Resurrection 》Hemmings & Clifford

#20

Ø Dani point of view.

Ik glimlachte bij het verhaal van Ashton en Calum, hoe het leven er bij ze uitzag. Ze hadden alles met de band zo goed opgebouwd, alles leek perfect. Ze hadden allemaal een meisje en miljoenen fans aan hun voeten liggen. En in één klap was dat alles weg, doordat Michael en Luke waren geschept door een auto. Hun leven werd letterlijk van ze afgenomen, hun familie, hun vrienden, hun liefde, hun alles. Calum en Ashton leken het er nog steeds moeilijk mee te hebben, vooral met het feit dat hun beste vrienden dood waren en de band hun droom in duigen viel.

Ze waren zo sterk geweest, ze hebben hun oude leven weer opgepakt en Calum heeft de middelbare school afgemaakt, terwijl Ashton door is gaan studeren. Allebeide hebben ze een nieuw leven gestart, met twee prachtige meiden en een huisje. Wonderbaarlijk hoeveel er kan veranderen binnen een jaar, alles leek weer een beetje naar het normale leven te gaan. Ik wist dat er mensen bestonden die nog steeds niet over de dood van Michael en Luke heen waren en ik kon me goed voorstellen wat de reactie van die mensen waren wanneer ze hoorden dat ze er weer waren.

Luke keek Erin na, die zo net zijn oude gitaar aan hem had gegeven en hij ging in zijn positie zitten, waardoor hij de gitaar goed kon vast houden. 'Ongelofelijk,' fluisterde hij en zijn handen gingen over het instrument met de zes snaren. Het leek even alsof hij het allemaal had verleerd, maar al snel lagen zijn vingers op de snaren en klonk er een prachtige melodie door de woonkamer heen. 'Out of My Limit?' Mijn ogen werden groot. Dat was een oud nummer! Drie jaar geleden ongeveer, als ik het goed had.

Luke knikte langzaam en hij speelde verder, terwijl Ashton langzaam wat naar voren ging zitten en zijn handen op de tafel legde. 'Het is niet het meest ideale object hier, maar het lukt wel,' zei hij boven Luke zijn gitaar uit en hij begon een ritme te tikken dat precies bij Luke zijn melodie paste. Ik lachte zacht en keek naar Michael, die kort naar mij keek.

Luke bleef maar het melodietje te herhalen, totdat hij iedereen zijn aandacht had en hij begon te zingen. Een kleine glimlach verscheen er op de jongens hun gezichten, waarschijnlijk denkend aan de making van deze clip, of de opnames. Ik zelf was bij de opnames, samen met Erin. We keken toe hoe de jongens in zulke hokjes gingen zingen, apart maar ook heel vaak samen. Het was echt een dag vol lol, één van de weinige dagen dat we met zijn alleen bijeen waren en zoveel hadden gelachen. De jongens hadden natuurlijk nog niet zoveel ervaring met opnemen, wat het allemaal tien keer zo grappiger maakte. Ze bleven maar onserieus doen en trokken de gekste bekken naar elkaar tijdens het opnemen.

En ergens vond je nog altijd in de jongens dat deel. Dat grappige, onserieuze deel, al waren ze nu volwassenen en maakten ze echte, goeie muziek. Like, hele goede muziek. Ze hebben zich echt gevorderd tot een rockband met een vleugje punk en pop, wat ook veel mensen trekt.

Zonder dat ik het in de gaten had, was het refrein alweer voorbij en begon Calum zijn tweede couplet te zingen, met Michael op de achtergrond. Ik glimlachte en zette mijn ellenbogen op mijn bovenbenen, terwijl ik mijn hoofd liet ondersteunen door mijn handen, luisterend naar het refrein, waarbij Luke zijn stem wat meer naar boven kwam. De andere jongens hun stemmen bleven een beetje op de achtergrond, maar ze zongen alsnog wel samen.

'You're just a little bit out of my limit. It's been two years now you haven't even seen the best of me. And in my mind now I've been over this a thousand times. And it's almost over, let's start over.'

Mijn hart verwarmde helemaal toen Michael ook wat luider begon te zingen en zijn handen wreven in elkaar, alsof hij ook heel erg wilde gitaar spelen, wat begrijpelijk was. Hij had al een jaar niet een gitaar aangeraakt, ook al wat het voor zijn gevoel misschien maar een dag.

Toen kwam er een gitaarsolo van Luke en Ashton tikte zacht mee. De gitaarsolo was best ingewikkeld en ging vrij snel, met verschillende akkoorden, maar hij deed het foutloos. Ik klapte enthousiast kort voor zijn fantastische solo en glimlachte naar Erin, die een kleine glimlach terug stuurde.

Ik wist niet wat er precies aan de hand was, maar ik wilde het dolgraag weten en hoopte daarom ook dat Erin me het ooit nog zou vertellen als het haar uitkwam. Want als je het mij vraagt, is er wel iets heel erg naars gebeurd.

+ + + + + +

Ø Luke point of view.

Toen was het lied voorbij voordat ik het wist. Ik plakte er nog snel een klein Spaans melodietje achter, voordat Ashton en ik tegelijkertijd een laatste keer op de tafel sloegen of de gitaar aanraakte.

