Η Χιονάτη και οι εφτά πρίγκιπες

Κεφάλαιο δώδεκα🍏

Είχα έναν πολύ ήρεμο ύπνο μέχρι που ξύπνησα από ένα χτύπο στο παράθυρο μου. Άνοιξα τα μάτια μου και κοιτάζοντας προς τα εκεί βρήκα τον Μπλάκ να στέκεται. Έσμιξα τα φρύδια μπερδεμένη και σηκώθηκα, πρησιάζοντας τον. Έπιασα το χρυσό πόμολο και το λύγισα προς κάτω ανοίγοντας το ορθάνοιχτα, δίνοντας του έτσι την ευκαιρία να εισέλθει στο δωμάτιο.

Μπήκε μέσα και αφού κοίταξε τριγύρω κλείδωσε την πόρτα. Βλεφάρισα επανειλλημένα βλέποντας τον να περιφέρεται στο χώρο και δεν μπορούσα παρά να του πιάσω τον μπράτσο και να τον τραβήξω προς τα εμένα με σκοπό να του μιλήσω. Δυστυχώς όμως τον τράβηξα μάλλον κάπως άτσαλα γιατί είχε ως αποτέλεσμα να σκοντάψω στο χαλί και να πέσω κάτω με αυτόν από πάνω μου.

«Αουτς» αναφώνησα και αμέσως μάζεψε τα χέρια του που είχαν προσγειωθεί στα μαλλιά μου

«Χίλια συγγνώμη πριγκίπισσα» ψέλλισε καθώς σηκώθηκε και με τράβηξε και εμένα όρθια

«Δεν πειράζει. Στο κάτω κάτω εγώ ήμουν αυτή που σκόνταψα.»

«Και πάλι έπρεπε κάπως να προσπαθήσω να μη χάσω την ισορροπία μου» είπε και σταμάτησε να μιλάει απότομα

«Τι έπαθες;» Ρώτησα καθώς το βλέμμα του έμεινε καρφωμένο στα χείλη μου

«Τα χείλη σου είναι κατακόκκινα, σαν τα κεράσια. Το ξες;»

«Φυσικά και το ξέρω. Μεγάλωσα με αυτά, κάθε μέρα τα βλέπω» είπα ειρωνικά

«Είναι απλά τόσο σαρκώδη. Για φίλημα» μουρμούρισε και ένιωσα τα μάγουλα μου να καίνε

«Ορίστε;»

«Τίποτα. Ε ήθελα απλά να σου πω πως πρέπει να φύγεις από εδώ μέσα.»

«Γιατί;»

«Και να σου εξηγήσω δεν θα καταλάβεις.» Είπε και το βλέμμα του έπεσε πάνω στην κάπα μου που κρεμόταν έξω από την ντουλάπα «μπορώ όμως να σου δείξω. Ντύσου» διέταξε

Δεν ξέρω γιατί αλλά έκανα ακριβώς ότι μου είπε. Έβαλα την κάπα μου και φόρεσα ένα ζευγάρι άνετα παπούτσια. Μόλις ετοιμάστηκα, άνοιξε ξανά το παράθυρο και με τράβηξε έξω μαζί του. Κοίταξα κάτω από το μπαλκόνι και παρατήρησα πως ήταν αρκετά ψηλά.

«Πως θα κατέβουμε από εδώ;» Ρώτησα και χαμογέλασε

«Ακριβώς όπως ανέβηκα»

«Κι πως ανέβηκες;»

«Από εδώ» είπε και σήκωσε ένα κομμάτι σχοινί