Η Χιονάτη και οι εφτά πρίγκιπες

Κεφάλαιο τέσσερα🍏

Το φως του ήλιου ξεπρόβαλε από τις σχισμές του παραθύρου καθώς εγώ ετοίμαζα τα πράγματα μου. Με το που συμμάζεψα οτι άλλο είχε απομείνει, κατέβηκα κάτω στο δωμάτιο της Αλίκης. Την στιγμή που εισήλθα στο χώρο, έβαζε την κάπα της καθώς έφτιαχνε τα υπέροχα, σκούρα μαλλιά της. Στηρίχτηκα πάνω στην πόρτα δίχως να πάρω το βλέμμα μου από πάνω της και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της όταν με είδε από την αντανάκλαση του καθρέφτη.

«Γιατί με κοιτάζεις έτσι;» Ρώτησε με ένα χαχανητό

«Είναι απλώς που μεγαλώνεις, έγινες ολόκληρη γυναίκα τώρα»

«Και;»

«Είμαι πολύ περήφανη για εσένα, ότι και αν έχει γίνει εσυ ποτέ δεν έχασες το χαμόγελο σου και τώρα στέκεσαι εδώ μπροστά μου τόσο όμορφη και δυνατή που απλά με εντυπωσιάζεις»

«Ω Ελενόρ τώρα απλά υπερβάλεις, είμαι έτσι όπως είμαι επειδή ήσουν πάντα εκεί να με φροντίζεις και να με προσέχεις» είπε καθώς περπάτησε προς την κατεύθυνση μου και με τράβηξε μέσα στην αγκαλιά της

«Δεν το βλέπω αυτό» είπα με ένα ξεφύσημα

«Δεν πειράζει, μπορεί εσυ να μην το βλέπεις αλλά το βλέπω εγώ και είμαι πραγματικά ευγνώμων για όσα έχεις κάνει για εμένα αδερφούλα» μου ψιθύρισε και τότε ήταν που ακούσαμε ένα χτύπο στην πόρτα

Γυρίσαμε προς τα πίσω και βρήκαμε τον Φίλιπ να κοντοστέκεται και να μας κοιτάει ανέκφραστος, δίχως κάποιο ίχνος συναισθήματος. Η γλώσσα του σώματος του ήταν ψυχρή και απόμακρη σχεδόν αμυντική. Τέντωσε την άκρη του σακακιού του και καθάρισε το λαιμό του δυνατά με το βλέμμα του ακόμα επικεντρωμένο επάνω μας.

«Η άμαξα σας περιμένει» είπε και έφυγε

«Τι τρέχει με εσας τους δυο;» Ρώτησε η Αλίκη μπερδεμένη με την στάση του

«Υποθέτω η φιλία μας χτύπησε κάποιο δύσκολο σημείο»

«Έκανε κίνηση, έτσι δεν είναι;». Ρώτησε και γούρλωσα τα μάτια μου ξαφνιασμένη

«Πως το ξέρεις;»

«Το έβλεπα στα μάτια του, πάντα ήξερα ότι του αρέσεις, τέλος πάντων, ας πηγαίνουμε τώρα» είπε με ένα μειδίαμα και ξεκίνησε να περπατάει

Έτρεξα από πίσω της μέχρι που φτάσαμε στην άμαξα, ένας υπηρέτης μας βοήθησε να μπούμε και στην συνέχεια αφού έκλεισε την πόρτα, έκατσε στα μπροστινά καθίσματα. Πριν όμως μπορέσει να ξεκινήσει, μας πλησίασε ο Φίλιπ και γλίστρησε ένα φάκελο μέσα στα χέρια μου.