Dani en Erin begonnen luid te klappen met brede glimlachen op hun gezicht en ik grijnsde. Dat liedje had ik voor mijn gevoel al eeuwen niet meer gedaan, zo lang geleden leek het wel, al was het de laatste keer misschien in het voorprogramma van Miami, van One Direction begin oktober. Ik legde de gitaar aan de kant en zuchtte. Het liefst wilde ik nu een heel privé concert houden, hier in de woonkamer, maar dat leek een beetje onlogisch als de helft van de instrumenten niet aanwezig was.

'Amazing,' zei Dani luid en ze omhelsde haar vriend, Michael. Het leek alsof die twee nooit uit elkaar waren gegaan, zo goed leek het te gaan met ze. Zo ver ik het me nog kan herinneren, kwam Michael op de avond dat we nog bij Ashton en Calum waren mokkend binnen over een ruzie met Dani en hem. Maar daar was niets meer van te zien, zo gelukkig leken te zijn.

Mijn blik verzachte en ik keek langzaam naar Erin, die hetzelfde dacht toen ze naar haar vriendin en Michael keek. Ze keek naar mij, alsof ze voelde dat ik naar haar keek en een kleine, zachte glimlach zette ik op. Ze glimlachte kleintjes terug en beet op haar onderlip. Ze leek zo erg te piekeren, over van alles en nog wat. Waarschijnlijk over Ben, en mij. Ik sloeg mijn ogen neer en zuchtte. Ik wist dat ik haar niet kon verplichtten om Ben te laten vallen, maar ergens was het toch wel logisch? Zo keek ik er tenminste tegen aan, we hebben het nooit uitgemaakt. Onze relatie was tot in de puntjes zo wat perfect en we hadden amper ruzies of discussies. En toen heb ik haar verlaten, heb ik haar laten zakken en heb ik haar laten huilen, wat ik absoluut niet wilde. Ik haatte het als Erin om mij huilde, dan voelde het alsof de hele wereld in stortte, dat alles over was. Dat ik me voor mijn hele leven schuldig zal voelen omdat ik mijn meid had laten huilen.

Waar ik nog het meest spijt van had, was het afscheid dat we de dag ervoor hadden. Het was een simpele kus, knuffel en gedag. Meer niet. Als ik beter wist en dat de laatste keer was dat ik haar zag, had ik zo veel meer dingen gedaan met haar. Dan was ik de hele avond en nacht bij haar gebleven, om haar te koesteren en haar nooit meer los te laten. Ik bekeek peinzend het bruine kleed dat op de grond lag.

Als ik haar verzoek niet had geweigerd om de nacht bij haar te blijven, was ik waarschijnlijk niet weg geweest, want dan zou ik de dag erna toch de hele tijd bij Erin blijven. En toch zei ik nee, ik zei nee tegen een nacht bij haar blijven. Ik kon me die gekwetste blik nog tot in de details herinneren, haar lichaamstaal toen ik het voorstel had afgeslagen. Had ik maar ja gezegd. Had ik maar ja gezegd tegen Erin en nee tegen mijn dood.

'Luke,' hoorde ik van ver iemand zeggen en in één klap werd ik uit mijn sombere gedachtes gehaald. Het was Ashton die mijn naam had gezegd. Ik keek op naar Ashton en hief mijn wenkbrauwen, niet wetend wat er zojuist allemaal gebeurde toen ik er even niet bij was met mijn hoofd. 'Luke, gaat het wel?' vroeg Calum toen en ik knikte afwezig, terwijl ik mijn beanie goed deed, die half was afgezakt doordat ik naar de grond zat te staren. 'Prima,' zei ik zonder er nog iets achteraan te zeggen en ik vouwde mijn handen ineen tot een vuist.

Ik hoorde Michael minachtend grinniken kort, waardoor ik naar hem keek. Hij wist wel beter. Hij wist wel waar ik met mijn gedachtes zat, waardoor hij een grijns op zijn gezicht had. Ik rolde even met mijn ogen en leunde achterover, tegen de bank aan. Michael en ik waren closer dan je dacht. Ik koos normaal altijd zijn haarkleur uit en hij dreigde me altijd, om mijn naaktfoto's op internet te zetten als ik hem niet hielp bij het verven. Want geloof me, hij en de rest van de jongens hadden allerlei naaktfoto's of filmpje van de band op hun mobieltjes. Ik had er pas geleden, of iets meer dan een jaar geleden als je mijn dood meetelt, Erin nog zo'n filmpje laten zien.

Ze heeft zich kapot gegild en had constant haar handen voor haar ogen. Ik loog constant over dat het over was en dan keek ze stiekempjes door haar vingers heen, om te kijken of ik niet loog, wat ik dus wel deed. En dan gilde ze weer en duwde ze mijn telefoon weg.

Weer zo'n herinnering die niet te vergeten was, de momenten waarop we als een echt stel bij elkaar zaten en grapjes met elkaar uithaalde.

Ik slikte de brok in mijn keel weg en leunde voorover, om een glas cola te pakken di het dichts bij stond. Daarvan nam ik een paar flinke slokken, voordat ik hem weer op de tafel neer zette en de kring even rond keek. 'Wat gaan we nu doen?' vroeg ik fronsend in het algemeen, wachtend op een antwoord.