Resurrection 》Hemmings & Clifford

#6

Ø Dani point of view.

Op de één of andere manier sloeg mijn gevoel van blijdschap om naar angst. Angst om Michael weer te verliezen. Angst omdat dit alles misschien wel niet waar was, dat hij hier stond te goed was om waar te zijn. Maar toen hij me voor de tweede keer verplichtte om hem aan te kijken en hij mijn gezicht tussen zijn handen nam, wist ik ergens dat de angst nergens voor nodig was. Hij vertelde me dat hij hier zou blijven, hoe dan ook. En toen sloot hij me opnieuw in zijn armen en begon hij zachtjes te neuriën, zoals hij altijd deed wanneer ik wartaal uitsprak of compleet verward was. Het stelde me gerust en mijn hart begon minder snel te kloppen dan voorheen. Hij wiegde langzaam heen en weer en streek met zijn vingers door de losse lokken haar.

Zijn hand gleed naar het elastiekje van mijn vlecht en hij haalde hem eraf, waardoor hij mij even losliet en mijn vlecht er voorzichtig en zachtjes uithaalde, nog steeds neuriënd. Ik wreef met mijn mauw over mijn ogen om mijn tranen weg te vegen en wachtte totdat Michael mijn hand vast pakte en me naar de woonkamer leidde. Daar ging hij verdacht veel om zich heen kijken, terwijl ik op de bank ging zitten en mijn schort af deed, die op de grond belandde.

Toen gleed Michael zijn blik weer op mij en nam hij snel plaats naast me, zodat zijn koele handen mijn warme handen vast pakten. Zijn duim wreef zachtjes over mijn hand om me te kalmeren en ik haalde bibberig adem. 'Michael,' zei ik zacht en ik keek recht in zijn groenbruine ogen, die mij allang aan zaten te kijken.

'Dani,' zei hij en hij kwam nog een stukje dichterbij. Ik veegde nogmaals mijn opgedroogde tranen weg en legde mijn hoofd op zijn borst. 'Beloof het me,' zei ik toen plots. 'Beloof me dat je me nooit meer zo verlaat,' fluisterde ik vervolgens en mijn armen omhelsden zijn torso.

Michael zijn armen ging als vanzelf rond mijn hals en rug en hij drukte lichtjes een kusje op mijn hoofd. 'Ik beloof het,' zei hij een beetje achterhoudend, alsof hij er nog iets achteraan wilde zeggen.

Ik trok me terug en keek hem aan. 'Weet je het dan echt niet?' vroeg ik fluisterend. Hoe kan je nou vergeten dat je gestorven was en aan komen kloppen alsof er niets aan de hand was? In de eerste instantie zou ik kwaad worden, woedend, razend! Maar omdat ik hem al een jaar niet heb gezien, zo springlevend, kon ik het gewoon niet laten om zo blij te zijn om hem te zien. Michael was de liefde van mijn leven, ook al ben ik nog zo jong. Ik wist het zeker toen ik hem voor het eerst zag, op school. Michael Clifford was de ware, of hij me ooit zou opmerken of niet.

En hij heeft het ja. Hij heeft me opgemerkt, al deed ik nog zo schuw en verlegen. Wanneer hij me beter leerde kennen, wist hij dan ook dat ik best ruw en gemeen kon zijn. En dat ik absoluut niet van huilen hield. Ik wilde me sterk gedragen tegenover mensen waar ik om geef, vooral Michael. Hij was één van de weinige lichtpuntjes in mijn leven en toen hij stierf, was hij als een dimlichtje. Maar dat wilde ik niet, ik wilde een fel lichtje van Michael. En dat is hij weer, als dit alles echt is. Hij is mijn licht.

Michael schudde langzaam zijn hoofd als antwoord op mijn vraag. Ik bolde mijn wangen en sloeg mijn ogen neer.

'Bijna een jaar geleden,' begon ik, totaal niet klaar om dit verhaal voor de duizendste keer aan iemand te vertellen. Maar dit keer ging het verhaal over de persoon zelf waar ik tegen praatte. 'Zijn jij en Luke een eindje gaan wandelen. En jullie kwamen terecht op een smalle snelweg en jullie wilden oversteken en toen kwam er een auto aan en...'

'Oh mijn god,' fluisterde Michael en hij legde zijn handen over zijn gezicht, maar zijn vingers waren wijd open, zodat ik zijn ogen nog kon onderscheidden. Zijn ogen lichtten op, alsof hij besefte wat er ineens aan de hand was.

'Michael?' zei ik onzeker, wachtend op een antwoord van hem. Hij leek zo diep in zijn eigen trans ineens, zo diep in gedachtes. Dat had hij zeer zelden. Hij was niet van het denken, hij was meer van het doen. En zie hier, hij was echt heel erg diep aan het nadenken over iets.

