Resurrection 》Hemmings & Clifford

#13

Bo hier :D Om Anke maar even na te doen, ga ik ook vertellen welk liedje ik bij dit hoofdstuk heb gebruikt. Het is er maar één, aangezien de rest van de liedjes al gejat zijn door Anke. So.. Ik heb non-stop naar Sam Smith - Stay with me geluisterd. Hope you guys like this chapter! :)

 +         +         +         +         +         +

Ø Erin point of view.

Hij zoende me. We stonden midden in de straat, iedereen kon ons zien. Al was het ondertussen wel gaan sneeuwen. Het deed me denken aan hoe we hier vaker hadden gestaan. Hoe we elkaar uit hadden gelachen omdat we de sneeuw op hadden gevangen met onze tongen. Vervolgens hadden we in elkaars armen gestaan en binnen een paar seconden was er een plagende kus ontstaan. Het liefst wilde ik terug naar die tijd. De tijd waarin Luke en ik samen waren geweest, waar hij nog echt had geleefd en waarin hij zijn band had gehad, die tijd wilde ik het liefst weer terug. Ik wist alleen niet hoe dat zou moeten. Ik kon niet terug. Er waren teveel dingen gebeurd. Ben, de dood van Luke en Michael, alles stapelde zich nu op en ik kon niet meer helder nadenken. Als ik helder na had kunnen denken, dan had ik Luke nu van me af moeten drukken en hem moeten vertellen dat we dit niet mochten doen. Om Ben, maar ook om zoveel anderen redenen. Ik deed het echter niet. Sterker nog, ik legde mijn armen rond zijn hals en probeerde zo dicht mogelijk tegen hem aan te staan. We hadden al een jaar niet meer gezoend en nu kon het weer. Ik kon zijn zachte lippen tegen de mijne voelen, met zijn piercing er natuurlijk bij. Ergens voelde het zo geweldig om dit weer te kunnen doen. Om elkaar zo vast te houden alsof het nooit anders was geweest. Maar het was wel anders.

Ik haakte mijn vingers in zijn blonde haren en ik voelde hoe hij zijn grip verstevigde, duidelijk blij dat ik zijn zoen niet afwees. Ik voelde hoe zijn tong toegang vroeg om meer en zonder na te denken haalde ik mijn lippen een stukje van elkaar, zodat we nog meer konden genieten van dit moment. Het voelde alsof het hele jaar er niet meer was geweest. Alsof ik vanochtend nog wakker was geworden in de armen van Luke, dicht tegen hem aan.  Iets wat niet zo was. Sterker nog, ik was vanochtend wakker geworden en zijn broer had naast me gelegen. Ben, die ik net weg had geduwd.

Ik trok me voorzichtig terug van de zoen en haalde diep adem, waarna ik mijn hoofd tegen zijn borstkas aan legde.

‘Dat had ik niet moeten doen,’ fluisterde ik.

Ik hoorde Luke zuchten, maar hij zei verder niets. Hij streek over mijn rug en door mijn haren, al werd hij op een gegeven moment tegengehouden door mijn jas en sjaal. Ik sloot mijn ogen en begroef mijn gezicht zo goed als mogelijk in zijn winterjas. Ik had hem zo erg gemist. Ik wilde bij hem zijn, maar al te graag, maar iedereen had net kunnen zien wat er was gebeurd. Luke en Ben hadden zo vijandig tegenover elkaar gestaan dat het echt had geleken alsof ze elkaar hadden kunnen slaan. Het was allemaal over mij gegaan en dat kon ik gewoon niet hebben. Dat was ook de reden dat ik weg was gelopen.

‘Luke…’ begon ik zachtjes, maar hij tilde mijn gezicht op en zijn blauwe ogen vertelden me dat ik mijn mond moest houden.

‘Zeg niet dat je moet gaan.’

‘Maar dat moet ik wel. Jullie kunnen die dingen niet bespreken met mij erbij.’

‘Ik laat je niet alleen. Dat heb ik wel gedaan en dat gaat niet nog een keer gebeuren.’ Ik slikte zachtjes toen ik de blik in zijn ogen zag. Hij was zo overtuigend. Hij wilde me mee hebben naar binnen, maar ik kon dat gewoon niet. Ik snapte niet wat er aan de hand was en ik moest nadenken over wat er vandaag was gebeurd.  Over wat ik moest doen nu Luke er weer was. Ik kon Ben niet zomaar achter laten voor Luke, maar Luke verwachtte wel van me dat ik van hem was en dat ik voor hem zou gaan. Dit was niet iets wat je zomaar kon besluiten. Er was tijd voor nodig, misschien wel een hoop tijd. Toch waren zijn woorden prachtig. Hij wilde me niet alleen laten en ergens wilde ik hem ook niet alleen laten.