Resurrection 》Hemmings & Clifford

#11

Ø Erin point of view.

Het was allemaal lief bedoeld van Ben. Hij wilde me waarschijnlijk alleen maar troosten door me in zijn armen te nemen, want dat had in de afgelopen maanden ook gewerkt, maar het voelde niet goed om in zijn armen te staan waar Luke bij was! Dat kon ik niet maken tegenover hem, wat de situatie nu ook was! Als Luke nog gewoon had geleefd en ik had opeens zijn broer gezoend in de tijd dat hij op tour was geweest, dan was het ongeveer hetzelfde geweest. Alleen had ik dan wel geweten dat Luke op me zat te wachten. Nu had ik niet eens geweten dat er iets bestond als opstaan uit de dood! Gek genoeg had Luke dat toch echt gedaan. Hij was er opeens weer en dat kleine beetje schuld dat ik had gehad over mijn relatie met Ben, was alleen nog maar erger geworden nu ik had gezien hoe erg ik Luke er mee had gekwetst. Het was niet mijn bedoeling geweest, natuurlijk niet. Ik had ook nooit gedacht dat Luke ooit terug zou komen, laat staan dat hij zou weten dat ik iets met Ben had!

Ik schrok toen Luke Ben wegduwde en Ben me vervolgens weer terug trok, waardoor ik hem gelijk weer van me afduwde. Dit wilde ik niet! Ik wilde niet dat ze als twee vijanden tegenover elkaar zouden staan terwijl Luke terug was! Iedereen moest er juist blij om zijn, al was ik zelf ook alles behalve blij. Misschien dat als ik niet bij Ben was geweest, ik dat wel was geweest. Luke was terug en ergens was dat het grootste wonder wat deze wereld ooit had gezien. Miljoenen meisjes zouden blij zijn en ik zat alleen maar met dit stomme probleem in mijn hoofd.

'Luister, ik ben blij dat je er weer bent, Luke. Dat meen ik, maar je kan niet boos zijn om iets wat er is gebeurd omdat jij dood was. Erin en ik zijn voor elkaar gevallen. We wisten niet dat jij opeens voor de deur zou staan.'

'Ben!' riep Liz uit, waarna ze haar hoofd schudde. Ze leek nog steeds in tranen te zijn en de woorden van Ben maakten dit allemaal niet veel beter. Hij bedoelde het waarschijnlijk niet verkeerd, maar het was gemeen om zoiets te zeggen!

'Ze is mijn vriendin. Dat was ze een jaar geleden en nu is ze dat nog steeds,' hield Luke eigenwijs vol, terwijl hij zijn armen over elkaar heen sloeg. Luke was iets kleiner dan Ben en ondanks dat hij nog steeds zijn spieren had, was Ben breder. Ze kwamen beide heel dreigend over en ik wist ook echt niet wat ik moest doen. Ik zag dat Jack en zijn vader naar mij keken, terwijl Liz genageld aan de grond stond.

'Je was dood, Luke. Dóód. Ze is verder gegaan, met mij.'

'Houd op! Jullie allebei!' gilde ik en ik liep naar ze toe, waarna ik tussen hen in ging staan om ze van elkaar af te duwen. Dit was niet wat ik had gewild! Ik wilde niet dat ze zo tegen elkaar zouden schreeuwen en al helemaal niet om mij! Ik voelde me echter behoorlijk klein tussen deze twee en ergens had ik het gevoel dat ze gewoon over me heen zouden schreeuwen en zouden doen alsof ik niet tussen hen in stond, maar toen ik Ben nog een keer aankeek, leek hij te begrijpen dat hij niet moest schreeuwen.

'Ik weet niet wat er aan de hand is, of waarom Luke er opeens weer is, maar op dit moment ben ik met helemaal niemand,' zei ik wat zachter. Ik wist het niet. Ik had van Luke gehouden, maar de relatie tussen mij en Ben was nog zo pril. Ik had geen idee wat er zou moeten gebeuren om duidelijkheid te krijgen, echt niet. Ik zou willen dat ik in mijn vingers kon knippen en dat ik het dan gewoon wist, maar zo werkte het jammer genoeg niet. Het leven zat vol stomme en moeilijke keuzes en dit zou er één van kunnen zijn.

'Luke, het spijt me. Ik kan niet blijven, niet nu,' fluisterde ik zachtjes. Hij had me gevraagd om te blijven en ik had daarmee toegestemd, maar ik kon hier niet zitten en doen alsof alles normaal was, want dat was het niet. Hij had tijd met zijn familie nodig, hij en Ben hadden tijd nodig. Ze moesten dit zonder mij doen. Hij wilde mij er misschien bij hebben, maar als Luke en Ben steeds zouden willen bewijzen dat ik van hun was, dan zou er nooit een fatsoenlijk gesprek op tafel komen.