Resurrection 》Hemmings & Clifford

#1

Ø Erin point of view.

Één jaar. Één jaar was er voorbij gegaan zonder Luke. Ik kon het nog steeds niet geloven. Hij had alles voor elkaar gekregen. Hij had zijn dromen waar kunnen maken, samen met drie van zijn beste vrienden. Hij had zijn leven nog niet geleefd. Het was oneerlijk geweest dat hij had moeten gaan. Hij had het niet verdiend. Michael ook niet. Geen van hen twee. Ik kon me nog herinneren hoe de dag was verlopen dat hij en Michael waren overleden. Ik had een huilende Liz aan de telefoon gehad. Ze had me geprobeerd duidelijk te maken dat er iets aan de hand was geweest met Luke, maar ik had er geen touw aan vast kunnen knopen, tot Ben uiteindelijk de telefoon uit haar hand had genomen om me te vertellen dat Luke en Michael waren geschept door een auto. Ze waren op slag dood geweest, allebei. Het was een klap in mijn gezicht geweest. Een keiharde klap. Niet alleen voor mij, maar ook voor hun familie en laat staan de fans. Twee idolen waren er opeens niet meer geweest en dat was heel erg veel meisjes heel erg zwaar gevallen. Al waren het Calum en Ashton geweest die het er misschien nog wel het moeilijkst mee hadden gehad. Ze hadden die jongens elke dag gezien. Ze hadden een speciale band gehad en opeens was die verdwenen. Net zoals mijn band met Luke.

Luke en ik hadden elkaar leren kennen toen hij met zijn band weer in Australië was geweest. Natuurlijk had ik geweten wie hij was geweest. Ik woonde zelf ook in Sydney en daar kwam je niet meer onder ze uit. Ik had stage gelopen bij de zender die X-factor uit had gezonden en de band had daar mogen optreden. Ik had mezelf nooit ingeschat als het meisje dat spontaan verliefd zou worden, maar die jongen had me maar één keer aan hoeven kijken met zijn blauwe ogen om er voor te zorgen dat ik me had gedragen als een meisje van twaalf met haar eerste verliefdheid. Ik had er die avond alles aan gedaan om met hem te praten, op een normale manier natuurlijk. Ik had toen zijn nummer weten te krijgen en na een paar dates hadden we gezoend. Echt gezoend. Sindsdien waren we een stel geweest. Elk moment met Luke was magisch geweest. Hij had me geweldig kunnen laten voelen door enkel een berichtje te sturen waarin stond dat hij me had gemist. We hadden elkaar niet heel vaak kunnen zien, maar we hadden het volgehouden samen. Tot de dag waarop het leven hem van me weg had gerukt, zonder enige reden.

'Babe?' Ik voelde een hand op mijn schouder en keek op naar de blonde jongen, wie uit de keuken was gekomen met in zijn andere hand een glas met drinken, wat hij voor mij had gepakt. Ik glimlachte licht en pakte het glas voorzichtig aan, waarna ik een paar slokken nam. Hij nam ondertussen plaats naast me op de bank en sloeg zijn armen om me heen. De jongen die naast me was komen zitten, was Ben. De oudere broer van Luke.

Ik zette het glas aan de kant en kroop wat dichter tegen hem aan. Ben en ik waren nog niet eens zo lang samen. Twee maanden, volgens mij. We hadden elkaar heel erg veel gesteund in het afgelopen jaar. Ik had Luke zijn familie niet in de steek willen laten en ik had ze ook allemaal nodig gehad. Zij mij ook. We hadden allemaal door moeten gaan met ons leven, hoe moeilijk dat ook was geweest. Mijn gevoelens voor Luke waren niet zomaar weg gegaan, zelfs nu nog niet en op sommige momenten voelde ik me ook zo schuldig dat ik hier met zijn broer zat. Het hoorde niet, maar het was wel gebeurd. Ben en ik hadden heel erg veel aan elkaar gehad, zoveel dat we elkaar op een gegeven moment hadden gezoend.

'Is alles wel oké?' Ik keek op naar Ben en haalde mijn schouders op. 'Jawel, ik moet gewoon denken aan Luke. Het is bijna en jaar dat hij...' Ik slikte en mijn ogen gleden naar de foto die op het kastje stond. Luke keek me aan met zijn lieve glimlach en zijn heldere, blauwe ogen. Hij was zo geweldig geweest. Ik miste hem, met heel mijn hart.

'Ik weet het,' sprak Ben zachtjes en hij nam me nog dichter tegen zich aan. Liz was nog aan het werk en de rest was niet thuis. Ben had eerst wel een eigen plekje gehad, nog steeds trouwens, maar hij was liever hier bij zijn familie. Iets wat ik ook wel kon begrijpen. Ik wilde het liefst ook heel vaak hier zijn. Ik had geprobeerd om Liz zoveel mogelijk te helpen in het huishouden, ondanks dat ze vaak genoeg had gezegd dat ik dat niet had hoeven doen. Die vrouw was dol geweest op Luke en ik wist dat ze hem nog steeds miste, misschien nog wel meer dan dat ik dat deed.

+ + + + + +

Ø Michael point of view.

