Dövme

4.1

İyi okumalar ❤️

Duyduğum seslerle gözlerimi aralamaya çalışsam da başarılı olmamıştım. Canım öylesine yanıyordu ki bilincim yerinde değildi ve kendimi kontrol edemiyordum.

Yarı baygın olduğumu düşündüğüm bir sıra gözlerimi az da olsa açabildiğimde gördüklerimin bilincinin bir oyunu olduğunu düşündüm.

Ve ne olduğunu anlamadığım bir anda hem sesler hemde görüntü bir anda kesilip kendimi derin bir uykuda buldum.

Her yerim sızım sızım sızlıyorken bir anda gözlerimi açmamla nerede olduğumu anlayamamıştım.

Başımı yan tarafıma çevirdiğimde gördüğüm kişiye inanamayacak gözlerimi kırpıştırdım.

"Toprak." dedim Fısıltı gibi çıkan sesimle.

"Melek." dedi gülümseyip elimi sıkarak.

O ana kadar Toprağın elimi tuttuğunu farkında bile değildim. Ne yani Toprak mı kurtarmıştı beni o kızdan?

"Ama nasıl?" diye ellerimize baktığımda elimi hiç bırakmasın istemiştim.

Tekrar yüzüne baktığımda bana değil de boynuma baktığını fark etmemle yaşananlar geldi gözümün önüne.

İstemsizce dökülen göz yaşlarımla başımı yan tarafa çevirmiştim. Toprağın bana acımasını görmek istemiyordum.

"Bana yüzünü çevirme Liya. İnan herşeyi anlatacağım sana. Yalnızca biraz zaman ver bize.
İyileşmen için biraz zaman. Sakın ama sakın benden utanma ya da çekinme. Bu olanların hepsi benim suçum. Boynun.."

Oluşan sessizlikle Toprağa döndüğümde gözlerinin kızardığını ve öylece Boynumda ki ize baktığını gördüm.

"Hayır Toprak bunu bana yapma. Eğer sende böyle kötü olacaksan. Ben nasıl toparlanacağım söylesene? "

"Haklısın güzelim, özür dilerim. Kendime hakim olamadım bir an. Şimdi herşeyi bir kenara bırak ve dinlen. Aklındaki tüm soruları hastaneden çıktıktan sonra konuşacağız." Sustu eliyle elimin üzerini okşadığında, yalnız olmadığımı hissettirmeye başarmıştı bana.

"İyi olmana ihtiyacın, ihtiyacımız var melek.. "

Bölüm Sonu.

Bölüm hakkında yorumlarınızı alabilirim.

Canlarım, ciğerlerim, canım okurlarım sizleri çok üzdüğümü düşünüyorum ve hepinizden özür diliyorum. Umuyorum ki bu bölümde yüzünüz biraz olsun gülecek.

Kendinize iyi bakın ❤️