Ο ήλιος δεν άργησε να ανατείλει και μια καινούργια μέρα γεμάτη νέες ευκαιρίες να δημιουργήσουμε αναμνήσεις περίμενε να την αδράξουμε. Σηκώθηκα αμέσως και φόρεσα το πρώτο πράγμα που βρήκα πριν κατευθυνθώ προς το δωμάτιο του Τζάσπερ το οποίο βρισκόταν στον άλλο Πύργο. Για να φτάσω εκεί έπρεπε να ανέβω τουλάχιστον εξήντα σκαλιά τα οποία μου φαινόντουσαν ατελείωτα όσο τα ανέβαινα.
Μετά από λίγα λεπτά κατάφερα να φτάσω στην κορυφή του Πύργου όπου και κοιμόταν. Χτύπησα την πόρτα μερικές φορές αλλά απάντηση δεν πήρα. Κοντοστάθηκα λίγο και στην συνέχεια έγειρα το πόμολο προς τα δεξιά συνειδητοποιώντας πως ήταν ξεκλείδωτα. Μπήκα μέσα αλλά αυτός δεν ήταν εκεί, το μόνο που υπήρχε ήταν το ξέστρωτο του κρεβάτι, μια συρταριέρα και ένα καβαλέτο δίπλα από το παράθυρο. Πάνω σε αυτό υπήρχε ένας καμβάς στο οποίο απεικονιζόταν ένα μισοτελειωμένο πορτραίτο της Ρενέ.
Το πήρα στα χέρια μου θαυμάζοντας τις αλάνθαστες πινελιές και τα ζωηρά χρώματα που είχε επιλέξει να χρησιμοποιήσει. Ήταν πραγματικά εντυπωσιακό και αποτύπωνε τέλεια κάθε όμορφο χαρακτηριστικό της. Κοίταξα γύρω μου και τότε παρατήρησα και τις υπόλοιπες ζωγραφιές. Στις περισσότερες απεικονιζόταν ο ύφαλος του βυθού ενώ σε άλλες οι φύση ή διάφοροι χωρικοί και αριστοκράτες.
Ξαφνικά ένιωσα ένα χέρι να ακουμπάει τον ώμο μου και πετάχτηκα ξαφνιασμένη αφήνοντας το πίνακα να πέσει κάτω.
«Προσέχετε λίγο δεσποινίς Σνόου» ακούστηκε να λέει η γνώριμη φωνή του
«Με συγχωρείτε κύριε Χάρισον δεν ήθελα να εισβάλω έτσι απλά στο προσωπικό σας χώρο»
«Δεν πειράζει απλά να είσαι λίγο πιο προσεκτική με τα έργα μου, είναι ότι πιο πολύτιμο έχω» απάντησε με ένα χαμόγελο καθώς τοποθετούσε τον πίνακα πίσω στην θέση του
«Δεν ήξερα ότι ζωγραφίζεις»
«Ναι είναι το χόμπι μου, από μικρός μου άρεσε να σχεδιάζω και οσο μεγάλωνα τόσο περισσότερα δοκίμαζα»
«Είστε πολύ ταλαντούχος, όλα είναι καταπληκτικά»
«Ευχαριστώ»
«Από ότι κατάλαβα σας αρέσει η θάλασσα έτσι δεν είναι; Παρατήρησα πως την ζωγραφίζεται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο»
«Ναι, δεν ξέρω γιατί αλλά πάντα με μάγευε αυτή η γαλήνη και ήρεμη ομορφιά του ωκεανού. Την έβρισκα πάντα τόσο χαλαρωτική που ήθελα να αποτυπώσω αυτήν την αίσθημα που προκαλούσε σε χαρτί. Δυστυχώς σε κανένα από αυτά δεν έχω τελειοποιήσει αυτό που θέλω αλλά κάποια μέρα θα τα καταφέρω και θα είναι σαν να την βλέπεις μπροστά σου»
BẠN ĐANG ĐỌC
Η Χιονάτη και οι εφτά πρίγκιπες
Lãng mạnΜια φορά και έναν καιρό, κάπου μακριά σε ένα χωριό ονόματι Λόνγκσαϊντ, υπήρχε ένα βασίλειο που κυβερνιόταν από την οικογένεια Σνόου. Όμως, όταν ήρθε ένας βαρύς χειμώνας, ο βασιλιάς έχασε την ζωή του και ο αμέσως επόμενος διάδοχος για το θρόνο ήταν...
