Resurrection 》Hemmings & Clifford

#10

Ø Dani point of view.

In de koele avond stonden we voor Michaels voordeur, hand in hand, wachtend op een deur die waarschijnlijk niet zal open gaan. De kleine sneeuwvlokken die uit de licht kwamen, belandden op onze jassen en haren, waardoor er een rilling door me heen ging. Echt alles was leuk aan de winter, de gezelligheid, hoe knus alles ineens leek, de warmte die je hoorde te krijgen en alle sneeuwbalgevechten die je deed. Behalve de kou, ik had een hekel aan kou. Ik voelde me er niet fijn bij en het liefst zat ik dan ook binnen met een deken, chocolademelk, openhaard en een film. Plus Michael, dat zou alles stukken beter maken.

Al bleef het raadsel nog steeds in mijn achterhoofd steken. Waarom leefde Michael weer? Hoe is het mogelijk geweest dat hij vanuit de dood was opgestaan? Ik fronste lichtjes in mezelf en legde mijn vrije, koele hand die de hele tijd in mijn jaszak zat, op mijn nek, terwijl ik naar het kleine stoepje voor de voordeur van Michael keek. Nog steeds was de deur niet open gegaan. 'Ik denk dat ze niet thuis...' Michael onderbrak me door zijn hand op mijn mond te leggen. Mijn ogen werden groot en ik wilde net wat roepen, totdat Michael met zijn hand richting het raam wees, heel voorzichtig.

Mijn hoofd schoot naar het brede raam en ik zag net de gordijnen dicht gaan, al waren ze maar enkele centimeters open gegaan. Vervolgens hoorde ik gestommel vanuit de hal en werd het ineens weer stil. Mijn ogen gingen naar Michael, die intens naar de voordeur staarde. Hij wist dat er iemand thuis was, ik wist het, en de mensen in het huis ook.

Langzaam maar zeker ging de voordeur met kleine beetjes open, totdat er een man met een nogal grote, ongeschoren baard zijn hoofd naar buiten stak. Er zaten grootse wallen onder zijn ogen en het leek wel alsof hij zich al dagen niet had gewassen. De man zijn blik viel eerst op mij en toen zag ik het. Het was de vader van Michael. Ik verstarde en kan alleen maar terug staren, zonder een spier te bewegen. De vader van Michael keek toen naar zijn bloedeigen zoon en hij hapte naar adem. 'M... Michael,' fluisterde hij schor en hij trok zijn hoofd terug en deed de voordeur met een klap dicht.

Teleurgesteld keek ik naar de gesloten voordeur en ik voelde Michael in mijn hand knijpen. 'Pap!' riep hij, maar hij had niet vroeg genoeg kunnen roepen, want vanachter de deur hoorden we verschillende sloten open gaan. Het volgende wat we hoorden was een vrouwelijke gil, afkomstig van Karen, de moeder van Michael. Dat kon niet anders, want Michael had geen broertjes of zusjes. Al snel gingen de gordijnen een stuk verder open en verscheen er een vrouw, haar hand voor haar mond geslagen toen haar oog op ons viel.

'Michael!' hoorde ik haar gillen, maar dan zachter doordat er een raam voor zat. Zoals ze verscheen, verdween ze ook weer en geen seconde later gooide Karen de deur open om haar zoon in de armen te vallen. 'Michael! Michael, Michael, Michael,' herhaalde ze haar zoons naam. Mijn hart smolt bij het zicht en ik liet Michael zijn hand los, zodat hij zijn armen vrij had voor zijn moeder.

'Mam,' glimlachte hij en hij legde zijn armen rond de huilende vrouw, die haar gezicht helemaal had verstopt in zijn hals. 'Michael,' fluisterde ze weer en ik glimlachte. Families zien herenigen was altijd al een fantastisch iets, maar een familie herenigen van een verloren kind was toch het beste wat je kon hebben. Je had de hoop al opgegeven, je kind kwam niet meer terug, je kind was weg van de aardbol. En dan stond je kind ineens bij je op de stoep! Natuurlijk zat er iets achter, en ik kom er hoe dan ook achter, maar het feit dat een dierbaar terug is, is wonderbaarlijk.

Dylan, de vader, stond zijn tranen weg te vegen, voordat hij zijn vrouw en zoon omhelsde, als in een familieknuffel. 'Awh,' fluisterde ik zachtjes met een droevige glimlach op mijn gezicht, gewoon helemaal vertederd door dit moment. Michael zijn familie waren allemaal ongeveer even groot, waardoor hun hoofden elkaar nu aanraakten. En dan stond ik er een halve meter van af, toekijkend hoe de ouders van Michael reageren op zijn terugkomst.