had slaap nodig. Ik had niet echt een dag achter de rug die me uitgeput had gemaakt, meer dat ik er enorm lui van werd. Ik wilde niets doen, zoals ik met mezelf had afgesproken vandaag, maar dat was gelogen. Diep van binnen, altijd al, wilde ik Michael bij me hebben en niet meer loslaten.

De zon scheen door een klein spleetje van het grijze, donkere gordijn, wat net op mijn gezicht viel. Ik kreunde zachtjes en kneep mijn ogen eventjes stevig dicht. Mijn nek deed opeens zeer vanwege de ongemakkelijke manier waarop ik de hele nacht heb gelegen in mijn bed, dus ik ging recht liggen en voelde een ander lichaam tegen me aan.

Meteen schoot ik omhoog en haakten mijn ogen op een net gewekte Michael. Mijn ogen werden groot bij het zien van Michael. Hij was toch dood? Ik bekeek de kamer waarin ik lag, die van Michael was. En in één keer schoten aller herinneringen van gisteren weer te binnen. Het moment waarop hij aanklopte, mij tackelde in een omhelzing en ik gilde, toen we gingen praten op mijn bank, ik huilde in zijn armen tot de wandeling naar zijn ouders, de hereniging van de familie, vragen werden beantwoord en toen… lagen we hier, samen, in het bed van Michael.

‘Dani?’ Hij leek het zelf ook niet te geloven, maar al snel werden zijn ogen groot en legde hij zijn armen om me heen, waardoor ik weer op het bed werd getrokken. ‘Lekker geslapen, prinses?’ vroeg hij met een schorre stem en hij kuste me op mijn wang. Ik giechelde zo ver ik dat kon in de morgen en knikte. ‘Prima geslapen, mijn prins,’ antwoordde ik terug en ik drukte een kus op zijn wang. Hij glimlachte en hij legde zijn voorhoofd tegen de mijne, voordat hij zijn mond open deed en luid gaapte.

Ik rolde kort met mijn ogen en glimlachte toen hij zijn ogen weer sloot. ‘Hoe laat is het?’ mompelde hij toen zonder te kijken naar mij en ik wurmde me uit zijn warme omhelzing jammer genoeg.

Daarna kwam ik op de grond terecht en krabbelde ik overeind, om naar mijn mobiel te gaan, die op een kastje lag. Het scherm lichtte op en de cijfers 12:21 verschenen. Ik grimaste en keek naar Michael, die me nu afwachtend aan keek. ‘Twintig over twaalf?’ zei ik meer vragend en onzeker dan dat het mijn bedoeling was.

Michael liet zich gelijk weer achterover vallen en gromde. ‘Zo laat en toch voel ik me nog steeds moe,’ bromde hij en ik glimlachte. ‘Laten we gaan ontbijten, laat ontbijten,’ zei ik en ik liep naar het bed toe, om Michael omhoog te krijgen. Maar het lukt niet, want toen ik zijn arm pakte, trok hij me tegen zich aan en viel ik half op zijn lichaam. ‘Mikey!’ lachte ik, maar ik werd gestopt door zijn lippen die op de mijne werden geplaatst. Iets wat we al heel lang, echt, heel lang niet hadden gedaan. Hij trok zich terug en keek me voor heel even aan. ‘Ik heb je gemist, had ik dat al gezegd?’ fluisterde hij en ik glimlachte. ‘Niet vaak genoeg,’ fluisterde ik terug en ik plaatste mijn lippen voor op die van hem, wat enorm goed voelde.

+        +        +        +        +        +

Ø Luke point of view.

Ik glimlachte omdat Erin toch wist te glimlachen door deze situatie heen, wat mijn lijf warm maakte. Ik wilde haar heel graag tijd geven om na te denken over dingen en eigenlijk had ik die ook nodig, maar nu ik hoorde dat ik er een jaar tussen uit was, wilde ik niet nadenken maar gewoon bij haar zijn. Het meisje dat me altijd deed glimlachen op de domste momenten, het meisje dat me van binnen warm maakte als ze ook maar langsliep. Het meisje dat ik het allerliefst in mijn armen nam en zoende wanneer ik haar zag. Het meisje waarvoor ik ben gevallen en nooit meer zou opstaan voor een ander. Het meisje dat mijn leven compleet had gemaakt, het meisje waarmee ik mijn toekomst wilde delen.