+ + + + + +

Ø Luke point of view.

Mijn ogen werden langzaam groot toen mijn moeder me bijna samenkneep, maar toch wist ik een ander soort pijn te voelen in mijn lichaam. Mijn hart deed pijn, enorm pijn, toen ik zag hoe Ben zich gedroeg bij Erin. Waarom wist hij zijn handen niet thuis te houden?! Hij wist heel goed dat Erin en ik samen waren en na één dag was het niet ineens een ander verhaal. 'Mam, mam,' zei ik zacht en ze liet eindelijk een beetje los. 'Mijn jongen, wat doe je hier?' vroeg ze ongelovig en ze keek me met betraande ogen aan.

Erin liep ineens langzaam de trap op naar boven zonder nog iets te zeggen, behalve dat ze een soort blik naar Ben stuurde als in 'blijf-uit-mijn-buurt'. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes en keek Ben verward en kwaad uit. 'Mam, ik moet naar Erin,' zei ik snel en ik drukte een verontschuldigende kus op haar wang, voordat ik uit haar armen wist te ontsnappen en naar boven stormde. Net toen ik boven aan kwam, zag ik mijn deur met een klap dicht gaan en hoorde ik geschuifel. 'Luke!' hoorde ik nog beneden, maar ik negeerde het.

Ik moest Erin spreken, hoe verward ze ook wel niet leek. Met slome stappen liep ik naar mijn eigen deur, zonder naar mijn omgeving te kijken die compleet was veranderd. Behalve mijn deur. Mijn deur was precies hetzelfde gebleven, wat mij nog het minst verbaasde tegenover al het andere.

Mijn hand vormde zich een vuist terwijl ik drie keer op de deur klopte. Gesnik kwam er van de andere kant. Ik grimaste toen er werd geroepen: 'Ga weg!' Een pruillipje vormde zich toen ik Erin dat hoorde zeggen, maar ik gaf niet zo maar op.

'Erin. Erin, ik ben het, Luke. Alsjeblieft, praat met me,' zei ik toen ik voor de deur neer hurkte, zodat ze me misschien wat beter kon verstaan. Op het moment gingen er duizenden woorden door me heen die ik haar wilde vertellen. Hoe veel ik van haar hield tot hoe verward deze situatie mij maakte. Hoe prachtig haar ogen waren tot hoe zorgzaam ze was. Ze was mijn alles en ik wilde haar niet verliezen. Ik pikte de hints wel op, zo dom ben ik niet. Ik zag wel dat Ben iets met haar wilde en ergens zag ik bij haar ook iets, en toch wist ze te ontsnappen aan zijn grip om naar mij te kijken.

'Erin,' fluisterde ik schor. Ik zuchtte en kwam langzaam overeind, totdat ik tegen de deur tegenover mijn deur leunde, wachtend. Wachtend op mijn meisje om de deur open te doen. Ik wilde haar in mijn armen nemen en haar te troosten om wat voor reden dan ook. Ik zal haar omhelzen totdat ze gerust gesteld was en ze alles weer onder controle had, met hulp van mij.

Nog altijd, na een minuut, starend naar de grond wachtte ik op een opende deur. En die kreeg ik. Langzaam maar zeker ging de lichtblauwe deur open die toegang gaf tot mijn kamer. Een huilende Erin was te zien en toen hield ik het niet meer.

Ik hoefde maar twee stappen te zetten totdat ik bij haar was en al direct nam ik haar ik mijn armen. 'Erin, Erin, Erin,' herhaalde ik en ik legde mijn hoofd op haar hoofd, aangezien ik een kop groter was dan haar. Het voelde alsof ik haar nam eeuwen niet had uitgesproken, wat raar was, want ik had haar nog gister gezien en haar naam genoemd... als het goed was.

Ik kreeg een reactie. Ze omhelsde me terug en ze nestel zich in mijn T-shirt met lange mouwen. 'Luke,' mompelde ze in mijn T-shirt.

Ik slikte de brok in mijn keel weg en verstevigde mijn grip rond haar heupen. Toen viel mijn oog op mijn bed, mijn kast en mijn bureau. Helemaal leeg. Alles was leeg, zo veel ruimte. Mijn gitaren waren weg en mijn posters, mijn duizenden posters waren foetsie. Mijn mond viel langzaam open en mijn ogen werden groot. Het liefst wilde ik alles gaan checken en mijn moeder direct vragen waar het was, maar Erin had me nodig. Erin had nu mijn steun nodig en die gaf ik haar.

Ik zuchtte verloren en drukte kusjes op haar hoofd. 'Ik ben er, ik ben er,' zei ik langzaam, 'ik ben er.'