Om me heen was het donker, maar ik hoorde wel geluiden. Ik hoorde het razen van auto's, het geruis van de wind en het vrolijke gelach van één van mijn beste vrienden: Luke. We hadden lol, heel erg veel lol. Waarom? Dat wist eigenlijk niemand. Zo was het altijd tussen ons gegaan. We hadden elkaar alleen maar aan hoeven kijken om in de lach te schieten, al hadden we ooit een hekel aan elkaar gehad. Dat had echter uit mogen groeien tot een geweldige vriendschap. Ik was dol op die jongen, ondanks dat we af en toe zo naar elkaar snauweden dat het leek alsof we nog altijd een hekel elkaar hadden. Natuurlijk was dat niet zo.

Fel licht kwam tevoorschijn. Alsof er en spotlight op me werd gericht, maar dan tien keer zo sterk als ik gewend was. Misschien wel honderd. Ik hoorde het gepiep van de remmen, een schreeuw die verdacht veel leek te komen uit de keel van Luke en vervolgens een harde klap. Het leek alsof alle lucht uit mijn longen werd gehaald en ik voelde hoe de pijn door mijn lichaam trok. Een paar seconden ging het zo door. Daarna was het weg. Mijn ogen gingen voorzichtig open en ik keek zoekend om me heen. Ik verwachtte in mijn eigen bed te liggen, maar de ondergrond voelde zacht en een beetje vochtig. Geschrokken schoot ik overeind. Ik voelde mijn hart zo hard kloppen dat ik het gevoel had dat het er ieder moment uit zou kunnen komen.

Ik bevond me langs een weg, in de berm. Het gras was hoog en vochtig. Alsof het net had geregend. Hoe kwam ik hier? Was ik in slaap gevallen? Dat had ik me dan wel kunnen herinneren, toch? Ik herinnerde me helemaal niets meer! Ik probeerde na te denken over wat er hiervoor was gebeurd, maar er kwam niets in me op. Alleen dat ik met Luke een rondje was gaan lopen, omdat we gek waren geworden van ongezellige Calum en Ashton. Misschien waren we wel samen in slaap gevallen, of iets in die richting. Ik begreep er weinig van, al was mijn nachtmerrie me nog een raadsel. Als het al een nachtmerrie was geweest, want het voelde allemaal zo echt...

Een eindje verderop zag ik de blonde haren van Luke tussen het gras, waardoor mijn ogen groot werden van schrik.

'Luke!' Ik kwam overeind en rende naar hem toe. De blonde jongen lag er haast levenloos bij, maar er was niets aan hem te zien. Zijn armen en benen lagen niet in rare hoeken, waardoor het haast leek alsof hij sliep. Ik knielde naast hem neer en schudde aan zijn arm.

'Luke, gast, word wakker!' Tenminste, als hij aan het slapen was. Ik kon niet opmaken uit zijn pols of zijn hart nog klopte of niet en ik had ook geen idee of hij nog wel adem haalde. Ik schudde opnieuw aan zijn armen en keek wanhopig naar zijn gezicht. Ik snapte er echt helemaal niets meer van!

Opeens schoot Luke overeind en nam hij heel diep adem. Zijn blauwe ogen stonden geschrokken en hij keek verwoed om zich heen, tot zijn ogen die van mij vonden. Daar leek hij wat rustiger van te worden. Ik sloeg mijn armen gelijk om hem heen, want voor een paar seconden had ik echt gedacht dat er iets aan de hand was geweest.

'Wat is er gebeurd?' hoorde ik hem zachtjes vragen. Ik haalde enkel mijn schouders op en klemde mijn armen nog beter om Luke heen. Ik had wel vaker gelezen dat het had geleken alsof ik niemand los wilde laten tijdens een knuffel, maar op dit moment was het ook echt zo. Luke was mijn beste vriend en ik had echt niet geweten wat ik had moeten doen toen ik hem net zo doods had zien liggen. Het begon nu pas een beetje door te dringen hoe bang ik eigenlijk was geweest.

'Waar zijn we?' Luke maakte zich van me los, waardoor ik gedwongen werd om hem ook los te laten. Ik ging op mijn knieën zitten en keek om me heen. Volgens mij waren we nog in Sydney. Tenminste, ik leek de weg te herkennen. We waren niet ver van Ashton zijn huis, volgens mij.

'Ik denk dat we dicht bij Ash zijn, al weet ik niet of ik nog terug ga.' Ik had een behoorlijke behoefte om naar Dani te gaan. Ik voelde me niet goed en zij was de enige die me op dit moment zou kunnen helpen. Ik was dol op haar. Ze had me altijd op kunnen vrolijken als ik me niet goed had gevoeld, waar het ook over was gegaan. Daarbij was ze gewoon perfect in mijn ogen. We hadden zoveel lol samen, maar we konden het ook over serieuze dingen hadden. Ja, daar was ik ook tot in staat.

Ik kwam overeind en klopte het gras van mijn broek af. Ik hielp Luke overeind en liep naar de rand van de weg. Het was rustig. Er waren nauwelijks auto's te vinden.

'Weet je echt niet wat er is gebeurd?' vroeg Luke opnieuw, waarop ik mijn hoofd schudde.

'Ik denk dat we in slaap zijn gevallen?' Ik wist het ook niet. Ik had geen idee waarom we hier hadden gelegen en waarom Luke zo gek wakker was geworden. Misschien had hij een grap uit willen halen met me, maar hij had zelf ook zo geschrokken gekeken dat dat haast geen optie was.