(yetişkin içerik!)
❝Ölümün kıyısında gezerken bana ilk dalganı vuruşunla fark ettim seni. Maviydin sen. Okyanus ve gökyüzünün, hayatın rengi. Güç, sadakat, huzur ve güvenin rengi. Okyanus kadar derin ve bir o kadar da ulaşılmaz. Tutmaya çalıştığım...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bem beyaz ışıktı beni karşılayan. Gözlerimi kör edecek cinsten gürdü ve sonra birden her şey karanlıklaştı. Gözlerimi bir kaç kez kırpıştırdığımda ışık normale döndü ve bulanık da olsa onu görebiliyordum, benim mavimi.
Duyularım henüz yerine gelmemişti ama yavaş yavaş etrafımı hissedebiliyordum ve görüntü netleşmişti. Jennie elimi sım sıkı tutuyordu ve etrafıma baktığımda bir hastane odasında olduğumu görmüştüm. Korku ve panikten ayrılan gözlerim eşliğinde kalbim o kadar hızlı atıyordu ki göğüs kafesimin darlaştığını hissedebiliyordum.
Titrek bir ses ile, "N-neden burdayım?" diye sorup duruyordum. Jennie sakin olmama dair bir şeyler mırıldanıp sürekli olarak yüzüme ve ellerime öpücükler konduruyordu. Tamamen sakinleşmiştim. Onun bendeki etkisi eşsizdi. Hiç bir morfin beni böyle uyuşturamazdı.
Bana baştan sona her şeyi anlatmıştı. Küçük gemide ona sım sıkı sarılırken birden baygınlaştığımı ve sonrasında burnumun kanamaya başladığını bana ağlayarak anlatmıştı. Onu güçsüz kollarımın arasına çekip "Tamam sevgilim, tamam geçti," diye söz veriyordum.
Geriye çekildiğinde onu ilk defa incelemeye fırsatım olmuştu. Ağlamaktan şişen gözleri makyajını tamamen akıtmıştı ve elbisesinin üzerindeki kan damlacıkları belirgindi, benim kanımdı. Onu izlediğimde sol elini yumruk haline getirdiğini yeni fark etmiştim. Bakışlarımın nereye odaklandığını fark ettiğinde avucunu yavaşça açmıştı. İçerisinde ona veremediğim yüzük vardı. O an hissettiğim burukluğu onun gözlerinde de görebiliyordum. Bi şey demek için ağzımı aralamıştım fakat tam o sırada odanın kapısı açılmıştı.
İçeriye giren doktor tümörümün büyüdüğüne dair bir şeyler zırvaladığında onu çok da dinlemiyordum, her daim aynı şeyleri duymaktan bıkmıştım fakat söylediği son söz kalbimin bir saniyelik durmasına neden olmuştu.
"Durumunuz öncekinden çok daha ciddi. 48 saat içerisinde ameliyata girmezseniz yaşama şansınız neredeyse %3'e indirgeyecektir. Kararınızı tez bir şekilde verin."
O an sadece duvara boş boş bakmıştım. Jennie'nin hıçkırıklarını duysam dahi ona bakacak güçte değildim. Doktorun kapıdan çıktığını gördüğümde ona seslenmiştim.