Het meisje waar ik verliefd op was. En ze heette Erin Pheline, iemand met sluik, mooi, blond haar en één paar prachtige grijze ogen. Alles klopte gewoon aan Erin, haar karakter, haar uiterlijk, haar alles. En toch was ze nog zo onzeker over de kleinste dingen, wat jammer was, want ze was een sterk iemand die niet zo maar werd neergehaald in mijn ogen.

‘Be strong,’ fluisterde ik in haar oor, waarop ze kleintjes knikte, maar niet de moeite deed om op te kijken. Het maakte mij ook totaal niet uit als er een auto aan kwam, dan zal die ons maar even moeten ontwijken. Maar zoals wij nu stonden, was een moment die we moesten onthouden. Het was een onvergetelijk iets, dat zeker. Al heb ik Erin nog niet vergeven, want daarvoor heb ik tijd en ruimte nodig. Hoewel ik bang ben dat ik dat niet krijg, aangezien Michael en ik zo snel mogelijk de andere twee jongens moeten opzoeken.

Toen schoot me er een vraag te binnen die ik eigenlijk al veel eerder had moeten stellen.

Ik trok me snel terug en hield Erin losjes in mijn armen. ‘Wat is er gebeurd met 5 Seconds of Summer?’ vroeg ik zacht, zo zacht dat het amper uit mijn keel leek te komen.

Erin wendde haar ogen af en zuchtte. ‘De band…’ zei ze,’ is uit elkaar.’

Mijn ogen werden direct groot en mijn mond viel open. ‘Uit elkaar?’ vroeg ik zacht en gelijk wilde ik naar het huis van Ashton of Calum rennen, maar dat kon ik niet doen nu ik Erin hier had.

Ze knikte langzaam. ‘Sinds Michael en jij gestorven waren, weigerde ze om een nieuwe gitarist of leadzanger te vinden. Dus, hebben ze besloten om hun eigen weg te gaan,’ mompelde Erin, alsof ze dit het liefst veel later vertelde. Maar goed dat ik dit had gevraagd, anders was ik er waarschijnlijk nooit achter gekomen!

‘Ongelofelijk,’ fluisterde ik en ik liet Erin los. ‘Angel, ik zie je morgen, goed?’ Ik nam haar gezicht in mijn handen en ik kuste haar op het voorhoofd.

Met pijn in het hart liet ik haar los en langzaam aan ook haar hand. Ze knikte begrijpelijk, want dit was haar intentie, om alleen naar huis te gaan. Al wilde ik haar natuurlijk niet laten gaan, dat deed nog wel het meeste pijn. ‘Tot morgen, Luke,’ zei ze en ze draaide zich om, lopende de straat uit. Ik bleef haar na staren met een peinzende blik, schuldig over hoe snel ik afscheid had genomen nu.

Toen ze uit het zicht was, stak ik mijn handen in mijn zakken en liep ik langzaam naar mijn eigen huis. Ben stond met zijn armen over elkaar leunend tegen de deurpost met een dikke jas aan. Hij had ons al die tijd gezien, waardoor ik nu wel een beetje bang werd.

‘Ben,’ zei ik alleen maar en ik keek heel kort naar zijn gezicht, waar een ongekende emotie op te lezen was. Hij zei niets en liet me er langs.

Zonder nog naar de familie te gaan, wat ik natuurlijk het aller liefst wilde, rende ik de trap op, naar mijn kamer. Ik deed de deur achter me dicht en bekeek mijn kamer weer. Zo leeg, net zo leeg als dat ik me van binnen voelde nu. Ik had haar weer laten gaan, ook al wist ik dat dat het beste was voor nu. Maar ik wilde het niet.

Ik legde mijn handen in mijn haar en stootte een frustrerend geluid uit, voordat ik me achterover liet vallen op het onopgemaakte bed.

‘Erin,’ fluisterde ik, voordat ik met jas en al mijn ogen dicht deed. ‘Het spijt me,’ fluisterde ik weer, alsof ze het ooit te horen kreeg.

En op dat moment, zonk ik langzaam weg in een diepe slaap.